Als de wens groot is,maar het niet vanzelf gaat

Al van jongs af aan had ik een grote kinderwens,ik zei altijd ik wil jong moeder worden. Maar helaas is dat niet gelukt. Ik ben lang vrijgezel gebleven.

Alleenstaande moeder heb ik overwegen,maar zag dat niet zitten. Ik woonde klein en het kindje zou dan veel naar de opvang moeten en dan ook nog,hoe moest ik dat financieren? Echt niemand ten nadele die dit wel doet hoor,maar ik zag het mezelf niet doen.

Uiteindelijk ontmoette ik de man waarvan ik dacht,ja met jou wil ik heel graag een kindje! Gestopt met de pil,maar ik werd maar niet ongesteld. Tja denk je dan,zou ik al zwanger zijn? Getest en nee negatief... 

Uiteindelijk naar de huisarts gegaan,zij nam me serieus en wilde eerst dat we het nog even zelf zouden proberen maar gezien mijn leeftijd kreeg ik toch doorverwijzing naar de gynaecoloog.

Hier konden wij al snel terecht,er volgden wat onderzoeken en er bleek al snel dat ik PCOS had. De arts zag wel dat er een menstruatie aan zat te komen. We spraken af dat we dit even de gaven,mocht het niet komen dan schreef hij medicatie voor om.het op.te.wrkken. Ook werd er besloten dat we gingen starten met ovulatie inductie.

Na meerdere pogingen en het bijstellen van medicatie en overgaan op injecties gaf dit geen resultaat. Dus hop over naar IUI.

Hier moest ik 6 pogingen voor doorstaan,iedere keer weer spannend,want zou het dan toch gelukt zijn? In mijn hoofd was ik al bezig met fantaseren over hoe de baby eruit zou zien,welke naam zou hij of zij krijgen? En ow ja welke kinderwagen is mooi en handig?

Helaas deze pogingen liepen ook op niets uit, de teleurstelling werd iedere keer maar groter en het verdriet ook. En dan? Ja over op IVF.

Weer een heel traject vol hormonen,en watbwas ik daar gevoelig voor! Emotioneel en opvliegend. Arme vriend lief en arme collega's. Maar iedereen was zo lief en mede levend!

Na vele echo's was het zover,de punctie. Wat viel dit tegen,ondanks de morfine en paracetamol en diazepam deed het heel erg zeer en heb ik wel langer dan een week buikpijn gehad. Dan is het wachten,en wat duurt het wachten dan lang! 

Uiteindelijk was het zover,testdag! In ochtend vroeg damen getest maar  helaas negatief. En ineens kon ik even niet verdrietig zijn,heel raar ik was zo nuchter alsof ik al wist dat het niets zou worden... ik ben die dag naar een vriend gegaan in Amsterdam en er een mooie dag van gemaakt. Die dag kwam ook mijn menstruatie

 Maar toen belde mijn vriend,hij was erg verdrietig en toen brak ik ook. Damen veel gehuild en gepraat de dag zelf en de dagen erna....

En hoe is het nu? Tja op vakantie kwam de menstruatie spontaan,dat was een goed teken! Maar daarna liet mijn lichaam het weer afweten. Dus weer naar de arts en medicatie gekregen om de boel op te wekken, en dan als de menstruatie er is,weer aan de hormonen.

We hebben nog 1 embryo in de vriezer,hopelijk blijft deze plakken anders moet ik weer een punctie. Dan gaan we wel over naar ICSI.

Ik ervaar dit traject als best pittig,maar het is zo fijn om te merken hoe mensen met je meeleven en aan je denken. Ook.accepteren vrienden en collega's het als ik.weer even een kreng ben,nogmaals mijn dank. Mijn vriend en ik zijn heel open over ons traject omdat we graag willen laten weten dat het niet altijd vanzelfsprekend is.om een kindje te krijgen.

We gaan nu vol goede moed verder,maar ondertussen voel ik de tijd in mijn hoofd tikken,want ja ik ben al 39... en zijn ondertussen al 3 jaar bezig. Dus zal het ooit lukken?