7 jaar geleden
Als zwanger raken ineens niet zo 'vanzelfsprekend' is
Als zwanger raken toch niet zo makkelijk gaat zoals de omgeving gewend is.
Eerlijkheidshalve was zwanger raken voor mij van mijn 1ste kindje geen probleem. Dit verhaal gaat dan ook niet over mij en mijn problemen, dit verhaal gaat over de mensen aan de zijlijn.
Ik zie mezelf nog zitten 8 uur in de ochtend met een positieve test in mijn handen. De slaap uit mijn ogen wrijvend loop ik naar de slaapkamer waar ik de test nog zo'n 100x check , met de bijsluiter erbij.
Het staat er echt , ik ben zwanger ! Gelijk bekruipt mij een blij, enthousiast maar toch ook een onderbuik gevoel. Hoe vertel ik mijn beste vriendin dat ik zwanger ben ?
Ik sleep mezelf naar het werk en de dag door spookt de test telkens door mijn hoofd. Ik MOET het haar vertellen. Na lang te hebben geschoven op mijn stoel besluit ik het te doen. Ik schuif voorzichtig mijn vriendin de foto van de test onder haar neus , angstig en afwachtend voor haar reactie durf ik niet te kijken. Zodra ze doorheeft dat ik zwanger ben springen we samen en al gillend doen we een voor ons bekend 'happy dansje' .
De maanden verstrijken , mijn buik groeit en elke maand maken we samen trots een foto . Maar toch voel ik het verdriet van haar al zo lang onvervulde kinderwens. Toch durf ik haar te vragen of ze bij mijn bevalling wil zijn, want zo close zijn wij geworden.
Het moment is daar;
De weeën zijn begonnen en ik moet gaan bevallen , help!! Na een paar uur bezig te zijn verschijnt ze in de kamer mijn steun en toeverlaat. De uren verstrijken en al die tijd staat ze samen met mijn man en schoonmoeder aan mijn zijde mee te puffen , mijn been vast te houden en als een cheerleader aan te moedigen dat ik er nu toch echt bijna ben ! En niet veel later is mijn prachtige dochter Madelynn geboren . Terwijl mijn dochter op mijn borst werd gelegd keken we elkaar aan en voelde we beiden iets wat niet uit te leggen is.
Zo trots als ze was en hoe hard we samen huilden bij dit bijzondere moment , zo intens moeilijk moet het toch zijn om toe te kijken bij een nieuw leven. Want voor haar was het loodzware traject inmiddels al begonnen , ziekenhuis in , echo hier , onderzoek daar. Dan hebben we het nog niet eens over alle hormonen die je tot je moet nemen in de verschillende prikken die je krijgt . Bij elke stap betrekt ze mij nauw en ik heb haar zelfs een keer helpen prikken, wat een bijzonder band je dan ontwikkeld. Alleen eindigde elke poging tot op heden in een teleurstelling , en vind ik het zo ontzettend lastig dat ik niks voor haar kan doen. Je voelt het verdriet en de pijn maar kunt niks wegnemen.
Zijn er mensen die ervaring hebben met een dierbare in deze situatie ? Hoe ga jij hier mee om vanaf de zijlijn?
Anoniem
Ik maak dit niet met een vriendin maar met mijn zusje mee. Zelf ben ik gezegend met 3 prachtige kindjes waarvan 2 door de anticonceptie heen. Er word dan ook altijd gezegd " ze hoeven maar naar jou te kijken" Mijn zusje daar in tegen heeft door verklevingen haar eileiders weg moeten laten halen, dit was sws al erg moeilijk maar deze operatie vond plaats een dag nadat ze bij de geboorte van haar tante zegger was. Uiteraard is ze dol gelukkig met haar tante zeggers en ook altijd blij geweest voor mij. Inmiddels zit ze een aantal jaar in ICSI traject en elke terugplaatsing duim in me stuk in de hoop dat het lukt. Maar helaas heeft dit nog niet mogen baten en zijn we elke testdag weer erg verdrietig. Ik steun haar waar ik kan, laat haar uithuilen als het weer mislukt is en doe extra leuke dingen met haar na de terugplaatsing en de dagen na de test. Het blijft moeilijk, het enige wat je kunt doen is er voor haar zijn.
Anoniem
Ik zit ook in zo'n lastige situatie. Zelf ben ik nu 24weken zwanger en mijn zus is al 4jaar bezig om zwanger te worden.. Over een maand begint ze met haar eerste ivf behandeling. Ik vond het erg lastig om te vertellen dat ik zwanger was. Ze heeft veel gehuild en kon het moeilijk verwerken. En hebben weinig contact gehad, ze gaf ook toe dat ze niet echt blij kon zijn (wat erg begrijpelijk is). Nou stuurde ze laatst een lief kaartje dat ze alles erg lastig vond hoe het gegaan was. Nu gaat het erg moeizaam maar we praten wel gewoon met elkaar en hebben het er afentoe even over.
Viviandekoord
Bedankt voor je reactie , dat lijkt me ook moeilijk als je inderdaad aan beide kanten hebt gestaan(of staat). Ja dat is ook wat ik probeer om er te zijn en haar zelf te laten kiezen of ze wel of niet wil praten . Lastig al die 'adviezen' van mensen , je moet het loslaten , dat is onmogelijk lijkt mij ,maar supermooi dat jullie 2e wonder spontaan kwam! Geniet er van
Anoniem
Ik heb aan beide kanten gestaan. Bij onze eerste wilde het maar lukken. Bij vele onderzoeken waren de resultaten negatief. Zelfs met ivf was de kans nihil. Onze dochter is met ICSI verwekt. In die tijd regelmatig te horen gekregen dat we er niet zoveel mee bezig moesten zijn of volgende maand is er weer een maand. Ook met veel"vrienden" nu geen contact meer. Nu heb ik een vriendin waarbij het niet wilt lukken en al meerdere tegenslagen heeft gehad. Haar heb ik als 1 van de eerste verteld dat we zwanger waren van onze tweede. Deze zwangerschap was wel spontaan en kon in onze ogen niet. Maar nu hebben we een tweede dochter van 5 weekjes jong. Het enige wat ik voor haar kan doen is er voor haar zijn en luisteren. Zeker nu er in haar omgeving veel vriendinnen zwanger zijn.