Als je grootste droom niet uit komt!

Als een wens niet gelijk uitkomt, valt dat altijd tegen. Dat een droom niet uitkomt, brengt erg veel verdriet met zich mee. Maar als je droom in duigen valt en alles waar je van gedroomd hebt anders wordt, dan stort je wereld in. Dit verhaal gaat niet alleen over mijn/onze kinderwens, maar zeker over onze weg daarheen. En dat het leven je soms hele andere dingen brengt dan je ooit voor ogen hebt gehad. Als jouw wereld stil staat, en de wereld om je heen gaat door, voel je je alleen. Ik hoop dat mijn verhaal mensen troost bied, maar vooral hoop. Geef nooit de hoop op! NOOIT! 

Hoe ga je ondanks alle tegenslagen gewoon door?? Ik heb geen idee, ik denk dat dat vanzelf gaat. Je bent aan het overleven! Je leven staat soms stil, en iedereen om je heen groeit je voorbij. Het is lastig uitleggen als je zelf niet in die situatie zit. Ik kan dan ook alleen over mijn eigen ervaringen vertellen.

We hadden het inmiddels al eens over kinderen gehad, dit wilden we allebei erg graag. En we wisten dat dit misschien moeilijk zou gaan, aangezien ik van mijzelf een cyclus van 100 dagen had. We gingen er gewoon voor, en we zouden wel zien wat de tijd ons zou brengen. Ik was inmiddels bijna 28 en niet eens in de buurt van wat ik dacht waar ik zou zijn. Maar het was goed, we waren zielsgelukkig en een kindje zou een mooie aanvulling zijn op ons leven. Gelukkig waren we al. Alles wat daarbij zou komen was mooi meegenomen. In november 2014 ben ik naar de huisarts gegaan, met de mededeling dat wij een kinderwens hadden maar dat dat met mijn cyclus wel lastig was. Hij was dit met mij eens en heeft mij gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis. Omdat hij nog wist dat het destijds met het zwanger worden van M. (2010) ook lastig ging. In het ziekenhuis bleek al snel dat ik PCOS had. Dit houdt in dat je zelf geen eisprong hebt. In het ziekenhuis kreeg ik na alle gesprekken een kuur Provera om mijn cyclus op te wekken. Dit werkte eigenlijk gelijk, en ik mocht op dag 3 beginnen met Clomid. In de week daarna werd het sperma van F. gecontroleerd. We hebben erg veel lol gehad hierover. F. was erg trots op zijn huiswerk ;-). Dit was allemaal goed. Goed nieuws dus. Als mijn cyclus dan op gang was, moest het helemaal goed komen. We waren sinds mijn eerste bezoek aan de huisarts inmiddels alweer 5 maanden verder, want het neemt allemaal veel tijd in. Ik was nog niet zwanger, maar goed, we waren net los dus mochten we nog niet klagen. Wel vond ik het moeilijk dat het leeftijdsverschil tussen M. en de baby zo groot zou worden. Zelf kwam ze ook steeds vaker thuis met de vraag waarom ze geen broertjes of zusjes kreeg terwijl iedereen in haar klas dat wel had. Die vraag kwam wel even binnen, want wat zouden we haar dat graag geven. Het was een intensief traject. Ik moest veel heen en weer rijden van het ziekenhuis naar het werk, en M. weer uit school halen en alle andere dagelijkse dingen. Dus ik moest erg goed plannen. Ik was een bezig bijtje, en was dan ook altijd met van alles en nog wat bezig. Werkte veel, maar zorgde vooral dat ik er was voor M. en ons gezin was. Het ging goed. We hielden elkaar in balans, en als ik het even niet meer trok was daar mijn partner in crime F. die alles van me overnam tot ik er weer was. Na 6 rondes met Clomid, was ik er klaar mee. Ik had te veel last van de bijwerkingen. Ik was moe, had hele dagen pijn in mijn hoofd en mijn buik. Ook was ik snel boos en verdrietig. De teleurstelling was elke keer erg groot. Dit was niet wat ik wilde, en het was niet eerlijk tegenover mijn gezin. Ik wilde genieten van ons leven, ik had al te lang stil gestaan. En dat wilde ik niet meer. Toen ik in augustus 2015 zo ziek was van de bijwerkingen, heb ik het ziekenhuis gebeld en gezegd dat ik het niet meer trok. Ik mocht gelijk langs komen, en we zouden op zoek gaan naar een oplossing. Toen ik in het ziekenhuis kwam, maakte ze een echo. De vaste verpleegkundige keek al wat raar, en zei: “hé dit klopt niet.” Mijn haren gingen recht overeind staan. Hoezo, het klopt niet, wat is er aan de hand? Maar ze gaf niet echt antwoord. Ik had inmiddels mijn hart in mijn keel, terwijl zij de gynaecoloog belde en in overleg was haalde ik mij de gekste dingen in mijn hoofd. Toen ze op hing zei ze: “de gynaecoloog komt even kijken hoor”. “Ow oké”, zei ik. Schaamte kende ik al maanden niet meer na al die ziekenhuis bezoeken en elke keer een andere gynaecoloog.

