Alles komt samen of toch niet 1/3

In mijn vorige blog konden jullie lezen over de behandeling van slechte cellen aan mijn baarmoederhals. De uitslag van de controle was geruststellend. Er was niks meer te zien van het virus en er waren geen afwijkingen meer. Er stond ons nets meer in de weg om weer zwanger te worden. Begin januari 2019 hadden we een afspraak met de gynaecoloog omdat ik heftige menstruatie klachten had. Deze herkende ik niet van mezelf en moesten onderzocht worden. Tijdens het onderzoek en de echo’s gaf de arts aan dat er niets bijzonders te zien was. Hij wilde wel graag mijn bloed checken op HCG en mocht ik ongesteld worden moest ik hormoongehaltes laten prikken. Aangezien we toch in het ziekenhuis waren heb ik meteen mijn HCG maar laten prikken en dan konden we binnenkort dat andere laten prikken. 

‘s Middags waren we bij de parketwinkel om een datum vast te zetten voor het opknappen van de vloer in ons nieuwe huis. Hier kregen we 1 maart de sleutel van. Eindelijk weer ons eigen huis, ons eigen plekje en vooral een mooie plek om kinderen op te laten groeien. Terwijl wij in gesprek waren over een datum en welke werkzaamheden er verricht zouden worden werd ik gebeld. Ik zag dat het anoniem was en twijfelde even om op te nemen. Mijn instinct zei dat ik toch op moest nemen en heb dat ook gedaan. Aan de telefoon had ik de dienstdoende gynaecoloog. Ik had even het gevoel dat het niet goed was maar dit bleek onjuist. Ik was ZWANGER!! Wiehoe!! Ik weet nog dat ik zei ‘wat zei u?’ En ze herhaalde netjes wat ze had gezegd en was daarna stil. Ik dacht zwanger, wat een geluk! Ons tweede kindje wordt in ons nieuwe huis geboren, het heeft allemaal zo moeten zijn! 

Na de parketzaak zijn we in de auto gestapt en naar mijn ouders gereden. HIer aangekomen hebben we meteen verteld dat onze kleine man grote broer zou worden. Oh wat waren we blij. In de komende weken hadden we wat dingetjes geregeld zoals de intake bij de verloskundige, de eerste echo, een nieuw shirtje voor onze zoon met ‘grote broer’ etc. Ik merkte dat de eerste zwangerschapsverschijnselen zich aandienden. Oh go wat was ik moe! Ik kon de hele dag wel slapen!! Ik zat soms op mijn werk en dacht ‘als ik nu mijn hoofd neer leg dan ben ik knock-out’ dus dat deed ik maar niet. In de weken richting de echo heb ik 1 collega in vertrouwen genomen zodat ik mijn blijdschap niet constant hoefde te verbergen. Zij vroeg geregeld hoe het was en had oprechte belangstelling. Inmiddels hadden we alle opa’s en oma’s ingelicht en wij waren blij. 

Februari diende zich aan en spoedig zouden wij de sleutel van het huis krijgen en vlak daarna de echo. De vermoeidheid was er nog steeds maar ik had een week vakantie dus ik kon even bijtanken. De vrijdag in de vakantie vierden wij de verjaardagen van mijn broer en schoonzus. Oh wat heerlijk ik was eindelijk een beetje van mijn vermoeidheid af, het leek alsof ik er dit keer ietsje sneller af was, wat fijn want het is slopend met een peuter en mijn werk er bij. Mijn peuter sliep niet meer tussen de middag dus we moesten de hele dag door! 

‘s Ochtends op een van mijn vrije dagen ging ik naar de wc en zag een ienimini spoortje bloed bij het afvegen. Mijn hart kromp ineen. OP de site van meerdere verloskundigen en gynaecologen heb ik gekeken wat het kon zijn. Alle antwoorden waren eenduidig, het kon zijn dat er een klein vaatje in de baarmoedermond geknapt was en doordat de baarmoedermond beter doorbloed was in een zwangerschap kon dit resulteren in een klein spoortje bloed. De ijzeren klem bevrijdde zich van mijn hart en ik haalde opgelucht adem. Met mijn voorgeschiedenis was het misschien zelfs logisch dat dit even gebeurde. Mijn vriend en ik voelden ons gerustgesteld en we gingen door met de dagelijkse dingen. 

Yes!! Het was 1 maart, DE dag dat wij weer een huis van onszelf mochten hebben. Lang naar gezocht maar daar was het moment dan! Bij de notaris hebben we alles netjes ondertekend en zijn de sleutels overhandigd. Wat een geluk, het kon allemaal niet op! Na de overdracht zijn we direct naar het huis gesprint, we hadden alle klus kleren en behang afstekers en dergelijke al in de auto dus we konden aan de slag! Vol enthousiasme gingen we aan de slag, dit duurde 2 uur en toen kreeg ik steken in mijn buik! Poeh, ik zal wel een spiertje verrekt hebben in mijn buik dacht ik. Nogal wiedes met die groter wordende baarmoeder die aan de banden trekt en dan ook nog eens dat klote behang van de muren trekken. Het al wel teveel zijn. Dus we dachten let’s call it a day! We hebben even een tafeltje en stoeltjes uit ons huurhuisje gehaald en die hebben we naar het nieuwe huis gebracht, zo konden we in ieder geval lunchen en ff rustig zitten en de ruimte op ons in laten werken. Even later kwamen de eerste mensen al kijken naar de puinzooi die we er in 2 uur van gemaakt hadden. Oh wat hou ik er toch van om te klussen! Lekker in je meest vreselijke kluskleren, stof in de haren en toch trots zijn op je huisje! Wat een heerlijk huis en wat een fijn gevoel dat het allemaal precies goed uitkomt! (Of toch niet?)