Als zwanger worden niet vanzelfsprekend is...

Ik ben inmiddels al vijftien jaar bij mijn vriend, we wisten al vroeg dat we aan kinderen wilde beginnen. Wat tja je wist niet anders dan we gaan ervoor en dan is het ook binnen een jaar wel gelukt. Niets had ons aanleiding gegeven om aan dat idee te twijfelen.  Sex werd uiteindelijk een verplicht iets word waardoor er ook spanningen ontstaan. Na 3 jaar aanmodderen en talloze testen verspild te hebben naar de gynaecoloog doorverwezen, die constateerde het PCO syndroom. Minimale eisprongen en de bijbehorende uitblijvende menstruaties, ik dacht aldoor dat dit kwam door stress, stress om het niet zwanger worden, stress omdat mijn lichaam me in de steek liet. Stress door familie en werkperikelen. Uiteindelijk adviseerde de dokter om af te vallen, tja dat samenwonen is slecht voor je gewicht ;) Na vele vruchteloze pogingen om af te vallen lukte dat niet permanent door hormoonschommelingen. Uiteindelijk met allerlei hulp en begeleiding een maagband laten plaatsen waardoor ik succesvol ben afgevallen. Na wat hulp en ondersteuning vanuit de alternatieve zorg kreeg ik mijn menstruatie ook weer redelijk op de rit, ik kreeg hem weer helemaal in orde met gebruik van anti-conceptie. Maarja die combi is niet slim als je zwanger wil worden :) Uiteindelijk gestopt om te kijken hoe het zou lopen. Ik was aan het werk op een ochtend en voelde me niet lekker, er heerste griep dus ik had niet aan iets anders gedacht. 

We waren inmiddels 7 jaar verder en ik kreeg toch kriebels.....zou het dan eindelijk? Dan toch? Ik appte mijn vriendin en ik heb een test gehaald. Ik kon niet wachten en deed de test savonds, na een paar sec sloeg hij heel erg fel uit....ik was zwanger OMG! Naar beneden gerend en het verteld, samen gehuild! Mijn vriend kon helaas niet mee met de echo dus ging mijn beste vriendin mee. Wat een gek idee een kindje in je buik! De eerste echo word vaginaal gemaakt, met zo'n grote tv tussen je benen maakt het nou niet een ideale situatie. De verloskundige kijkt en ziet een klein vruchtzakje met een klein stipje erin. Ze kijkt of alles in orde is en slaakt een kreet, ik die stijf van spanning staat schrik me dood. Wat bleek ze heeft nog een vruchtzak en een kindje gevonden......OMG we verwachten een tweeling!

Mijn vriendin en ik waren perplex! Wisten niet meer wat te zeggen... Ik belde mijn man toen ik buiten stond, hij geloofde me niet hij wilde bewijs, hij dacht dat ik een grapje maakte. Met de echo's als bewijs ben ik met een zielsgelukkig gevoel en een continue glimlach naar huis gereden. 

Na 38 weken en 2 dagen zijn met een geplande keizersnede mijn mooie jongens geboren Sam en Luke.

Liefs Samantha