Toen de gynaecoloog binnenkwam en zich voorstelde terwijl ik daar heel ongemakkelijk in de beugels hing keek hij ook erg raar toen hij de echo zag. En toen kwam de vraag: “heeft u ook een zwangerschapstest gedaan mevrouw?” Jazeker meneer, al ongeveer 50 keer het afgelopen jaar en ze waren allemaal negatief. Zo ook die van vanmorgen. Hoe dat zo? “Nou”, zei hij, “er zit iets in de baarmoeder, wat er niet hoort op dit tijdstip van de cyclus”. Huh wat?? Hoezo hoort er niet. Ik snap het niet, de test was negatief! “Ja dat klopt”, zei hij, “ik ga u ook niet over 9 maanden blij maken met iets in de wieg. Dit lijkt op een miskraam, en u was dus niet ziek van de bijwerkingen maar van een miskraam!!! Dit had ik niet zien aankomen en was dan ook totaal uit het veld geslagen. Verslagen belde ik F. op. Deze schrok natuurlijk van mijn huilende stem en probeerde mij zo goed en kwaad als het ging te troosten. Na deze huilbui ging het redelijk. We wisten het niet, maar gewoon het idee dat het misschien dus gelukt was maar toch misgegaan was deed zeer. Na een paar dagen moest ik weer naar het ziekenhuis om te overleggen hoe nu verder. Met de Clomid moest ik ongeveer 2 keer in de week naar het ziekenhuis, 2 weken na de eisprong en dan moest je gewoon thuis wachten tot je wel of niet ongesteld werd. Ons ziekenhuis was 20 kilometer verderop, dus ik had er al heel wat kilometers op zitten. En in de volgende ronde zou dat alleen maar meer worden. Mede daarom hebben wij aan het begin van de medische molen samen afgesproken dat we er geen geheim van zouden maken dat we hier mee bezig waren. Gewoon omdat we dit wilde delen, en we soms hulp nodig hadden met oppas en zo. Op deze manier konden mensen ook rekening met ons houden. Ondanks dat kwamen er toch nog geregeld suffe opmerkingen voorbij, in de trend van “nou hoe lijkt het, krijgen jullie ook nog samen kinderen”?? Of dat het wel eens tijd werd dat M. een broertje of zusje zou krijgen. Na een opmerking van onze kant waar we deze kinderen dan konden bestellen, begrepen mensen vaak wel dat het niet zo’n handige opmerking was.

