7 jaar geleden
Als ons kind maar gezond is
Yes, de 20-wekenecho! Zit alles eraan? Zijn er geen afwijkingen te vinden? Wil je het geslacht weten, geheim houden of helemaal niet weten?
ALS HET MAAR GEZOND IS
Yes, de 20-wekenecho! Mijn man en ik gaan vol spanning naar het echoscopiecentrum in Arnhem. Zoals veel ouders ervaren, is dit toch wel een belangrijke mijlpaal tijdens de zwangerschap. Zit alles eraan? Zijn er geen afwijkingen te vinden? Het 'als het maar gezond is-antwoord' hebben wij de afgelopen tijd vaak gegeven wanneer men vroeg of we het geslacht willen weten. Het klinkt cliché, maar tóch is het zo.
DE KAART
Bij binnenkomst heb ik een kleine kaart in mijn hand. De echoscopiste weet meteen wat we daarmee willen. Blijkbaar zijn wij niet de eersten die het op deze manier aanpakken.
Tijdens het onderzoek kijken mijn man en ik aandachtig mee. Zelf doe ik mijn uiterste best om te kunnen zien wat de echoscopist ziet, maar helaas kan ik lang niet alles zien wat zij ziet. Het is toch echt een vak apart! Halverwege onderbreekt de echoscopiste het onderzoek en vraagt ons of wij het geslacht willen weten. Zo niet, dan moeten we nu even de andere kant op kijken. Mijn man en ik kijken elkaar aan en besluiten de andere kant op te kijken. We hebben namelijk vooraf afgesproken dat als we tijdens het onderzoek het gevoel hebben het wél te willen weten, dat we dit aangeven.
WAT EEN OPLUCHTING
Het is een pak van ons hart zodra we horen dat alles in orde is, écht waar. Dat het als zo'n enorme opluchting zou voelen had ik eerlijk gezegd niet gedacht. Na afloop vraagt de echoscopiste ons nog even plaats te nemen in de wachtkamer. Niet wetende dat ze zoveel tijd nodig heeft om het geslacht op te schrijven, overhandigt zij ons minuten later het kaartje in een gesloten envelop. Vol blijdschap stappen wij de auto in en besluiten een willekeurig stukje te gaan rijden. Het goede nieuws brengt bij beide van ons toch wel een ontlading met zich mee. We zeggen weinig tegen elkaar en draaien de radio even op een vol volume. Met het vrolijke nummer 'Cheerleader - Omi' op de radio, denk ik heel even dat wij een meisje krijgen ... Dit nummer herinnert mij sindsdien aan dit moment.
HET ENVELOPJE OPENEN
Enkele weken verstrijken. Tijd om er met z'n tweeën nog een weekend tussenuit te gaan. Met een bescheiden zwangerschapsbuikje van 24 weken genieten wij op Ameland. We fietsen het hele eiland over, doen wat strandjes aan en gebruiken af en toe de vlieger. Gewoon heerlijk!
Het envelopje met daarin het geslacht van ons kind hebben we voor de zekerheid meegenomen. Vier weken heeft het prominent op de eettafel gelegen. Dat ons kind gezond is geeft ons blijklaar zoveel voldoening, dat we zonder moeite het envelopje gesloten hebben laten liggen. Maar omdat wij er nu tóch zijn én het envelopje bij ons hebben, openen wij het tijdens een etentje. M'n man opent 'm eerst, lacht bescheiden, vouwt het dicht en geeft 'm door aan mij. Kijkend naar zijn gezicht weet ik ... nog niets. Nu ook ik het envelopje heb geopend, snap ik waarom die echoscopiste er destijds wat langer over deed. Ze heeft een duidelijke echofoto uitgeprint, uitgeknipt en in het kaartje geplakt. Op de foto is het vrij duidelijk te zien; het is een jongen en daar zijn wij erg blij mee!
HAD IK MAAR GEZEGD DAT WIJ HET GESLACHT NIET WETEN
Naast dat wij supergelukkig zijn met het feit dat er een jongetje op komst is, beginnen mensen vragen te stellen. Logisch, men is betrokken en wil weten hoe de 20-wekenecho is verlopen. Toch is er een aantal mensen die beginnen te gissen. Ze zien en/of horen allerlei dingen wat de ene keer wijst op een jongen en de andere keer op een meisje. De eerste keren kan ik nog met een lach zeggen dat wij het graag geheimhouden. Maar wanneer mensen vervolgens met geintjes mij uit de tent proberen te lokken, raak ik lichtelijk geïrriteerd ...
Lees mijn volgend blog over hoe het raden bij ons uit de hand loopt.
N.B. De gebruikte foto is uit onze privécollectie, graag niet zonder toestemming gebruiken.