Als die gewenste zwangerschap maar niet komt

Het duurt te lang, iedere maand duurt het weer te lang.

Die continue onzekerheid, die was er eigenlijk al vanaf het moment dat ik stopte met de pil. Nou ja, niet meteen natuurlijk want eerst wist ik nog dat ik een paar dagen later een ongesteldheid (soort van) zou krijgen en daarna zou ik niet meer aan de pil beginnen.

Er lag geen strip meer op mijn nachtkastje, de gewoonte van een pil nemen voor het slapen gaan moest ik echt even doorbreken. Ik vond het heel gek, het voelde raar en ook spannend. Ineens snapte ik wat een collega had gezegd. Zij zei; Wacht maar, als je dan voor de eerste keer seks hebt voelt het echt heel anders. Nu kan er iets gebeuren wat zo spannend is dat je dat echt voelt’. En ja, dat was toch ergens ook wel zo. Want nu kon het dus met iedere vrijpartij een baby opleveren.

In theorie dan. Want in de praktijk bleek het wat anders te gaan. De eerste pil-loze-menstruatie liet namelijk 52 dagen op zich wachten. En in die tijd was ik echt al 100 keer naar de wc gelopen met een tampon in mijn zak, want ik voelde van alles. Ik ben in die tijd op meiden weekend geweest (jaarlijkse uitje met een groep vriendinnen) en ook in Parijs liep ik continu met een tampon in mijn zak, want stel je voor. Ik had overigens ook de ochtend voor vertrek nog even een test gedaan, want zo’n weekend gaat natuurlijk niet op alleen maar water dus ik wilde zeker weten dat ik niet zwanger was. Of wel, maar dan moest ik het weekend doorbrengen op water.

En het gevoel wat ik toen kreeg is al die cycli lang blijven hangen. Het duurt te lang.

Het duurt echt te lang, alles. Want op het moment dat je de keuze maakt dat je een kindje wilt dan wil je dat het meteen lukt, ondanks dat je (bij de eerste dan) geen flauw idee hebt wat je te wachten staat.

Ik wilde er alles aan doen om het te laten slagen en ik zie dat nu ook zo ontzettend terug bij de vrouwen die ik mag begeleiden in dit proces. Je pakt alles aan en alles op en je verwacht ook hier direct resultaat te zien. En dat wilde ik ook, ik wilde ook dat het direct zou werken en dat ik zwanger zou zijn.

Toen wij na een jaar proberen in het ziekenhuis kwamen verwachtte ik dat echt letterlijk. Ik heb zelfs uitgesproken dat ik zeker wist dat de arts ons ging helpen en wij snel zwanger zouden zijn. Ik verwachtte misschien wel een soort van wonderpil, die alles in 1x anders zou maken.

Maar helaas, ook daar duurde het allemaal lang. Te lang voor mijn gevoel, want iedere maand dat het langer duurt is weer een gemiste kans. En dan kan ik nu zeggen dat ik het zie als een mooie opstap naar een zwangerschap, maar dat is onzin. Ik weet heus wel dat het goed was voor mijn lijf om er eerst aan te gaan werken, maar dat voelde ik zeker niet zo. Het duurde gewoon allemaal te lang.

Toen ik uiteindelijk hormonen kreeg in het ziekenhuis (onbegrepen onvruchtbaarheid was de diagnose, er was niets mis maar ik kreeg toch Clomid 50mg om mijn cyclus korter en regelmatiger te krijgen) hoopte ik ook daarvan dat het direct zou werken.

Het deed zeker iets, want ik kreeg er best veel bijwerkingen van. Ik had ineens last van nachtelijk zweten, kreeg mijn onrustige huid nog vele male onrustiger, was ineens hoofdpijnpatiënt en had echt last van woede-uitbarstingen. Of huilbuien trouwens, dat wisselde ik gezellig af met elkaar. Dus ja, ik had hier resultaat. Alleen niet dat ik er zwanger van werd.

En dus duurde het ook hier weer veel te lang voor mij. 6 rondes lang, dat is een half jaar aanklooien en je rot voelen. Zonder het gewenste resultaat, want zwanger werd ik niet van die ellendige kleine pilletjes.

Dat ik uiteindelijk zwanger ben geworden heb ik niet te danken gehad aan de hormonen die ik kreeg. Misschien wel aan de combinatie, maar pas toen ik met mijn voeding en leefstijl aan de slag ging was er echt resultaat. En dan ook nog het gewenste resultaat, een zwangerschap.

Dit alles duurde ruim twee jaar, veel te lang voor mijn gevoel. Nu achteraf zie ik dat het nodig was om mijn lichaam te herstellen, maar ik zal nooit zeggen dat het nu niet meer uitmaakt. Nee, het was hels. Het was echt heel pijnlijk, iedere maand weer. Wij zeggen ook nog steeds wel eens tegen elkaar dat dit niet onze beste periode is geweest. Niet omdat wij elkaar niet meer leuk vonden of het tussen ons in kwam te staan, maar meer omdat er zo ontzettend veel momenten zijn geweest waarin vooral ik mezelf niet was. En dan duurt het echt te lang.

Het fijne is dat ik met mijn tweede zwangerschap het tegenovergestelde heb mogen meemaken. Deze zwangerschap was er voordat wij heel bewust kozen voor een tweede kindje. En het verschil tussen die ervaringen, daar zal ik in mijn volgende blog meer over schrijven.

Liefs, Lotte.

PS. Volg jij mij al op Instagram? Daar deel ik ook regelmatig dingen over mijn zwangerschappen, hormonen en voeding. Want andere vrouwen helpen ontdekken wat zij kunnen doen om de kans op een zwangerschap te vergroten is niet alleen mijn werk, maar ook zeker mijn passie geworden.