Toen ik in overleg met het ziekenhuis over ging op Menopur spuiten in combinatie Pregnyl, vertelden ze al dat het wel heel intensief zou worden, omdat ik dan in sommige weken om de dag zou moeten komen voor een inwendige echo. We hebben toen afgesproken dat we het gewoon per maand zouden bekijken. In september 2015 ben ik begonnen met Menopur spuiten. De eerste keer spuiten was wel erg spannend Grote held F. moest ineens naar de kapper (hij kon het niet aanzien ;-)). Na dat ik een half uur in de keuken had gestaan met de spuit in mijn hand, ben ik toch maar naar mijn jongste zusje gereden die verpleegkundige is en het dus zo even deed. Mooi, dat was niet lastig, dit moest ik toch morgen zeker wel zelf kunnen, toch??? Nou mooi niet, ook nu heb ik weer een half uur met de spuit in mijn hand gestaan maar durfde hem niet in mijn buik te steken. Dus toen maar even naar de buurvrouw. Ja hoor, geen probleem. Maar ja, op dag 3 moest ik toch echt zelf. Na 10 minuten met de spuit in mijn hand te hebben gestaan, heb ik het toch gewoon gedaan. Wat vond ik dat spannend zeg. Maar goed, het was gelukt, dus elke avond gewoon zelf spuiten. Na 7 dagen moest ik voor controle komen, ze bracht het echoapparaat in. Ik was er inmiddels aan gewend, maar het blijft toch ongemakkelijk. Er was nog vrijwel geen groei, over 2 dagen moest ik terug komen. Dus na 2 dagen weer terug naar het ziekenhuis, maar ook nu was er nog maar weinig groei. Het was nu dag 10 en de eitjes waren nog niet groter dan 10 mm. Dus de dosis ging omhoog. Ik moest nu een dubbele dosis spuiten. En dan over 2 dagen weer langs komen. Dit ging ook gewoon in het weekend door, zaterdag en zondag. Ook toen viel de groei heel erg tegen, het was toch elke keer een beetje een tegenvaller. Want wat deed ik toch fout, en waarom was het ons nou niet gegund. Iedereen om ons heen kreeg ‘zomaar’ een baby zonder proberen, en wij moesten zo geduldig zijn. F. hield me met beide benen op grond, en zorgde ervoor dat ik niet vergat te genieten van onze kanjer M., want die was tenslotte ook maar 1 keer klein. Inmiddels niet heel klein meer natuurlijk! Het voelde voor mij heel erg als falen dat het na een jaar nog niet gelukt was, terwijl we er alles aan deden om een kindje te krijgen. Ik was erg teleurgesteld in mijn lichaam, maar was ook erg verdrietig dat ik F. geen kindje kon geven. Hij stelde mij gerust met dat als het niet mocht lukken hij nu ook heel erg gelukkig was, en zijn geluk niet afhing van een baby van ons tweeën. Maar toch zag ik de teleurstelling in zijn ogen. Ook als er weer iemand kwam vertellen dat ze een baby kregen.

Na 21 dagen prikken was het genoeg geweest zeiden ze in het ziekenhuis, deze cyclus werd niks. Ik reed 300 km in de week heen en weer naar het ziekenhuis en baalde behoorlijk. Ze zouden het afbreken met Provera. Wat ging dit tegen mijn gevoel in, want dan moesten we weer helemaal opnieuw beginnen. En net op dat moment kwam mijn schoonzusje vertellen dat ze zwanger was (zonder daar moeite voor te hoeven doen). Ik voelde dat F. verdrietig was en het er niet over wilde hebben. Ook ik was wel even uit het veld geslagen. Ik had er wat langer last van dan F., hij was natuurlijk ook erg blij voor zijn zusje. Ik ook echt heus wel, maar je gunt het jezelf toch meer! Omdat de wens zo groot is.

