11 maanden geleden
Alle boosheid in mij uit zich in haat
Afgunst
Weet je wat zo ontzettend lelijk is? Ik haat andere zwangere vrouwen. En nee uiteraard niet de vrouwen zelf. Ik haat hun blijheid, ik haat het dat ze een partner hebben, ik haat het dat ze hulp hebben, ik haat het dat ze alles kunnen delen met iemand. Ik haat het gewoon.
Ik weet ook wel dat dat pure afgunst is. In mijn geval weet bijna niemand dat ik zwanger ben, ik heb geen idee hoe ik moet reageren op enthousiaste mensen.
Aan de ene kant wíl ik wel dat mensen enthousiast zijn, maar dan meer mijn directe familie. Geen wildvreemden. En laat het met eerstgenoemde groep nou helemaal verkeerd lopen.
Toen ik werd ontslagen uit het ziekenhuis zei ik tegen mijn familie dat ik even rust nodig had. Ik wilde niemand tot last zijn, dus ik deed weer mijn stoere act “ik red mij wel”. Maar als mijn familie net uit het ziekenhuis was ontslagen zou ik een netwerk inzetten zodat diegene in ieder geval niet alleen zou zitten, ongeacht wat diegene daar zelf van zou vinden. Ik wist niet eens wat ik wilde toen, ik was super in de war, ik was half op de been en ik dacht alleen maar aan overleven.
Ik had gehoopt dat mijn familie mij beter zou kennen, ik vraag namelijk nooit hulp. Helaas was dat niet het geval, dus zat ik een maand lang helemaal alleen in mijn huis en zag geen ziel (mijn zoon kwam wel op een gegeven moment weer naar huis, maar die zorgt niet voor mij).
Ik voelde mij zo in de steek gelaten. Na een maand dacht een zus van mij “hey laat ik even bellen kijken of ze nog leeft”, en dat was het een beetje. Inmiddels ben ik nu zo verbitterd dat ik niemand meer wil zien. Laat maar, ik fix dit wel weer alleen, zoals altijd.
Ik wil geen valse hoop meer hebben, dus hou ik ze maar op afstand. Ze hebben het allemaal druk. Ik kan en mag niet verwachten dat mensen zijn zoals ik ben, maar toch steekt het. Ik zou alles neergooien voor mijn familie als iemand in deze situatie zou zitten. Waarom kent mijn familie mij zo slecht? Waarom zien ze mij niet? Erkennen mijn behoeftes niet? Ik heb het al zo vaak aangegeven, maar ik word daarin compleet genegeerd. Alsof ik gestoord ben. Ik ben depressief, niet gestoord.
En alle boosheid die ik in mij heb uit ik in het haten naar andere, blije, vrolijke mensen. Waarom zij wel en ik niet?
Anoniem
Ben je lid van een kerk? Dan zou je eens met de dominee kunnen praten! Beterschap meid, heb t met je te doen 🥹
Solonaise
Nee ik ga niet naar een kerk. Dankjewel voor jouw lieve woorden, alleen dat doet mij al goed. ❤️
Anoniem
Sorry maar je maakt t jezelf ook wel moeilijk . Iedereen wil je helpen dan sla je alles af en als je dan helemaal ingestort bent dan vraag je je af waarom er niemand komt. Als jij die farce hoog houdt stoot je iedereen om je heen af . Kom uit die cirkel. Dat kan je alleen als je ook hulp accepteert.
Solonaise
Hoe weet jij of iedereen mij wil helpen? Er worden dingen tegen mij gezegd die echt niet door de beugel kunnen, dat ik mijn kind maar meteen moet afstaan bijv. Daar krijg ik zware paniek van ja. Ook niet echt heel behulpzaam lijkt mij? Bovendien loop ik meerdere instanties af voor professionele hulp. Ik kies er nu voor mijn directe familie op afstand te houden omdat ik rust nodig heb. Ik kan elk moment bevallen. Ik wens daar niet over veroordeeld te worden.
Solonaise
Ik vind dit echt een hele ongepaste reactie. Zeker omdat je maar een mini stukje van het verhaal kent. Ik dacht hier mijn verhaal kwijt te kunnen zonder oordelen van buitenaf. Die krijg ik namelijk al genoeg.
Anoniem
Toch lijkt het me heel belangrijk om hulp te vragen aan je familie. Het feit dat ze niet uit zichzelf komen wil niet zeggen dat ze je niet willen helpen. Heel fijn dat jij het aanvoelt wanneer een ander hulp nodig heeft, maar niet iedereen is hetzelfde. Dat is lang niet altijd onwil. Ik herken het wel hoor, die teleurstelling. Alleen merk ik wel dat als ik over mijn trots en angst heen stap dan en toch hulp vraag mensen me echt wel willen helpen, maar inderdaad soms zo druk zijn dat ze weinig oog hebben voor een ander, maar uiteindelijk is iedereen blij als je het wel aangeeft.
Solonaise
Nee ik laat het gewoon zo. Ik krijg paniekaanvallen als ik bedenk dat ik anderen moet gaan regisseren in de hulp naar mij toe. Ik kies dan liever voor rust.
Anoniem
Lieve moeder,