Aan het infuus

In het ziekenhuis word ik in eerste instantie vanuit de eerste hulp naar de verloskamers gebracht. Op het moment zelf ben ik alleen maar doodmoe en dringt het niet goed tot me door wat ik er doe. Later besef ik pas waarover er gepraat werd en de ernst ervan. Er werd serieus rekening mee gehouden dat ik ook dit kindje zou kunnen verliezen. Gelukkig mag ik daarna naar de afdeling. Ik word een kamer binnen gereden en ik zeg iets van het uitzicht. De vorige zwangerschap lag ik op een kamer waar geen daglicht te zien is, deze keer heb ik geluk. De zon schijnt zelfs; het voelt heerlijk warm op mijn gezicht. Ik geniet ervan. Het is lang geleden dat ik buiten kon zijn omdat ik al maanden ziek ben en al weken te zwak om te lopen. Ik ga eens goed voor dat heerlijk warme zonnetje liggen en val al snel in slaap. Drie dagen gaan er voorbij terwijl ze steeds de infuuszak komen verwisselen en mijn bloeddruk komen opmeten terwijl ik voor de rest eigenlijk nergens aan denk en ook niet echt veel mee krijg van om me heen. Mijn bloeddruk is met 70-35 behoorlijk laag. Niet gek dat alleen al naar het toilet lopen als een beproeving voelt... De eerste keer dat ik zeg tegen mijn moeder dat ik naar de wc moet denkt ze dat ik een grapje maakt. Terwijl ik gewoonlijk ga plassen voor en na zo'n beetje elke activiteit die ik uit voer hoef ik al weken nog maar een of twee keer per dag. Na een dag infuus moet ik ineens wel vier keer. Even wennen maar het voelt fijn en na een paar dagen doet het ook geen pijn meer.

Veel meer dan naar buiten kijken doe ik niet. Eten en drinken mag ik niet. Dat voelt gek. Maandenlang heb ik een soort strijd gevoerd, eerst om proberen vol te houden om normale maaltijden naar binnen te krijgen maar het merendeel vooral om te vechten om iets binnen te krijgen. Maar de laatste tijd was het niet meer op te brengen en kwam er meer uit dan erin ging, tot er uiteindelijk niets meer was dat ik kon eten en drinken en ik alleen nog maar overgaf. Ook terwijl ik al een paar dagen niets meer gegeten heb geef ik toch nog over, alleen nog groen, en het overgeefsel brand niet meer. Overgeven voelt ook niet meer als een pijnlijke overgave, maar eerder als een opluchting. De afgelopen weken ben ik me ineens bewust geweest van al mijn ingewanden omdat alles verkrampt voelde en ik overal pijnlijke steken had, nu voel ik ineens niets meer. Ik kan probleemloos ademhalen en ben me niet bewust van mijn maag. Dat voelt zooo fijn. De volgende dag begin ik opnieuw pijn aan mijn maag te krijgen, deze voelt helemaal verkrampt. Ik krijg te horen dat dit komt doordat er nu te lang niets in mijn buik heeft gezeten en dat ik dus moet proberen voorzichtig weer te beginnen met eten. Door het infuus zal ik minder last van misselijkheid hebben en dankzij vijf zetpillen per dag zal dit nog verder afnemen. Bovendien zal mijn maag niet meer zo geïrriteerd zijn nu deze enkele dagen tot rust heeft kunnen komen. Ik hoop het en verheug me erop dat ik weer iets mag eten. Ik moet beginnen met wat pudding krijg ik 's morgens te horen. Nadeel is alleen dat ik alleen sojapudding mag en die is niet op voorraad in de koelkast en dus moet ik wachten tot het avondeten. Omdat ik al helemaal ingesteld was op proberen te eten mag ik wat brood proberen dat wel op voorraad is, maar dat gaat helaas niet... 's Avonds dan eindelijk de pudding. De trots die ik voel als ze het bakje komen brengen geeft bijna het gevoel alsof ze een duur uitgebreid diner serveren. Het bakje lijkt dan wel heel klein, maar voor mij is het een enorm verschil: van niks naar een heel bakje pudding. Toch lukt het. Ik ben overgelukkig.