De volgende ronde gingen we er weer vol tegen aan. Wel wou F. de afspraak maken dat dit voorlopig even de laatste ronde zou zijn, omdat hij zag dat ik het anders niet meer trok. We hadden er inmiddels al duizenden kilometers opzitten, en het was logistiek een heel gevlieg en geregel. Ik stemde daar met lichte tegenzin mee in. Ik wist dat hij gelijk had, maar ik wilde het zo graag. Maar F. had gelijk; het koste heel veel tijd en energie en M. was er ook nog, en daar wilde ik ook van genieten. Dus op dag 3 weer begonnen met spuiten en dat ging helemaal goed. Ik was al helemaal gewend. Na 7 dagen weer naar het ziekenhuis voor een echo, er was groei maar wel heel minimaal. Ik spoot nu gelijk al de dubbele dosis, maar toch was de groei minimaal. Maar het kon nog zeiden ze, en we konden altijd nog een dosis omhoog. Toen ik 3 dagen later weer voor een echo kwam, was er een andere verpleegkundige, en ja hoor, er was groei en behoorlijk ook!! Er waren 3 grote eitjes rond de 17 mm!! Ik was dolgelukkig! Zou het dit keer dan toch gewoon nog lukken? Ik weet wel dat sommige mensen 10 jaar op een baby moeten wachten of zelfs nooit een baby krijgen, en dat dit in vergelijking met hun helemaal niet zo lang is. Maar toch is het dat als je ergens wacht, het altijd vreselijk lang is!

Omdat de eitjes zo snel groeiden moest ik op de woensdag terug komen, dan kon ik waarschijnlijk Pregnyl spuiten voor een eisprong! Maar toen ik op woensdag kwam en ze de echo maakten, waren er helemaal geen grote eitjes meer te zien :-(. Hoe kon dat nou, ik had ze maandag zelf gezien. Waarschijnlijk was er een fout gemaakt met het meten. De eitjes zaten namelijk allemaal heel erg dicht op elkaar waardoor het dan lijkt dat ze groter zijn. Dat was dus even een tegenvaller. Op vrijdag moesten we weer terug voor een echo en toen hoorden we gelukkig beter nieuws: de eitjes groeiden toch nog door en waren rond de 10 mm. Dus zondag maar weer terug komen. Toen was 1 eitje inmiddels 12 mm. Nog niet groot genoeg dus de dosis ging nog een keer omhoog en we moesten op dinsdag weer terug komen. Zo kom je dus eigenlijk 5 keer in het ziekenhuis in 7 dagen tijd. Maar op dinsdag was er goed nieuws! Een eitje van 17 mm! Het was al wel ver in de cyclus, maar ze wilden dit eitje wel een kans geven. Ik moest de volgende dag terug komen, en dan hopen dat het eitje 20mm was, want dan mocht ik Pregnyl spuiten.

Woensdagochtend was ik toch wel een beetje zenuwachtig. In de wachtkamer zat ik naast een zwangere mevrouw die per ongeluk aan de verkeerde kant was gaan zitten, want normaal gesproken zitten zwangere vrouwen aan de andere kant van de wachtkamer om zo niemand te kwetsen. Ze was behoorlijk aan het klagen: dat ze het zo zat was, en die baby nu wel eens mocht komen want het had haar nu lang genoeg dwars gezeten. Dat komt op zo’n moment best wel binnen, want ik zou alles overhebben voor een dwarse baby in mijn buik. Maar goed, dat terzijde. Ik werd binnen geroepen voor een echo..... en ja hoor, het eitje was 20 mm. Die avond mocht ik Pregnyl spuiten voor het opwekken van de eisprong. Wat waren we blij, en we kregen er weer helemaal goede moed van. Ik mocht pas op dag 40 testen, omdat je door de Pregnyl ook positief test. Maar ik kon niet wachten, dus toch 7 dagen na de Pregnyl even testen, en ja hoor: positief! Ik wist dat dit vals was, maar het gaf wel een goed gevoel want we waren nog nooit zo dichtbij geweest. Een week later weer testen. Pfff, wat duurde dat lang. Maar het mocht eindelijk, en na een paar hele lange minuten was de test wederom positief!!! Mijn hart sloeg over, en ik kon het gewoon niet geloven. De dag erna nog een test, en ook deze was positief. We waren door het dolle heen. Dit hadden we niet verwacht. Maar na 2 dagen kreeg ik heel erg last van mij buik, de testen bleven positief maar mijn buikpijn werd niet minder. Op dag 40 belde ik met het ziekenhuis en vertelde dat de test positief was maar dat ik zo’n pijn in mijn buik had. Ik mocht langskomen voor een echo. Tijdens de echo was er echter niks in de baarmoeder te zien, maar het was ook nog maar 5 weken dus ook wel erg vroeg. Maar omdat ik zo veel pijn in mijn buik had, moest ik per direct rust nemen en mocht ik ook niet aan het werk. Ze waren bang voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dit kon toch niet waar zijn?? Ik was toch gewoon zwanger. We waren er al helemaal vanuit gegaan dat het eindelijk gelukt was. Er werd gezegd dat ik me geen zorgen moest maken. Ik moest even bloedprikken en dan zouden ze me ‘s middags bellen over de uitslag en hoe nu verder. In de middag belde de gynaecoloog. Er zat inderdaad hCG (850) in mijn bloed wat wijst op een zwangerschap.

