Snap
  • Zwanger
  • stress
  • zwanger
  • echo
  • Zwangernamiskraam

Aller eerste echo, moment van de waarheid

27 juni mochten we eindelijk naar het ziekenhuis. Gelukkig mocht mijn partner dit keer wel mee naar binnen.

De vorige keer dat we een echo hadden mocht hij niet eens het ziekenhuis in ivm Corona. Ik heb toen zelf alleen moeten horen dat er geen baby in mijn buik groeide. Dit keer mocht hij dus wel mee, en wat was ik daar blij mee. 

Onderweg in de auto was ik stil. Als ik zenuwachtig ben dan kruip ik helemaal ik m’n eigen schulp en zeg ik geen woord. Ook wil ik het liefst niet aangeraakt worden. Als mijn partner een poging doet om me op te vrolijken, snauw ik hem af. 

Ik ben de hele ochtend al misselijk en heb overgegeven. Ergens vond ik dit fijn, het is een teken dat er iets bezig is in mijn lichaam, toch? Dit praatte ik mezelf in iedergeval aan. 

Het ziekenhuis was ongeveer 40 min rijden en hadden gelukkig ‘s morgens al een afspraak. Eenmaal aangekomen moest ik zo nodig plassen maar omdat we nog maar 5 minuten hadden durfde ik niet meer te gaan. Uiteindelijk liep de afspraak 15 minuten uit. Ik kan hier zo boos om worden met zulke afspraken. Ze snappen toch zelf ook wel dat je daar met een stresslevel zit van hier tot Tokio? We mochten naar binnen komen en we mochten gaan zitten. ‘Hoe gaat het?’ Vroeg de gynaecoloog. ‘Goed! Ben volledig op m’n gemak en wil hier nog wel een kwartier zitten te praten over hoe goed ik me voel en kan nog wel geduld hebben voor de echo, nou wat denk je zelf trut? Ik voel me verschrikkelijk gespannen, heb het idee dat ik elk moment flauw kan vallen en m’n bloeddruk is niet gezond hoor, daarnaast moet ik ook nog plassen alsof ik de hele nacht heb door geslapen en een liter water heb gedronken voor het slapen!’ Denk ik. ‘Ik ben zenuwachtig.’ Is het enige wat ik uit kan brengen. ‘Goed, dat snap ik, dan gaan we maar gewoon gelijk kijken.’ 

Ik ga ik de stoel liggen en m’n hart zit ik m’n keel. Het is nog een inwendig echo want, ik ben nu ongeveer zo’n 7 weken. We moeten dus een hartje zien kloppen… 

De inwendige echo wordt ingebracht en m’n hart stopt even. Onrustig kijk ik naar het scherm.. niks te zien.. uiteindelijk komt er een zwart rondje in het beeld. ‘Dit is de vruchtzak’ zegt de gynaecoloog ‘maar ik kan nog niet zien of er wat in zit, je blaas zit heel vol.’ Godver, had ik toch maar gaan plassen. De vruchtzak zat er de vorige keer ook, maar er zat toen niks in. de gynaecoloog doet nog een paar pogingen om iets te zien en dan haalt de de echo eruit. ‘Het lijkt me handig als je even gaat plassen, je blaas zit te veel in de weg nu.’ Ik haat mezelf op dit moment, als ik nu gewoon was gaan plassen, hadden we het nu al geweten. Nu moet ik me aankleden , naar de wc lopen, terug lopen, uitkleden en weer opnieuw in die stoel gaan liggen.. Dit lijkt wel uren te duren en eenmaal op de wc lukt het ook nog eens amper om te plassen. Uiteindelijk lukt het en lig ik een paar minuten later weer in de stoel. Ze brengt opnieuw de echostaaf naar binnen. Meteen is er weer een zwart rondje zichtbaar. Dit keer zit er een klein erwtje in! ‘Ik zie wat kloppen! Kijk, hier.’ Zegt de gynaecoloog. Ik begin meteen te huilen, ik zie inderdaad een heel klein kloppend stipje. Onze baby leeft! Even valt er enorm veel last van m’n schouders af en ga ik als een kind zo blij terug naar de auto. Onze baby leeft en z’n hartje klopt, wauw! Maar, waarom voel ik me nog steeds zo onrustig? Waarom voel ik me niet intens blij? Ik weet het antwoord wel, maar durf er niet over na te denken. Wat nou als het toch mis gaat? Ik realiseer me dat dit tot zeker de 12e week gaat gebeuren. Los laten van de miskraam lukt me niet, ik heb nu een kloppend hartje gezien maar ben alsnog zo bang om dit kindje te verliezen, misschien nu wel meer dan de eerste keer, ik Heb nu een teken van leven gezien; en de vorige keer niet. 

Ik realiseer me dat dit lange weken gaan worden, gelukkig heb ik week 8 & 9 nog een echo, en daarna met 12 weken weer. ‘Hopelijk lukt het om het een beetje los te laten…’ dacht ik. Niet wetende dat deze stress m’n hele zwangerschap zou gaan duren. 

Wordt vervolgd in volgende blog 

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij xjoycem?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.