Als zwanger worden niet spontaan gaat, deel 4

Deel 4 alweer, je hebt al kunnen lezen in de eerdere delen dat mijn vriend en ik al een tijdje bezig waren voor een eigen kindje, dat het maar niet lukte en dat we uiteindelijk in het ziekenhuis terecht kwamen om hulp te krijgen bij het zwanger worden.

Wij besloten om mee te doen met een studie, wat ons werd aangeboden door het ziekenhuis. Over de studie kun je alles lezen op deze site.

Wij werden uitgeloot om mee te doen met IUI met hormoonstimulatie. Ik zou beginnen met de hormonen vanaf mijn eerste dag van mijn menstruatie. Van te voren kreeg ik in het ziekenhuis een prikinstructie en ik haalde alle benodigdheden op bij de apotheek. Ik kreeg mee: ampullen met Gonal-F,( een hormoon wat de groei van de eicellen stimuleert.), een prikpen om mijzelf te injecteren, pregnyl (een hormoon wat de eisprong opwekt) en injectienaaldjes voor de pregnyl.

Vanaf de eerste dag van mijn menstruatie moest ik een kleine dosis Gonal-f spuiten. Dit moest ik elke dag doen rond het zelfde tijdstip in mijn buik. Dit kon ik doen met een prikpen, je drukt op een knopje en het naaldje komt tevoorschijn. De pen houdt je dus tegen je buik als je drukt. Dit vond ik best eng en de eerste keer heeft het me wel even gekost voordat ik het ook daadwerkelijk deed. Met tranen in mijn ogen bedacht ik me iedere keer weer dat ik het deed om een kindje te krijgen, dat was ons doel en dat mocht ik niet voorbij laten gaan. En zo lukte het me om het te doen. Het spuiten wende snel gelukkig. Na een paar dagen deed ik het gewoon en hoefde ik er niet meer over na te denken.

Na de tiende dag moest ik naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. Nu konden ze zien hoe het ging met de groei van mijn eicellen. Omdat het niet de bedoeling was dat er veel eicellen groeiden spoot ik maar een kleine hoeveelheid hormoon. Toch groeide er 3 eicellen wat betekent dat er eigenlijk geen inseminatie kon plaats vinden. Ze zouden niet graag zien dat er een drieling zou ontstaan en dat was mij ook iets teveel.

Ik moest de dosis verlagen, met de helft en 2 dagen later weer terugkomen. Ook toen waren de eicellen alle drie gegroeid maar nog niet groot genoeg. Na overleg vertelde ze mij dat dat de inseminatie door kon gaan als ik 2 eicellen liet ‘leegprikken’. Deze werden dan door de baarmoederwand heen aangetikt met een naald waardoor ze niet meer bevrucht konden worden. Dit zou gebeuren zonder verdoving omdat de prik die ik zou krijgen er maar één was en dat was eigenlijk ‘net zo erg ‘ als eerst een verdoving. Erg eng vond ik het wel maar ik wilde het wel doen, zo kon de inseminatie wel doorgaan en daar deden we het allemaal voor. Het werd meteen gedaan, 2 eicellen werden aangeprikt, het deed wel erg veel pijn, maar was wel snel voorbij. Pfff… weer een overwinning.

De 14de dag zou de inseminatie plaatsvinden. De avond ervoor moest ik de injectie met Pregnyl zetten. Dit kon niet met de prikpen maar ik moest deze met een echte injectienaald zetten. Omdat ik nu het prikken gewend was, vond ik dit niet meer zo spannend en het ging in een keer goed. Nu zou mijn eisprong binnen 24 uur plaats vinden.

De dag van de inseminatie.

De dag van de inseminatie. Wat een aparte dag was dat, dat weet ik nog heel goed. Vol spanning gingen we naar het ziekenhuis. Het potje met opgevangen sperma van mijn vriend, diep in mijn jas weggestopt gingen we op pad. Bij het ziekenhuis moesten we het potje inleveren en na een aantal uren mochten we terugkomen voor de daadwerkelijk inseminatie.

Net thuis gingen we een eindje wandelen met de hond, ik mocht ’s middags pas terugkomen dus we moesten onze gedachte te verzetten op deze spannende dag, gaat ineens mijn telefoon. Het sperma van mijn vriend was niet goed, er zaten minder dan 1 miljoen levende zaadcellen in dus kon de iui niet door gaan. Wat!! minder dan 1 miljoen niet genoeg??? Wij besloten nog een potje te produceren en te brengen en samengevoegd zou het misschien wel genoeg zijn. Jeetje, wat een domper en wat erg voor mijn vriend.

We hebben die middag de inseminatie gehad maar ik had direct al zoiets van: dit wordt hem niet. We spraken de arts en die zei dat het sperma van de man altijd kan wisselen van kwaliteit door ziekte bijvoorbeeld, koorts, stress, ongezond leven. Er konden veel redenen zijn. En wij zouden nu 3 maanden moeten wachten, zo lang heeft sperma nodig weer te herstellen, zeg maar. Wij hadden geen idee waar het aan lag, maar wisten een ding: we gingen allebei nog gezonder leven, meer kun je niet doen.

Of ik zwanger bleek na deze iui vertel ik in het volgende deel…