Alles komt samen of toch niet 2/3

De vorige blog vertelde ik dat we direct aan het klussen waren geslagen in ons nieuwe huis. Alles viel op zijn plek en de eerste bezoekers kwamen ons huis al bewonderen. Wat een trots gevoel hadden we. Het sprookje leek te mooi om waar te zijn maar daar ging ik niet bij stilstaan. ‘Ja hallo, mag ik ook ff genieten en trots zijn’. We hebben onze zoon straks een leuke buurt, een goede school en best wel wat ruimte te bieden en daarbovenop kreeg hij ook nog een broertje of zusje, naaaa geweldig toch!

Zaterdags zijn we lekker aan de klus gegaan. Manlief was wat eerder naar het huis toe en ik kwam wat later samen met J (onze zoon). Ik had speelgoed meegenomen dus die zou zich wel vermaken. Naja ik hoopte het! Want tja een peuter gaat van zijn ene bezigheid naar de andere, net zo’n stuiterbal met vuur in z’n gat! Na een uurtje af en aan geklust te hebben kwam mijn schoonzus met de kids. Ze kwamen even kijken en de jongens (5 en 6) hielpen meteen met behang aftrekken. Beter kon niet! Halverwege de middag had ik de knollen op en pakte ik het spul en J bij elkaar en stapte in de auto. Eenmaal thuis kreeg ik weer last van mijn bui en vroeg ik aan manlief of hij wat te eten wilde halen zodat ik niet meer hoefde te koken. Aangezien de buikpijn niet meer stopte besloot ik dat ik zondags een lekker bank-hang dagje met J ging houden. Even tot rust komen en vooral die buik een beetje rust gunnen. 

Zondags ging manlief weer aan de klus met onze zwager, de vloerbedekking en de plafonds stonden vandaag op het programma om gesloopt te worden. J en ik hebben lekker op de bank gehangen, tv gekeken, beetje met de treinen gespeeld en verder niet zoveel. Mijn lichaam was amper in staat om mezelf aan te kleden, dus een warmte kussentje en op de bank was genoeg voor nu. Mijn vriend belde tussendoor even hoe het was en zoals altijd zeg ik dan ‘het gaat wel’.  Hij geloofde er niet zoveel van en zei at hij probeerde op tijd thuis te zijn.  Hij heeft eten meegenomen zodat we niet meer hoefden te koken en daarna hebben we J in bed gestopt. Nadat J in bed lag zaten we op de bank een serie te kijken en zei ik out of the blue ‘volgens mij is het niet goed’. Ik probeerde mijn snikken in te houden om te kunnen blijven praten maar dit lukte natuurlijk voor geen meter. Eenmaal in bed legden we onze handen nogmaals op mijn buik en deden een schietgebedje dat alles goed zou zijn. Die nacht heb ik heel erg slecht geslapen, de zenuwen gierden door mijn lijf, de pijn werd niet beter en af en toe voelde ik het bloed gewoon sijpelen (zeer onsmakelijk detail, sorry daarvoor).

De wekker ging! Schijnbaar was ik toch nog wel in slaap gevallen. Mijn lijf voelde brak en de realiteit sloeg me even weer in mijn gezicht toen ik opstond, mijn rug en mijn buik deden pijn, het leek wel...... zeer heftige menstruatie-achtige krampen? Het leken wel oefen-weeën!! BAM daar was ie weer, de man met de hamer sloeg me ff knock-out. We hebben J weggebracht naar mijn ouders en nog gauw even een kop koffie achterover geslagen. Mijn vader merkte mijn vermoeidheid en geïrriteerdheid op en vroeg wat er aan de hand was. Ja hoor, daar ging ik weer, jankbal! Ik vertelde dat het waarschijnlijk niet goed was en ook hij brak even. Maar de tijd drong en we moesten naar de verloskundige. Gelukkig dezelfde als waar ik met J ben geweest, ik wist dat zij onwijs lief voor me zouden zijn en zouden luisteren naar mij. 

‘hoi!!’ Hoorde ik roepen, daar was ze mijn verloskundige. Zo vrolijk en van geen kwaad bewust. Eenmaal binne vroeg ze hoe het was en ik viel maar meteen met de deur in huis ‘volgens mij is het niet goed’. Het eerste wat ze deed was zich bijdraaien, van de papieren weg en keek mij aan met ogen vol medelijden. Wederom moest ik weer mijn tranen bedwingen. ‘Ik verlies bloed en heb buikpijn’ zei ik. ‘Och jeetje, dan gaan we meteen kijken!’ Was haar reactie. De echo vanaf de buik gaf geen beeld, dit bevestigde alleen maar sterker mijn vermoeden. En ja hoor daar was weer de welbekende inwendige echo, gelukkig mocht ik nog wel even gauw voor de tijd naar de wc, ik moest ook zoooooo nodig! Tijdens de echo praatte ze niet veel, ze deed de metingen en zocht nog even goed door en Town kwam ze tot de conclusie ‘ik zie geen hartje kloppen’. BAM wat een trap in mijn maag! Ik beet op mijn lip om mijn vreselijke verdriet nog niet te uiten, het bloed steeg naar mijn wangen en ik kreeg het vreselijk warm. Ik luisterde goed naar de verloskundige zodat mijn eigen gedachtengang stil was. Het kindje was met 9 weken gestopt met groeien, ik was inmiddels bijna 12 weken, just do the math! Oh wat was mijn verloskundige lief!! Ze gaf ons de echo foto’s mee want ja zo zei ze ‘het is wel jullie kindje dat zo gewenst was!’ We maakten nog een bel afspraak en ze drukte mij op het hart dat ik altijd mocht bellen als ik vragen had of het niet vertrouwde. Hierna wees ze waar de achteruitgang was, zodat we geen mensen tegen hoefden te komen en als laatste wenste ze ons sterkte. 

In de auto appte ik meteen mijn ouders, broer en de schoonfamilie. Ik wilde geen telefoon aannemen en gaf dit duidelijk aan! Wanneer ik in een stress situatie beland dan ga ik in de ‘doe-stand’... Wat moet er geregeld worden, wie moeten op de hoogte gesteld worden, hoe gaan we het doen, wat wil ik wel en niet. Ik bedacht me dat mijn werk nog op me zat te wachten tijdens een studiedag, ik bedacht me geen moment en belde mijn directeur. Ik kom vandaag niet, ze zagen geen hartje en ik krijg een miskraam. BAM, weer die trap in mijn maag, een miskraam, en meteen overviel het verdriet mij. Een..... miskraam?, mijn kindje zal niet meer groeien in mijn buik, mijn kindje! Ik huilde aan de telefoon en zei dat ik niet wist wanneer ik er weer was en hing op. Ik heb vreselijk gehuild en mijn vriend huilde mee. Wat nu, waar gingen we naartoe want ik wilde dit niet, ik wilde niet mijn kindje verliezen...Nee, het mocht gewoon niet, niet na 12 weken, niet terwijl het zo gewenst en zo geliefd was! Niet, het mag gewoon NIET!