Als hij maar gelukkig wordt...

Dit is hoe ik mijn kinderen wil opvoeden. Ik wil dat ze opgroeien als assertieve, emphatische jongens met zelfvertrouwen en humor en veel vrienden. Gemakkelijk in de omgang en als het even kan dat ze later worden wat ze maar willen zonder al te veel moeite. 

Was het maar zo makkelijk allemaal. Helaas zijn er veel factoren die meespelen. Naast opvoeding heb je ook nog de genen en invloeden van buiten af. Ik kan zoveel meegeven wat ik maar wil maar sommige dingen heb ik niet in de hand. Mijn jongens zijn 5 en 7 en die moet je in zekere mate al loslaten. Ik kan ze nou eenmaal niet de hele dag bij de hand nemen en censureren wat ik niet wil dat ze zien of horen. Mijn zoon van 7 heeft ass. Dat maakt het wel een uitdaging. Veel dingen die voor andere normaal zijn is voor hem niet zo zelfsprekend. Emoties heeft hij bijvoorbeeld geen kaas van gegeten. Hoe reageer je op iemand die huilt of pijn heeft? Hij heeft de neiging om te gaan lachen. Dat betekent niet dat hij het leuk vind of nog erger een sadist is. Hij weet gewoon echt niet hoe het hoort. Dit soort dingen moet ik hem dus aanleren. Ik vind dat niet erg en ben het gewend. Al vanaf dat ik hem vasthield wist ik dat hij anders was. Het was een lieve rustige maar heel gevoelige baby. Harde geluiden vond hij niks en hij had een duidelijk dagschema nodig. Nog steeds... nu hij groter is gaat het wel een stuk makkelijker maar het blijft zoeken elke keer. Ook omdat hij niet zo goed kan vertellen wat er is. Dat moet ik ook aanleren. Gelukkig zit hij op een fijne school en helpen ze hem daar ook mee. We hoeven het dus niet alleen te doen. Dat scheelt... 

Toen ik zwanger van hem was zei ik al als mensen vroegen of ik wist wat het zou worden: het maakt me niks uit als hij maar gelukkig wordt! Zo is het nog steeds. Ook al kost het me meer geduld, energie en inlevingsvermogen dan bij mijn jongste...als hij maar gelukkig wordt!!!