De volgende dagen ga ik elke dag wat verder vooruit. Ik eet pudding en ook wat pap en aan het einde van de week zelfs macaroni. Ik kan zelf bijna niet geloven dat ik dit gewoon kan binnen houden en trots maak ik foto's van wat ik geserveerd krijg en hoeveel ik over heb moeten laten. Terwijl ik me wat beter begin te voelen en ook weer de energie heb om rechtop in bed te gaan zitten begin ik ook mijn zoontje thuis meer te missen. Vooraf was ik enorm bang voor opname omdat ik dacht dat het mijn zoontje overstuur zou maken. Eenmaal in het ziekenhuis blijkt het tegendeel waar. Mijn zoontje logeert bij oma en peetoom en geniet daar volop van. Elke dag komt hij vrolijk op bezoek. Nu hij me niet meer constant ziek en zwak om zich heen ziet lijkt hij het juist veel meer te waarderen om mij te zien en zich minder zorgen te maken. Thuis stond hij regelmatig overstuur naast me bij de wc, bang dat ik bleef overgeven. "Mama, is dat bloed?", "Mama, waarom blijf jij maar overgeven, ga jij dood?" Nu hij me rechtop in bed ziet zitten lijken we allebei tot rust te kunnen komen. Wel voel ik me schuldig dat het Sinterklaas is en mijn ventje dat moet missen. Gelukkig wordt dit opgelost in het ziekenhuis. Sinterklaas en Pieten vertrekken vanaf onze afdeling naar de kinderafdeling en als ze zien dat er een kindje op de afdeling is komen ze bij ons langs. Even samen met Wiellie en Sint en Piet op de foto en de volgende dag neemt mijn moeder een cadeau dat ik thuis had klaar liggen mee zodat ik dat aan mijn zoontje kan geven. Moeder en kind weer blij!

Omdat ik maar langzaam vooruit ga en mijn bloeddruk laag blijft (86-47) wordt er gesproken over het starten met sondevoeding na het weekend. Ik ben bang dat ik dan teveel binnen krijg en mijn lichaam het weer niet aan kan maar er wordt uitgelegd dat het slangetje tot in de dunne darm gaat waardoor dit niet aan de orde zou zijn. De diëtiste van het ziekenhuis komt nog verdere uitleg geven en spreekt af dat ze maandag terug komt. Met de wisseling van dienst krijg ik vervolgens van de volgende gynaecoloog te horen dat ik wellicht binnen enkele dagen al naar huis zal mogen. Een dag later staat een andere arts aan mijn bed die me meldt dat ik zelf mag kiezen of ik die dag naar huis ga of een dag later. Mijn zoontje is net op bezoek als deze boodschap wordt gebracht. Ik had er 's morgens nog met mijn moeder over gepraat dat ik verrast was door het ineens snelle praten over naar huis gaan binnen een paar dagen en ik verteld haar dat ik zelf denk dat ik er hoe graag ik het zou willen omdat ik mijn zoontje en de hondjes mis lichamelijk nog niet aan toe ben. Maar als de arts het vraagt en ik het stralende gezicht van mijn zoontje zie maak ik toch een andere keuze. Ik hoor mezelf zeggen "Vandaag". In eerste instantie ben ik dolgelukkig met deze keuze. Het kan me niet snel genoeg gaan om het infuus eraf te krijgen en mijn kleren aan te hebben. Mijn zoontje kruipt bij me op schoot als ik klaar zit om met de rolstoel naar beneden gereden te worden. We moeten wel nog naar de apotheek in het ziekenhuis. Die is in het weekend alleen van buitenaf bereikbaar en dus moet er flink omgelopen worden. Vervolgens is er ook nog een enorme wachtrij. Zo zit ik anderhalf uur later nog steeds in de rolstoel. Alleen het zitten is me al teveel. Ik zou willen dat ik toch gekozen had om te blijven, maar het is niet anders... Ik druk mijn zoontje extra hard tegen me aan en hoop dat de autorit naar huis er snel op zit en ik snel in bed lig...