Ik moest 2 dagen later terug komen en dan eerst bloedprikken. Wat spannend... hoe zou dit aflopen? Die dag was ik heel erg zenuwachtig. Zoals afgesproken ging ik eerst bloedprikken. Zou het goed zijn? Toen ik eindelijk aan de beurt was, was ik echt op van de zenuwen. Mijn hCG was goed, heel goed! Het was in 3 dagen tijd van 850 naar 3000 gegaan, dat was een heel goed teken zeiden ze. Dus snel door voor de echo. En ja hoor daar was een heel klein stipje te zien in mijn baarmoeder. Wat was ik blij en gelukkig. En met deze snelle stijging van mijn hCG zat het helemaal goed zei de gynaecoloog. Dus vol goede moed ging ik naar huis, wat waren we blij en gelukkig. Stiekem waren we al een kinderwagen aan het uitzoeken, en ik had me ook al aangemeld voor Moeders voor Moeders. Trots dat ik eindelijk iets terug kon doen. Op 4 januari 2016 mochten we terug komen voor een echo. Ik zou dan rond de 8 weken zwanger zijn en dus zou het hartje wel kloppen. Wat hadden wij fantastische feestdagen! We hadden het onze ouders en goede vrienden vertelt met kerst en oud en nieuw. Iedereen was zo blij voor ons!

4 januari 2016, eindelijk mochten we ons kindje weer zien. F. was mee en we hadden er zo veel zin in. Ja, we waren aan de beurt!! “Nou nou, spannend hé”, zei de gynaecoloog. “Vind u het erg als er een assistent in opleiding mee kijkt”? Nee hoor, dat kon er ook nog wel bij. Wij wilden alleen maar onze baby zien. Ook deze keer kregen we weer een inwendige echo, ze bracht hem in en het bleef even stil. We konden mee kijken op het scherm, en ik had al heel erg snel in de gaten dat het niet goed was. Ik zag geen hartje, er klopte niks….. helemaal NIKS!!! En inderdaad, toen de gynaecoloog weer begon te praten bevestigde ze mijn vermoeden: het zag er niet goed, uit er klopt geen hartje. Ik legde mijn hoofd achterover op de bank en hoorde niemand meer praten. De tranen rolde over mijn wangen, ik hoorde in de verte F. wel lieve dingen tegen me zeggen maar het kwam niet binnen. Tot de gynaecoloog zei: “kleed je maar weer aan, dan praten we even verder”. Pas toen zag ik F. weer staan. Hij stond met tranen in zijn ogen naar mij te staren. Daar lag ik dan met mijn benen wijd te huilen als een klein kind en kon gewoon niet meer stoppen. F. nam me in zijn armen en zei dat het goed kwam en dat hij me vast zou houden wat er ook gebeurde. Ik deed snel mijn kleren aan, hoorde de gynaecoloog wat afwezig aan en knikte wat ja en nee. We mochten na 3 dagen weer terug komen, ze wou de baby nog een kans geven, misschien waren we nog te vroeg. Maar onze hoop was weg. We wisten dat het niet goed was en ook niet meer goed kwam. Totaal verslagen gingen we naar huis. Nu moesten we iedereen gaan vertellen dat het hartje niet klopte en onze grote droom niet uit zou komen. Niet op dit moment in ieder geval.

