Als moeder worden niet vanzelfsprekend is.

Moeder worden…

Voor mij is het nooit de vraag geweest of ik moeder wilde worden, maar wanneer. Zolang ik mij kan herinneren wilde ik graag moeder worden. Graag een jonge, want dat waren mijn ouders ook en dat heb ik altijd heel erg fijn gevonden. Fertiliteitsproblemen, wensmoeder… Ik kende het niet. Iedereen om mij heel, raakte altijd heel erg makkelijk zwanger, dus geen flauw benul dat ‘gewoon’ moeder worden, niet altijd zo ‘gewoon’ zou zijn.

Wie zijn wij?

Laat ik beginnen met mij eens voor te stellen, dan weet je tenminste met wie je te doen hebt en van wie je het verhaal aan het lezen bent, hihi. Ik ben Wiesje, 28 jaar en woon op Scheveningen samen met mijn lieve vriend Michael, waarmee ik inmiddels 9 jaar samen ben. Inmiddels wonen wij 6 jaar samen, hebben beide een goede baan en een prachtig koophuis waar wij ons gezinnetje willen laten groeien. Helaas gaat dat laatste niet zoals wij willen.

Laat ik beginnen bij het begin. De wens om moeder te worden is altijd enorm groot geweest bij mij en toen ik op mijn 19e een relatie kreeg met Michael hebben we altijd heel open gepraat over een kindje. Toen wij 2 jaar later gingen samenwonen, voelde ik gewoon dat hij de papa van mijn kindjes moest worden. Alleen was ik in die tijd druk bezig met mijn studie en besloten wij dat ik die eerst zou afmaken voordat we zouden stoppen met de pil. 3 jaar later, na een hoop studie vertraging, was in juni 2017 de tijd daar. Op de dag van mijn verdediging nam ik mijn laatste pil van mijn strip en zei ik tegen mijn vriend: ‘Als ik vandaag slaag, dan is dit officieel de laatste!’. Die middag haalde ik mijn verdediging en was dus ook mijn laatste pil een feit. Dat zelfde jaar kochten we ons eerste huis en besloten we dat we wel zouden kijken hoe snel het zou gaan. We zouden er geen haast of druk achter gaan zetten.

We gaan hulp zoeken  

Inmiddels een jaar later, was er nog niks gebeurd en besloot ik een bezoek aan de huisarts te brengen. Die werkte een vragenlijst af en zijn conclusie was dat aan de hand van die vragenlijst geen problemen zouden moeten zijn en we over een jaar weer terug mochten komen als er nog niks was gebeurd… Je raad het al. Een jaar later zaten we er weer en kregen we eindelijk een doorverwijzing.

Na de aanmelding bij het ziekenhuis zijn we beide door de medische molen gehaald en is de conclusie dat we beide gezond zijn en er dus geen verklaring is waarom wij nog niet zwanger waren geworden. Tuurlijk waren we dankbaar dat het ‘gewoon’ kon, maar de vraag waarom het nog niet gelukt was, was daarmee niet opgelost… en dat was enorm frustrerend. Ergens hoopte ik dat ze toch iets zouden vinden en het heel makkelijk zouden kunnen oplossen en daarmee dus ook snel zwanger zouden worden, maar dat was dus niet het geval…

Inmiddels is het februari 2021, zijn we ruim 3,5 jaar bezig met zwanger worden, hebben we 3 iui trajecten achter de rug en staan we nog steeds met lege handen. Een grote domper kan ik je vertellen, maar daar wil ik ook niet te lang bij stil staan, want inmiddels zijn we druk bezig met iui 4. Weer een flinke rollercoaster aan emoties kan ik je vertellen… Ik neem je graag mee in onze avonturen de aankomende tijd. 

Photo by @beyoutifulfotografie