Alles komt samen of toch niet 3/3

De echo was niet goed, ik was bijna 12 weken zwanger en het hartje klopt niet. Het kindje is gestopt met groeien rond de 9 weken. Onze familie is op de hoogte en mijn werk ook. We zitten in de auto en hebben net onze tranen weggeveegd. Wat gaan we doen, ik wil niet naar huis, ik wil niet zitten wachten en malen. We besluiten naar ons nieuwe huis te gaan en daar ff een kopje koffie te drinken en eventueel wat te doen. We rijden weg. 

Bij het nieuwe huis aangekomen storm ik naar binnen, ik zet de koffiepot aan en begin al woest door het huis te lopen en van alles en nis te doen. Ah! de koffie is klaar. We gaan even op een stoeltje zitten en staren elkaar eerst onbeduidend aan. We staren wezenloos voor ons uit. Heel voorzichtig begint mijn vriend met praten, hij vertelt over wat ze gisteren gedaan hebben in het huis. Uiteindelijk switchen we naar het onderwerp wat we met de tuin zouden willen. (Bizar maar waar) De koffie is op en wat gaan we nu doen? Euhm.... tjah het behang op de slaapkamers moet er nog af, laten we daar maar mee beginnen. Hoppa daar gaan we weer, behang trekken. Pffff wat een hels karwei, vreselijk klote behang, schijtbehang, tering behang, KUTZOOI!! Het behang moest het ontgelden. Het behang heeft volgens mij nog nooit zoveel vloekwoorden naar zijn hoofd gehad. Plots sta ik stil, ik zak door mijn knieën en buig voorover, wat een helse pijn! Wat gebeurt er?! Ik roep mijn vriend in paniek en blijf net zolang roepen totdat hij mij eindelijk hoort. Inmiddels zit ik boven aan de trap ineengedoken van de pijn. In een par passen was mijn vriend boven, hij schrok en trok wit weg. ‘ wat gebeurt er, wat is er, gaat het niet goed?’ Ik begin te huilen en zeg heel hard ‘Neeeeee, het doet zo’n pijn!’  Mijn vriend is heel lief en helpt mij van de trap af, hij trekt mijn klusschoenen uit en trekt mijn andere aan pakt de sleutels en zet mij in de auto naar huis. 

Eenmaal thuis krijg ik mijn warmtekussentje, een dekentje en een kop thee. Ik was al wat stolsels verloren en was een beetje wiebelig op de benen en vreselijk moe van alles. Op een gegeven moment ga ik naar de wc en voel ontzettende buikkrampen, en dan voel ik het... het is niet te beschrijven wat je voelt zonder onsmakelijk te worden maar het is inderdaad een kleine bevalling. Er viel wat uit! Ik stond op en schreeuwde naar mijn vriend... Was dit wat er in mijn buik groeide? Hij kwam aanstormen en zag het meteen. Het kindje was er met placenta en al uitgekomen. Ik was het al kwijt, ik was leeg, er was niks meer dat groeide, ik was alleen. 

Samen hebben we lang gehuild, gepraat en geknuffeld. Mijn hoofd en mijn gevoel draaide overuren. ‘s Avonds in bed voelde ik me leeg en ik heb de hele nacht tegen mijn vriend aan gelegen, de warmte en Zijn ademhaling maakten mij rustig. De volgende dag had ik de verloskundige aan de telefoon en vertelde haar het hele verhaal, ze was geschokt en vond het vreselijk verdrietig voor ons. Maar het lichtpuntje wat zij zag was dat mijn lichaam goed bezig was om op te ruimen. 

De twee weken die volgden heb ik geregeld contact gehad met de verloskundige, ze luisterde en gaf tips wat ik met mijn ‘nog resterende’ klachten moest. Na 3 weken was er een controle echo, alles was ‘schoon’. Fijn om te horen maar ik had het liever nooit willen meemaken. Wat een leegte, wat een verdriet en ondertussen draait ons gezin gewoon door. Hoe geef je het een plekje, zelfs een jaar na dato vind ik het nog wel  moeilijk, mag het nog steeds steken, mag je nog een stukje verdriet voelen? Wie zal het zeggen, ieder doet het denk.ik op zijn eigen manier.