Als je dan denkt dat je bloeddruk niet hoger kan (#16)

De volgende dag mag ik weer voor een bloeddrukcontrole. Met knikkende knietjes zit ik in de wachtkamer. Ik voel mijn bloeddruk met de seconde stijgen maar probeer mezelf er overheen te zetten. Ik heb dochterlief meegenomen en focus me op haar.

Dan mogen we naar binnen. Mjin bloeddruk wordt gemeten en ja hoor veel en veel te hoog. Een onderdruk van 106. Te hoog. De verpleegkundige overlegt met de arts en ik moet opnieuw bloed prikken en urine inleveren. Daarna ook een ctg. Ik bel mijn man om te overleggen wat ik met dochterlief zal doen. Je ligt al snel een half uur aan het ctg en zij blijft waarschijnlijk niet rustig toekijken. Hij komt meteen naar me toe. In de tussentijd gaan wij bloed prikken. Dochterlief vindt het allemaal maar wat interessant. "Doet het pijn mama?" "Nee hoor lieverd, het doet geen pijn." Na het bloed prikken mag ik aan het ctg. Inmiddels in manlief ook gearriveerd. Het ctg blijft maar alarm geven. Ik heb geen idee waarom. Broertje beweegt goed. Misschien is dat de reden.

Na een half uur komt de verpleegkundige kijken. De uitslag van het bloed en urine is binnen. Ze zijn nu niet helemaal tevreden. Er zijn wat waardes verhoogd. Ik schrik. Dat had ik niet aan zien komen. Straks ga ik nog met gillende spoed naar de ok. Ik vraag waarom de ctg steeds een alarm geeft. Dit komt omdat mijn hartslag erg hoog is (130/140 slagen per minuut) ondanks dat ik al een half uur stil lig. De ctg verwart dan mijn hartslag met die van de baby en geeft alarm. De gynaecoloog maakt zich zorgen om de afwijkende bloedwaardes in combinatie met mijn hoge hartslag. Mijn bloeddruk is inmiddels iets lager maar nog steeds te hoog. Ik moet naar boven en wordt tijdelijk opgenomen op het observatorium. Daar gaan ze mij in de gaten houden (bloeddruk meten, saturatie en misschien zelfs een hartfilmpje maken van mij). Op basis daarvan zal een plan gemaakt worden. Ik moet sowieso 24u urine gaan sparen.

Ik krijg een zuurstofmeter op mijn vinger en mijn saturatie is laag. Hij duikt regelmatig onder de 90%. Ze vragen of ik me wel goed voel maar ik voel me prima. Ik snap er niks van. Ik ben wel een beetje kortademig maar wat wil je ik ben 37 weken zwanger van een ginormeous baby. En als ik heel eerlijk ben heb ik daar mijn hele zwangerschap al een beetje last van. Er komt een cardioloog een hartfilmpje maken. Die lijkt er op het eerste gezicht goed uit te zien. Maar hij moet nog even beoordeeld worden.

Niet veel later komt de arts assistent binnen. De bekende ik-heb-slecht-nieuws-zucht is het begin van een teleurstellend bericht. Mijn hartfilmpje is enigszins afwijkend. Als ik niet zwanger was geweest was er niks aan de hand geweest maar de afwijking op het hartfilmpje, de hoge bloeddruk, de lage saturatie, het zou wel eens een longembolie kunnen zijn. Ze willen eerst een longfoto maken om een longontsteking uit te sluiten. Als het geen longonsteking is krijg ik een CT-scan. Wonder boven wonder worden we begeleid door de verpleegkundige die bij de bevalling van Puck was. Het voelt vertrouwd en ze blijft zelfs langer om met ons naar de foto's en scans te gaan. Ik maak me zorgen. Zorgen om mezelf en zorgen om broertje. Komt dit wel goed? Wat als ik een longembolie heb, of wat als ik zwangerschapsvergiftiging blijk te hebben. Er spookt vanalles door mijn hoofd. Ik heb moeite om mij emoties onder controle te houden.

De longfoto laat geen afwijkingen zien. Dus ik mag door de scan. Ik vind het allemaal maar niks. Er wordt uitgelegd dat ze een hele minimale scan maken en dat de straling geen kwaad kan voor de baby. Ik ga ervan uit dat ze goede afwegingen maken en dit niet zouden doen als het niet strikt noodzakelijk zou zijn. Uiteindelijk valt het hartstikke mee.

Na even wachten komt de uitslag. Ik heb geen longembolie en na een lange dag ziekenhuis mag ik naar huis. Ik ben blij maar ook angstig en heel moe. Oh wat maak ik me druk en ik kan niet wachten tot dit kleine mannetje veilig en wel op mijn borst ligt. Hoe lang moet ik nog op hem wachten?