Al thuis met 15 weken zwangerschap, naar met 23 weken mogelijk gebroken vliezen.

Na het eerste gesprek met de bedrijfsarts moest ik acuut stoppen met werken omdat ze niet wilde dat ik mijn kleine wonder zou verliezen.

Met 16 weken moet je altijd weer terug naar de verloskundige voor een standaard afspraak. Ik ben hier alleen heen gegaan omdat de verloskundige hadden aangegeven het liefst zo min mogelijk te willen dat de partners mee komen vanwege corona. Tijdens deze afspraak heb ik besproken hoe mijn zwangerschap er uit zou gaan zien en wat ik kon verwachten. Het eerst wat mij werd verteld werd is dat er een kans bestaat dat de het bloedverlies wat nog steeds aanhield zou stoppen met ongeveer 20 weken, de kans was klein maar hij was er wel. Dit was voor een moment een geruststelling die ik goed kon gebruiken. Het zo vroeg in de zwangerschap thuis zitten deed de moet wel even flink in de schoenen zakken. Ook werd er tijdens de afspraak afspraken gemaakt met wat wij zouden doen en wanneer ik zou bellen of naar het ziekenhuis zou gaan. Deze afspraken zouden later nogmaals bevestigd worden wanneer de verloskundige contact heeft gehad met de gynaecoloog. 

De volgende 4 weken gingen redelijk rustig voorbij, op aanhoudend bloedverlies na ging het wel redelijk en kon ik mij vrij door huis bewegen, kon net op en neer naar de supermarkt met de auto en een paar boodschapjes doen. Ook gingen wij deze week lekker een midweekje weg om even niet thuis te hoeven zijn met mijn eigen verjaardag zodat we ook niet de drukte van alle visite hadden vaker dan 2x in 3 weken. ( 1 sep ik jarig, 5 sep Eva jarig, 14 sep trouwdag en 16 sep partner jarig). 

Na het midweekje weg hebben wij de eerste verjaardag van onze dochter gevierd. Wat was dit leuk om te doen en haar zo te zien genieten van de cadeautjes en de taart.

Twee dagen na haar verjaardag hadden wij de 20 weken echo. Gelukkig zag alles er goed uit met de kleine en groeide deze wonder ook goed, dit ondanks het bloedverlies. 

Wat we alleen  niet konden weten op dat moment is dat wij onze schrik van het leven zouden krijgen met 23 weken zwangerschap. Ik voelde mij die hele dag al niet echt lekker en moest ineens met spoed naar de wc rennen om over te geven. Met dat ik bij de wc hurk voel ik een plopje en toen kwam er ineens een grote plas vocht uit mijn vagina. Ik meteen mijn man en de verloskundige gebeld, de verloskundige zei meteen gaan liggen en wachten tot ik er ben, mijn man kwam ook met spoed naar huis toe. 

Ik lag daar wachten op de bank met een kussen onder mijn billen te wachten tot de andere er aan zouden komen. Ik voelde op dat moment geen beweging in mijn buik en ik was super bang, ging het nu nog mis? net voor we de 24 weken zouden halen. Leefde ons kleine wondertje nog wel of zijn mijn liezen nu gebroken? Ik heb daar vol angst gewacht tot ze zouden komen, ik voelde me alleen en kan niet beschrijven wat ik allemaal voelde. 

Gelukkig kwam de verloskundige snel, ze heeft eerst geluisterd of er nog een hartje te horen was en vroeg hoeveel weken ik zwanger was. Ik vertelde dat ik 23 weken zwanger was en op dat moment kreeg ik gelukkig ook net Het hartje te horen van de kleine, wat een grote opluchting was dat. Ons wondertje leefde nog, maar hoe nu verder?

De verloskundige heeft toen vaginaal onderzoek gedaan, ze zag inderdaad iedere keer vocht komen maar dacht niet dat mijn vliezen volledig gebroken waren. Toch ging ze overleggen met het ziekenhuis omdat ze bang was voor een hoge vliesbreuk. Het ziekenhuis vertelde dat ik meteen moest komen om onderzoeken te laten doen.

En zo zaten wij voor de zoveelste keer in de auto onderweg naar het ziekenhuis voor extra onderzoeken om te kijken of de zwangerschap nog wel goed ging.

Maar hier verteld ik de volgende keer weer meer over.