Als de angst alles opnieuw veroverd

Ik voel het. Ik voel wat ze bedoelen! Aankomende dinsdag zijn we 12 weken, dan zullen we zien of onze Uk nog goed groeit. Maar wat nou als deze echo's , zo gewenst voor vele vrouwen, bij mij juist het gevoel wekken dat ik sterf. Het neemt mijn adem weg. Niet van verbazing maar van angst. 

Ik wil dat gat niet nog een keer in. Ik hou zoveel van Uk. Hij is al compleet, ik heb hem gezien! Ik kan niet beschrijven hoe het is om je "niet zwanger te voelen". Ik heb al 2 maal een kloppend hartje mogen zien maar nog blijft de angst dat hij dinsdag er niet meer is.

Wat zijn die 12 weken nou? Met 20 weken heb ik nog steeds 3 procent kans dat het mis gaat, zelfs met de bevalling is het 3 procent kans.

Dat maakt het 97 procent dat het goed gaat, waarom is het de eerste keer dan wel mis gegaan? Ik blijf mezelf maar moed in lezen.

Er zijn 2 kritieke momenten onder de 12 weken, dat is in week 6 als het hartje gaat kloppen en rond week 8/9 als de placenta het over neemt van het lichaam.  Ik voel mij al sinds week 9 een stuk energieker en vooral vrolijker. Zal dat dan goed zijn?

Ik zal Uk later vertellen hoeveel ik van hem hield, ik zal vertellen dat hij zo gewenst is. Dat wij dankbaar zijn dat Uk besloten heeft om te blijven zitten. Ik zal Uk vertellen wat het kan zijn, ik zal Uk niet in dit taboe gat laten vallen. Uk word grote broer/zus. 

Ik zal Uk zien spartelen dinsdag!