Baby Lucas in mama's buik

Mijn eerste zwangerschap, September 2016. Wij waren net naar Disneyland Parijs geweest met vrienden en als we na die 2 dagen thuiskwamen bleek ik zwanger te zijn (vandaar de mood swings die ik daar had beleefd). Enkele dagen later kwam enkel maar bevestiging door een bloedafname bij de huisarts.

5 oktober 2016: het eerste bezoek bij de gynaecologe.

Spannend, niet goed wetend wat je moet verwachten. ik bleek 7 weken en 2 dagen zwanger: ik ging vermoedelijk bevallen op 8 juni 2017.

Er gingen enkele maanden van vreugde voorbij: de NIP-test was allemaal in orde, de nekplooi was goed,.. maar op 31 maart 2017 wist ik niet meer goed wat ik moest denken. De 20 weken echo die verzet was naar 22 weken “bleek toch niet zo goed te zijn, maar niet onrustwekkend. Voor de zekerheid verwijs ik je door naar een collega gynaecoloog”.

Op dat moment spraken ze van louter een foramen ovale flap: een doorgangetje in het hart was iets groter dan gemiddeld en ging mogelijks geopereerd moeten worden na de geboorte, bij de meeste kinderen groeit dit na de geboorte vanzelf dicht blijkbaar. Zijn linker nierkelk bleek ook licht verdikt.

4 april ’17 werd dit bevestigd door de andere gynaecoloog, samen met een kindercardioloog. Aan het einde van het onderzoek zaten we daar en vielen de woorden: “Vermoeden van structurele afwijkingen bij de foetus (type II) aan hart, urinewegen en groei” want ik bleek ook polyhydramnion te hebben, een teveel aan vruchtwater. Een vruchtwaterpunctie werd voorgesteld wegens verschillende factoren samen en vervolgens uitgevoerd (geen pretje, echt niet) dit hebben ze dan samen met hubby’s bloedafname opgestuurd naar UZ Leuven. Er werd afgesloten met “mogelijks zal uw kind nooit kunnen stappen, kruipen, niets..” mijn hart brak in stukjes.

18 april ’17: weer op post bij de onbekende gynaecoloog bijgestaan door de kindercardioloog. Het CFC-syndroom (Cardio-Facio-Cutaan syndroom) waar ze aan dachten en waarvoor de vruchtwaterpunctie was gebeurd was negatief. Positief nieuws dus, al was het maar van korte duur: Een volgende test werd aangevraagd in het UZ Leuven met hetzelfde vruchtwater en deze keer voor het Prader-willi syndroom.

2 mei ’17 intussen, gingen we weer naar het andere ziekenhuis met een klein hartje. We hadden inmiddels alweer telefoon gehad van UZ Leuven dat de tests voor chromosoom 15 ook allemaal ok was, dat we ons geen zorgen moesten maken. We werden door de kindercardioloog nog meegenomen voor wat uitleg over zijn hartje en wat er eventueel ging moeten gebeuren na de bevalling met zijn hartje.

Daarmee waren de reeks aan afspraken in het andere ziekenhuis en de kindercardioloog voorbij, ik kon gewoon terug op consultatie bij mijn rigrn gynaecoloog. Alles werd verder goed opgevolgd en Lucas kwam kleine kleine beetjes bij in gewicht. En zo ging ik vanaf de vermoedelijke bevallingsdatum: 8 juni, elke dag aan de monitor hangen zonder weeën, zonder iets. Mijn kleine vriend wou duidelijk nog eventjes lekker warm bij mama blijven zitten.

…to be continued