Alles staat in bloei behalve..

Daar ben ik weer met mijn maandelijkse klachten.. Ja nog steeds geen succes.. Terwijl ikmijn dan van menstruatie benaderde vertelde mezelf.. Je voelt je benen niet dus je wordt ongesteld.. Geef jezelf geen valse hoop.. maar toch voelde ik me toch boos. 

Ik ben al paar jaar in een heel andere fase in mijn leven, er is zoveel veranderd. Nieuw baan, eigenwoning, getrouwd, voor het eerst zover van mijn ouders.. Allemaal emoties wat ik moest verwerken. Ik denk dat het gewoon teveel is geworden. Dat ik niet meer kan genieten van wat ik allemaal wel heb bereikt. Ben te streng tegen mijzelf. 

Maar ik wilde heel onschuldig op mijn 30ste zwanger zijn. Wanneer mijn lichaam nog goed kan omgaan met hormanale veranderingen. Ik wil nog de kracht hebben om met de kind activiteiten te doen. Dat is misschien wel de hoofdzakelijke reden , waarom ik een gehaast gevoel bij heb. 

Ik hoor laatste tijd van mijn mensen loslaten... Hoe laat je iets los, wat je heel graag wilt. Waar je naar verlangt. Ook al stop ik al de gevoels ergens onder een mat, op het moment van een kleine gelimlach van een baby, staat het weer op mijn boord. 

Bij de laatste bezoek aan gyneacoloog gaf ze aan dat er nog een aantal testen handig zouden zijn voor in Feb. Een test om te kijken of de eilijders niet dicht zijn en een test om de aard van de kiste achterhalen..  Hopelijk niks ernstigs..

Laatste keer toen ik weer in een crisis zat met vloeiende tranenn over mijn wangen.. Zei mijn man We hebben hoop.. geef dat niet op... Ik hoop dat ik een keer mijn vreugde hier kan delen..