Als zwanger worden niet spontaan gaat, deel 5

In de vorige delen van dit verhaal heb je kunnen lezen hoe wij in het ziekenhuis terecht kwamen, in de medische molen, op weg naar een kindje. Ik onderging mijn eerste iui-poging met lichte hormoonstimulatie.

De wachtweken

De wachtweken, de 2 weken tussen de behandeling en dan het testen/ongesteld worden, zijn lang. Vreselijk lang. Ik dacht nergens anders aan en dacht steeds iets te voelen aan mijn lijf. Ik werd niet ongesteld. Zou ik dan toch zwanger zijn? De spanning steeg enorm, ik ging een test halen. Die was negatief. Maar ik was 2 dagen te laat. Op de 16de dag moest ik bloed laten prikken en werd ik ongesteld.

Verdriet. Die stomme hormonen gespoten voor niks, die blauwe plekken op mijn buik zaten er nog. En nu 3 maanden wachten. Dat was echt zo erg. Mijn vriend was ook emotioneel in deze tijd. Onze relatie werd erg op de proef gesteld. Het was moeilijk, maar gelukkig zijn we nog samen en in januari gingen we weer van start met de volgende iui-poging. We stonden er weer samen in, we gingen ervoor!

De tweede iui-poging

Mijn vriend moest zijn zaad opnieuw laten testen en gelukkig was de kwaliteit weer goed! Wat een opluchting, nu konden we echt weer beginnen.

Mijn menstruatie begon pas eind van de maand, toen mocht ik weer beginnen met de hormoonspuiten. Wel de halve dosis. Het was de bedoeling dat er één eicel zich mooi zou ontwikkelen. Als je een aantal dagen spuit moet je om de dag naar het ziekenhuis. Iets eerder als bij de eerste poging moest ik in het ziekenhuis zijn voor de inwendige echo. Wat bleek? Er was geen eicel te zien. Ik had een vervroegde eisprong gehad. Dit was natuurlijk niet de bedoeling, wat baalde ik hiervan! Ik had iets fout in geschat of mijn lichaam had niet goed gereageerd. Misschien was ik te vroeg gestart met spuiten, ik wist het niet. Helaas moest ik nu dus wachten tot mijn volgende menstruatie. Een verloren ei, zullen we maar zeggen. Ik was helaas ook niet spontaan zwanger geworden, dus op naar poging 3.

De derde iui-poging

Eerlijk gezegd weet ik niet meer precies wat er bij de derde poging precies fout ging, in elk geval is er weer iets mis gegaan, waardoor ik weer niet op de juiste tijd ben begonnen met spuiten. Door de vorige periode en de vervroegde eisprong ben ik waarschijnlijk weer niet op het juiste moment begonnen en kon het weer niet doorgaan. We moesten wachten op de volgende menstruatie om met de 4de keer spuiten te beginnen.

De vierde iui-poging

Toch weer met frisse moed begonnen aan deze volgende ronde. Mijn vriend zei steeds: deze keer gaat het lukken en ik wuifde dat weg. Ik werd ongesteld en begon weer met de hormonen, na een dag of 10 weer op controle en er groeide 3 eicellen, 2 waren erg klein, 1 was mooi aan het groeien naar verwachting. Het werd weer spannend, deze keer moest ik bijna elke dag naar het ziekenhuis. Uiteindelijk was de grootste eicel groot genoeg, en ook een andere was best wel flink gegroeid. Toch mocht de iui doorgaan. Het zaad netjes in geleverd die dag en we mochten ’s middags komen voor de daadwerkelijke inseminatie. De vrouw die de inseminatie deed kende ik toevallig. Zij was een klant van de supermarkt waar ik al jaren werkte. (raar moment even) De inseminatie ging goed, ze zei me dat ik nog een kwartiertje mocht blijven liggen en dan mochten we weer naar huis.

Wachtweken

Weer 2 weken wachten en hopen op goed resultaat. Deze keer stond ik er anders in als de eerste keer. Ik probeerde het van me af te zetten dat lukte wel een beetje. Een beetje maar hoor, het helemaal van je afzetten gaat niet. Maar als je genoeg andere dingen te doen hebt kun je wel je gedachte even op iets anders richten.

De inseminatie was op maandag. 13 dagen later, op zondag, was ik misselijk in de ochtend. Mijn vriend zei meteen: ‘je bent zwanger’. Ik geloofde er absoluut niet in, maar vooruit: we gingen een test halen. De winkels waren op zondag nog niet standaard open en we moesten naar een dorp vlakbij, waar het braderie was. We moesten een heel stuk braderie over om bij de drogisterij te komen. Ik kocht één test en ging weer naar huis. Dan zal je net zien dat je de hele tijd niet hoeft te plassen Maar uiteindelijk ging ik naar het toilet en het spannende moment brak aan..

Na 5 minuten stonden er 2 streepjes. Echt, ik geloofde het echt niet. Ik wist zeker dat er iets niet klopte aan die test en ik moest terug naar de drogist. Waarom ik ook maar één test had gekocht weet ik niet. We gingen dus terug en ik kocht 2 testen voor 5,00 bij Kruidvat. Eentje gedaan en deze gaf meteen 2 streepjes. Dat moment vergeet ik nooit meer. Op dat moment geloofde ik het.

Positief getest na IUI

Nou dit was het dan: het moment waar ik zo lang naar had uitgekeken en wat deed ik: huilen! Huilen, huilen en nog eens huilen. Mijn moeder gebeld. Mijn vriendin gebeld. Wat een euforie. Alles kwam eruit. Ik kan het gewoon bijna niet in woorden beschrijven eigenlijk wat ik allemaal voelde.

Mijn vriend en ik besloten een film te kijken die middag. De testen lagen voor me op tafel. Denk maar niet dat ik iets van de film heb gezien, ik keek alleen maar naar de testen en barstte steeds weer in tranen uit. Denk niet dat ik verdriet had hoor;) Ik was zo blij, maar kon het ook bijna niet geloven.

Het was 3 jaar en 9 maanden nadat ik stopte met de pil. Dit moment leek nooit meer te komen en toch was het er nu!

De volgende dag deed ik nog een test: deze was ook positief. Ik belde het ziekenhuis en maakte een afspraak voor de volgende dag. Ze doen een bloedtest om te bevestigen in het ziekenhuis als je na de medische molen zwanger bent. Ook deze test was positief!

Maar zeiden ze: ze feliciteren je pas als er een kloppend hartje gezien is op de echo. Ik moet zeggen dat ik daar ook wel erg op zat te wachten, de eerste echo. Die was op de dag dat ik 6 weken en 1 dag zwanger was.

Maar ik was zwanger: zover waren we nog nooit gekomen. En hoe spannend ik het ook allemaal vond: ik straalde de hele dag, ondanks alle zwangerschapskwaaltjes.