Als zwanger worden toch niet zo makkelijk gaat als je denkt.

Op mijn 20e trouwen, op mijn 21e moeder worden. Dan zou alles perfect zijn in mijn ogen. En ja hoor, het begon er al aardig op te lijken toen ik op mijn 19e al trouwde! ♡ Maar waar ik geen rekening mee had gehouden, is dat het niet altijd zo vanzelfsprekend is om een kindje te krijgen als je getrouwd bent. Tuurlijk dacht ik er wel eens aan, maar dat was een 'ver van mijn bed show'.

Totdat ik na een jaar 'proberen' toch maar naar de huisarts ging. We mochten nadenken over een doorverwijzing naar het Groene Hart Ziekenhuis. Okeee, dit hadden we toch niet zo verwacht, en wat houdt zoiets eigenlijk allemaal in vroegen we ons af toen we thuis waren. Het klonk allemaal wel zo simpel bij de huisarts, maarja.. Toch maar afspraak gemaakt bij de fertiliteit, en dat was echt een grote stap zeg! We zouden een IUI gaan starten, omdat er geen duidelijke oorzaak te vinden was. Bij wat ze toen allemaal vertelde wat me te wachten staat moest ik wel even slikken. Maarr alles voor de kleine ♡

Dus dat begon met onderzoeken. Er bleek een cyste te groeien, en 1 eierstok werkte minder mee. Oke en nu?? Wat kunnen we hiermee?? Man, ik zag de wereld aan me voorbijgaan. Gelukkig stelde ze me gerust en waren er wel oplossingen. Met hormonen spuiten zou het allemaal wat makkelijker gaan. Er groeien dan meer eitjes. Nu afwachten tot ik ongesteld wordt, en dan beginnen we. (Eindelijk, want dit duurde ook wel zo'n 6 maanden!)

Feest! Want ik was ongesteld! Eindelijk bellen naar de fertiliteit! De 3e dag van de cyclus is de dag dat je voor controle komt. (Om te kijken of alles van de vorige behandeling in je lichaam is 'opgeruimd'. Nu was dit de 1e keer, dus alles was gewoon goed.) En daarom mocht ik beginnen met hormonen spuiten. Hier zag ik echt echt heel erg tegenop. Ze boden me aan om de eerste keer samen in het zkh te doen, dat heb ik dus gedaan. Ik moest over een week kijken hoe ver we zijn. Prima, zo gezegd zo gedaan. (Elke dag prikken was wel echt een dingetje!) Daar zat ik dan, een week later. En weer een echo (en alles inwendig, zo vervelend!).

Het zag er alleen niet uit op de echo als wat we gehoopt hadden. De eitjes groeien niet. Hormonen iets opgehoogd en na 2 dagen weer terug, hopen dat het dan beter is. Tegenvaller! Nogsteeds niets gegroeid. Weer ophogen. Na 2 dagen terug en nogsteeds niks is gegroeid! Na een spoedoverlegje daar de hormonen nog wat hoger gezet en toen ging het beter. (Dat merkte ik wel hoor, die hormonen -.- ) na een week mega hoge hormoonspuiten zag het er eindelijk goed genoeg uit, en maakten we een afspraak bij de vruchtbaarheidskliniek. Die avond moest ik nog een ander hormoon spuiten (soort zwangerschapshormoon), wat kun je je ellendig voelen van die spuiten! Eerst moest Wim erheen, en 3 uur daarna ik. Wat een drama was het daar zeg. Zo gevoelloos allemaal. Zit je dan, als 21 jarig meisje.. nare ervaring.

Nadat alles ingebracht was voelde ik me echt wel apart. Soort al zwanger omdat alles toch al in mijn baarmoeder zit, en ik dacht: dit kan niet meer fout gaan. We hebben alles ervoor gedaan.

Maar helaas.. een week na de inseminatie werd ik toch weer ongesteld.. Wat zijn we hier verdrietig om geweest! Ik heb gelijk gezegd dat ik het nog 1x wil proberen, en anders stop ik ermee, of we wachten een paar maandjes. Al die hormonen en al die ziekenhuis bezoeken om de dag. En allemaal voor niks. Het werd me ff te veel.

Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen! De hormonen gelijk al iets hoger gezet en nu groeide er rechts 3 eitjes! Meer kans dus! Op het laatste moment kwam er zelfs een 4e bij. Oeps, hihi.

Na 2 weken spuiten en om de dag een controle mochten we weer een afspraak maken bij de vruchtbaarheidskliniek. Ik weer het 'speciale' hormoon gespoten en 2 dagen daarna gingen we weer voor de inseminatie. Soort van chagerijnig dat ik was en teleurgesteld omdat ik er weer zit en waarschijnlijk toch weer voor niks omdat ik echt geen vertrouwen meer had in mijn lichaam. Na de inseminatie was het weer afwachten. Vorige behandeling werd ik na een week ongesteld, dus die 1e week vond ik het spannendst. Na een week nog niet ongesteld! Het voelde voor mij al als over tijd  terwijl ik officieel na 2 weken pas overtijd ben. Had nog 4 dagen extra gewacht en nogsteeds niks! Ik had natuurlijk geen geduld meer dus begon een test. Maar die was negatief.. Wat was ik verdrietig zeg, durfde het ook niet aan manlief te vertellen. Heb dit ook niet gedaan, tot ik op zondag nogsteeds niet ongesteld was geworden en op maandag mocht ik officieel testen. 

Die maandag keurig afgewacht. Ik was om 7.00u al wakker haha en gelijk getest. POSITIEF!!! AAAAAAAHH WE WAREN GEWOON ZWANGER!!

Alle moeite was niet voor niets, het was echt een mega intensief traject. We hebben het zeker onderschat, maar het was het meer dan waard.

Voor nu zijn we intens gelukkig met ons meisje Evi, en of er ooit een 2e kindje komt? De wens is en blijft er zeker maar het is zo'n intensieve weg, dat we het nog niet helemaal weten.

Bedankt voor het lezen! ♡