8 jaar geleden
Acceptatie is de eerste stap
Beetje bij beetje heb ik het geaccepteerd. maar ik ben er nog lange niet.
Toen mijn oudste nog een heel klein ding was, kwam ze iets minder goed mee dan ik verwachtte en hoopte. De zinnen die beginnen met: "Wacht maar af, voor je het weet ... ze als ... " Ik kan ze nu nog dromen. Maar op den duur viel het ook mijn moeder (onderwijzeres) en mijn oma (oud kinderverpleegkundige) op dat ze toch echt niet zo snel was, en adviseerden zij me om het verder te laten onderzoeken. Er kwam uit dat ze duidelijk achter liep, sterker nog: ze loopt flink achter.
Vanaf dat moment moest ik beginnen met accepteren, steeds weer mijn toekomst-verwachtingen bijstellen en dat dan weer accepteren. En ik heb me in het begin echt met hand en tand verzet tegen die acceptatie, want ze hadden het allemaal fout, zij kenden mijn dochter niet zoals ik haar kende. Ja ze liep wat achter, ja sommige dingen kostten haar wat meer moeite, maar dat kwam allemaal wel goed.
1 van de eerste keren dat ik doorhad dat ze echt wel iets mankeerde was toen een vrouw kwam beoordelen of ze wellicht meer hulp nodig zou hebben, of een medisch kinderdagverblijf wellicht een idee was. Zij zat heel rustig met me te praten terwijl ik mijn meisje op schoot hield en vol geduld en lichtelijk op de automatische piloot haar hand steeds weer bij mijn mond weghaalde. Die vrouw wees me erop, en vertelde dat "normale" kinderen dit na 2 á 3x al door hadden gehad, terwijl ik al zeker 10 minuten iedere 10 tot 20 seconden haar handje wegtrok. Hoewel dit me met mijn neus op de feiten drukte, wilde ik het nog steeds niet helemaal accepteren.
Ergens voelde het ook als een schande als mijn dochter naar speciale scholen moest. Mijn moeder vertelde me dat dit geen schande is, maar juist heel erg fijn voor die kinderen. Ze vertelde me dat het een paar keer was gebeurd dat een kind in haar klas niet kon meekomen en dat de andere leerkrachten hadden verteld dat dat kind ook de jaren daarvoor niet had kunnen meekomen. Dat zij de knoop had doorgehakt, en de ouders het advies had gegeven om hun kind naar een MLK of wellicht zelfs ZMLK school te doen. (Dat laatste komt natuurlijk zelden voor, dan heeft men vaak al eerder door dat het niet goed gaat.) Sommige ouders hadden hier problemen mee, anderen vonden het een goed idee, maar allemaal lieten ze achteraf horen dat hun kind was opgebloeid zodra de druk van hun schoudertjes was gevallen.
Dat hielp me wel de speciale school waar mijn meiske heen moest te accepteren, maar stapje voor stapje moest ik blijven accepteren, steeds meer mijn toekomstbeeld bijstellen.
Er zijn zeer grove fouten gemaakt door de hulpverlening en scholen in de stad waar ik woonde tot ze 10 was, met als allergrootste fout: ze gaven niet alle informatie/vertelden niet wat de consequenties waren van sommige stukjes info. Uiteindelijk werd dit mij wel verteld in de Achterhoek waar we nu wonen. Wederom kon ik meer accepteren. Ik heb geleerd om steeds weer te vragen, steeds weer opnieuw mensen ter verantwoording te roepen. Maar ook om steeds meer te accepteren.
Soms is het nog steeds frustrerend. Als ik zie hoe mijn dochter dingen die zo ontzettend basic zijn, gewoon niet snapt. Als mijn dochter pubert, maar dan argumenteert als een 6 jarige. Als ik haar niet kan duidelijk maken dat een kilo veren en een kilo lood echt even zwaar zijn. Er zijn dagen dat ze open staat voor mijn uitleg en dan vol trots en echt glunderend later terug verteld dat mensen haar knap vonden toen ze kon laten zien het te snappen, want mama had het haar uitgelegd. En dan zijn er van die dagen dat mama echt helemaal niks snapt en ik op mijn kop kan gaan staan maar alles wat ik zeg is dan toch dom, of een leugen, of van vroeger (ouderwets dus.)
Recentelijk heb ik me gerealiseerd en geaccepteerd (min of meer) dat mijn meisje wellicht nooit op zich zelf zal wonen, en dat het waarschijnlijk geen goed idee zou zijn als zij ooit moeder zou worden. Het breekt mijn hart, en maakt me bang, want zij zal dit nog niet willen accepteren.
Mijn oudste dametje is nu 17, het komende jaar gaat er veel gebeuren, en veranderen, er zal veel geregeld moeten worden ... Hopelijk is er aan het eind van dit schooljaar weer meer acceptatie.
