Bang voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap

En toen was het dinsdag 30 april. Eindelijk de dag van de echo, van het einde onzekerheid. Niet te weten dat het alleen nog maar meer onzekerheid, stress, verdriet, vreugde en toch weer verdriet zou opleveren.

Ik had op werk aangegeven dat ik later zou zijn omdat de afspraak pas om 14:00 was bij de verloskundige. Bij de praktijk wachtte ik geduldig maar nerveus tot ik aan de beurt was. Ik had geen idee wat we aan zouden treffen en moet zeggen dat ik het toch ook wel een beetje spannend vond om dit zo te ondervinden zonder dat mijn man er bij was. Om enkele minuten over twee werd ik naar binnen geroepen. Ik vond het best wel fijn dat we elkaar natuurlijk al kenden, dat maakt het net even iets minder "eng". 

Ik mocht op de stoel gaan liggen. Ik zorgde ervoor dat mijn buik goed vrij was voor de echo en ging zo comfortabel mogelijk liggen. De verloskundige deed wat gel op mijn buik en ging vervolgens met de echo uitwendig kijken. Het beeld wat tevoorschijn kwam was al geen bekend beeld. Ik zag geen vruchtzakje of vruchtje. Iets wat ik de vorige keer wel zag in mijn eerste zwangerschap en toen waren we er ook best wel al vroeg bij (7 weken). Dus of het was nog wel héél pril, of het was dus toch een miskraam. 

Ook de verloskundige gaf aan dat het misschien nog eventueel te pril kon zijn voor een uitwendige echo. Dus schakelde we over naar een inwendige echo. Ook via de inwendige echo was er niks te zien, niet in de baarmoeder althans. Achter de baarmoeder was redelijk wat vocht te zien en ze zag wat vocht "ophopingen" ik ben eigenlijk een beetje kwijt wat ze precies zei. Ze gaf aan dat het eventueel een cyste zou kunnen zijn. Maar dat ze eigenlijk bang was voor iets anders. Namelijk een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn lichaam voelde eventjes aan alsof het van lood gemaakt was, maar ik ben alleen en ik moet sterk blijven en blijven opletten. Ik moest ook nog rijden dus ik kon het me niet teveel laten opvreten. 

We gingen naar haar "kantoortje" en daar ging ze dingen uitrekenen en vragen. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat ze me met "spoed" ging doorsturen naar het ziekenhuis. Daar werd aangegeven dat ik er aan zou komen en dat ik eerst ook bloed zou moeten laten prikken om de HCG waardes te controleren. Ze gaf aan dat als ik nog afspraken had staan, ik deze het beste kon afzeggen. Ik heb haar bedankt en ben daarna richting mijn auto gaan lopen, tegelijkertijd gelijk mijn man gebeld die op werk was. Hem alles verteld wat er net aan mij is verteld en wat er is gezien (of eigenlijk niet is gezien) en ging daarna mijn werk bellen om aan te geven dat ik niet kon komen vandaag. Daarna ging ik richting het ziekenhuis, naar dezelfde afdeling als waar Ubbe vorig jaar geboren is. Alleen dit keer voor een waarschijnlijke buitenbaarmoederlijke zwangerschap. 

Daar eenmaal aangekomen was het even wachten. Om even voor half vier 's middags werd ik meegenomen naar een onderzoekskamer. Dezelfde kamer waar het ballonnetje bij me was geplaatst om Ubbe te gaan halen de volgende dag. Nu wordt daar mijn bloed afgenomen, vier buisjes, om alle bloedwaardes te controleren. Ook wordt er hier ook nog een inwendige echo gedaan om te kijken of hun iets anders zien nog wat de verloskundige eventueel gemist heeft of waar ze misschien anders over denken. 

Na het bloedprikken is het wachten, best wel lang wachten. Ik denk dat ik uiteindelijk verder geholpen werd rond 17:30. Het was duidelijk dat er HCG in mijn bloed zat of dat die waardes in ieder geval hoog genoeg waren om aan te geven dat er (nog) een zwangerschap zit of zat. Eigenlijk zou een gynaecoloog bij mij de inwendige echo doen maar er waren te weinig gynaecologen en teveel bevallende vrouwen. Dat was herkenbaar want dat probleem had ik vorig jaar ook toen ik aan het bevallen was. Maar goed, de vrouw die mij de bloeduitslagen kwam vertellen was toevallig ook echoscopiste dus zij zou voor mij gaan kijken. Maar eerst wou ze het hele verhaal horen, inclusief alle datums etc. Zodat zij ook kon kijken en berekenen hoe of wat. Zij kwam tot de conclusie dat ik waarschijnlijk gewoon nog enorm pril zwanger zou zijn want zij keek niet naar de eerste of laatste dag van mijn laatste menstruatie. 