We hadden allebei al het gevoel dat het niet goed was, en waren ons al aan het voorbereiden op de miskraam en hoe dat dat dan zou gaan. Op donderdag moest ik weer terug komen. Totaal leeg en gevoelloos zat ik op mijn beurt te wachten. Ik was op de overleefstand gegaan en het kwam helemaal niet binnen wat er allemaal aan de hand was. Gelukkig had ik dezelfde gynaecoloog. “Nou spannend hè”, zei ze. Dat was het inderdaad wel een beetje maar ik wist eigenlijk wel dat er ook nu geen hartje zou kloppen. En mijn gevoel klopte. “Het spijt me, er klopt echt geen hartje”, zei ze. Ze draaide het scherm. Ik zag alleen dat de baarmoeder toch weer veel groter was dan maandag, dus er groeide toch wat? En de baarmoeder zag er ook vol uit. Ineens kwam het binnen en viel het kwartje voor mij..... “Het is een *Mola zwangerschap hè”, zei ik tegen de gynaecoloog. Ze keek mij verbaasd aan en zei: “ja dat klopt, ik wilde het je net vertellen”. “Hoe weet je dat”, vroeg ze. “Nou, mijn zus heeft ook een Mola zwangerschap gehad, en ik herkende nu alle tekenen”.

Ik moest per direct geopereerd worden. Ze wilde zo snel mogelijk een curettage laten doen, aangezien Mola kwaadaardig kan zijn/worden en dan dus kanker kan veroorzaken. Alsof het allemaal niet meer erger kon, stortte onze wereld volledig in. Onze mooie lieve baby komt niet meer in augustus. We staan straks met lege handen. Hoe kunnen we zo veel pech hebben. De maandag erop ben ik geopereerd. Wat keek ik er tegen op! Ik ging onder volledige narcose. Dat had ik al vaker gehad en dat was me toen erg tegen gevallen. F. en ik waren mooi op tijd in het ziekenhuis. Mijn jongste zusje zou mij verplegen, zij had die dag dienst. Na een paar uur wachten, met de honger in de hals want ik moest nuchter blijven vanaf 7:00 en het was inmiddels al 15:00, mocht ik naar de O.K. De tranen zaten me heel hoog, maar ik probeerde flink te blijven. Maar wat voelde ik me alleen en leeg en zo verdrietig.

Gelukkig is alles goed gegaan, en hebben ze de baarmoeder goed leeg kunnen halen. Maar wat was ik verdrietig toen ik wakker werd. Deze baby was zo welkom, en we hadden ons zo verheugd op de komst van ons wonder. En nu was onze droom en ons baby’tje zomaar weg. Ik heb me nog nooit zo leeg en verdrietig gevoeld. Hoe kom ik dit verlies ooit te boven, hoe kunnen we dit ooit achter ons laten. Hoe kan dit ooit geen pijn meer doen. Hoe kom ik de zomer door, terwijl iedereen die tegelijk zwanger was met mij, wel een baby krijgt of met een dikke buik loopt. En wij hebben niks, lege handen in augustus . Daar kijk ik tegen aan, hoe kom ik daar door heen zonder me op te sluiten in de kelder. Want mijn god, wat doet dit zeer!!! En wat mis ik onze prachtige baby, echt elke dag weer. We moeten nu 2 weken wachten op de uitslag. Spannend, want wat als..... de uitslag niet goed is. Daar proberen we niet aan te denken. F. is het beste en geweldigste partner die ik me ooit zou kunnen wensen. Hij troost me, vrolijkt me op, en draagt me op handen. Want wat er ook gebeurt, dit komt goed zegt hij, want we hebben elkaar! Met zijn 3en kunnen wij de wereld aan. Meer hebben we niet nodig, dit kunnen wij en we komen er weer boven op. Het wordt nooit meer zoals het was, maar wel goed!!! Daar gaan we voor. We wachten af wat de toekomst ons brengt, en of het ooit minder pijn doet. De tijd gaat het ons leren.