Bij mij kwam er weer een beetje hoop kijken, zou het dan toch gewoon een hele prille zwangerschap zijn? De emoties liepen een beetje hoog op en deels van opluchting begon ik even te huilen. Toch wou ze nog even kijken met de echo. Helaas kon zij ook nog niets zien maar dat verwachtte ze wel al want als de zwangerschap zo pril is dan is het nog een "klompje cellen, niet zichtbaar nog op de echo". Er werd een afspraak gemaakt voor over twee dagen. Want ik moet nu elke twee dagen naar het ziekenhuis toe voor een HCG bloed waarde meting en misschien een echo als ze dat nodig vinden. Dus donderdag zou ik weer naar het ziekenhuis moeten. Dat is mijn vrije dag dus dat kwam goed uit, ik zat alleen met Ubbe. Die trekt het niet om zo lang in een omgeving te zijn waar hij alleen maar moet wachten en niks kan of mag. Dus ik heb uiteindelijk mijn ouders gebeld met de vraag of ik Ubbe donderdag bij hun kon laten zodat ik naar mijn ziekenhuis afspraak kon gaan. Ik had er expres geen reden bij vermeld omdat niemand natuurlijk nog wist dat ik wellicht zwanger was.

Maar ik had beter moeten weten. Mijn moeder houd er niet van als er niet verteld wordt waarvoor ik een ziekenhuis afspraak heb staan. Ik ben namelijk precies hetzelfde haha. Ik probeerde er elke keer omheen te praten en dat lukte eventjes. Uiteindelijk bleef ze doorvragen. Ik vertelde dat ik al eventjes laat had van mijn buik en dat er een vochtophoping of "cyste" te zien was op een echo waar ze extra naar wouden kijken. Technisch gezien, niet gelogen... Want dat is me wel verteld. Maar goed, het moest maar even. Zo lang de kans er was dat ik daadwerkelijk nog zwanger zou kunnen zijn, moest dit het even worden. Ze hield op met doorvragen en ik kon me mentaal weer een beetje gaan voorbereiden op donderdag. 

Inmiddels is het donderdag, heb ik Ubbe afgedropt bij opa en oma en zit ik inmiddels in het ziekenhuis. Ik moest eerst met urgentie bloed laten prikken zodat dat snel onderzocht zou worden en ik hopelijk niet zo lang hoefde te wachten. Ik hoefde inderdaad niet enorm lang te wachten en het nieuws was dat mijn HCG waardes wel gestegen waren maar niet verdubbeld. Dus ze wouden me zaterdag weer zien. Ze gaven ook aan dat als dit wel een "vitale zwangerschap" zou zijn het waarschijnlijk alsnog niet lang vitaal zou zijn omdat daarvoor de HCG waardes te langzaam stegen en dat dit ook toch nog steeds wel meer op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap begon te lijken. Mijn hoop was weer grotendeels weg. Ook omdat het juist de goede kant op leek te gaan, ik was inmiddels ook echt flink misselijk in de ochtend en loop van de dag en kon ook al geen drinken met een smaakje meer verdragen.

Het begon mij flink op te vreten, dat whiplash gevoel. De ene zegt dat het een vitale zwangerschap is of zou kunnen zijn, de ander dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, weer iemand anders dat het nu eventueel nog vitaal is maar misschien niet voor lang. Het voelde niet goed in ieder geval, en het brak mij een beetje op. Wel kreeg ik van de gynaecoloog medicatie voorgeschreven om de misselijkheid te verhelpen. "Geen reden om misselijk te zijn en blijven voor iets dat er niet is". Onderweg naar mijn auto belde ik mijn man weer om alles door te geven. Vervolgens ging ik weer naar mijn ouders toe om Ubbe op te halen, helemaal vergeten dat ik de medicatie bij het ziekenhuis waar ik net vandaan kwam, op te halen. 

Eenmaal bij mijn ouders heb ik het (in overleg met mijn man) verteld aan mijn ouders. Ook omdat ze misschien vaker moesten oppassen de aankomende tijd en het voor mij ook wel fijn was als ze het wisten dan. Gelukkig kreeg en krijg ik veel steun van ze, waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel blij en dankbaar voor ben.  

Zaterdag 4 mei weer een nieuwe dag, nieuwe kansen. Mijn man zorgde gelukkig voor Ubbe, dus dat was een zorg minder. Het betekende alleen wel dat ik helaas weer alleen in het ziekenhuis zat. Het werd ook een weer een best lange wacht/dag. 's ochtends vroeg daar zijn om 9:30, vervolgens om even over tien is mijn bloed geprikt. En daarna was het wachten, wachten en nog meer wachten. Er was vanwege het weekend maar 1 of 2 artsen die het bloed konden analyseren en er was ook maar 1 arts/gyneacoloog aanwezig. Ook deden de machines het niet (goed) die het bloed analyseerde. Uiteindelijk om 12:30 kwam de uitslag binnen. Mijn HCG waardes was voor 80% gestegen. Nog steeds niet verdubbeld maar wel een enorm verschil met de voorgaande keren. Om 12:45 werd er nog een echo gemaakt, waar nog steeds niks te zien op was behalve het vocht wat ze toen ook al zagen. Deze gyneacoloog gaf aan dat een heel goed teken was dat mijn HCG waardes zo gestegen was en gaf goede hoop dat het toch wellicht een vitale zwangerschap zou zijn. Ik wou niet blij worden, want dit is me nu toch al best wel vaak gezegd maar toch was daar weer een beetje hoop. Er werd weer een afspraak gemaakt voor maandag 6 mei... Niet wetende dat die dag alleen maar ellendig zou zijn.