9 maanden met je hoofd in de ̶w̶o̶l̶k̶e̶n̶ emmer lopen

Het was eindelijk zover. Na de miskraam en buitenbaarmoederlijke zwangerschap kon het geluk ons niet op toen we opnieuw twee streepjes op de zwangerschapstest zagen. De eerste weken waren stressvol. Zou het deze keer wel goed gaan? Net als de vorige keer voelde ik me uitstekend zonder de "standaard" zwangerschapskwaaltjes. Het idee om dit verlies nog een keer mee te maken brak mijn hart van geluk al weer in 1000 kleine scherpe stukjes.

Op werk was het hartstikke druk dus probeerde ik hier afleiding in te zoeken. Ik hoopte dat we na 2 weken tijdens onze eerste echo een mooi kloppend hartje zouden zien. Tijdens de dagen die vorderde ging het steeds slechter met mij. Het voelde alsof al mijn energie uit mijn lichaam werd gezogen. Ik werd steeds misselijker ook als ik had overgegeven. Het zit nu vast goed. Deze positieve gedachte hield ik mezelf maar elke dag opnieuw voor.

Ik begon mezelf in een korte tijd steeds zieker te voelen. Opeens was ik 24/7 misselijk, moest ik kokhalzen en wel meer dan 50 keer per dag overgeven. Alleen de gedachte van een hapje eten of een slokje drinken was eigenlijk al te veel. Ik kon opeens geen licht meer verdragen, lag alleen maar op bed en voelde me oververmoeid. Laat staan de geuren die ineens heel hard aankwamen, waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Achteraf hadden hier bij mij al een paar alarmbellen moeten gaan rinkelen. Maar als je iemand bent die niet snel aan de bel trekt, de gedachte hebt dat je jezelf niet mag aanstellen - ik ben overigens opnieuw zwanger - en andere mensen die zeggen dat dit normaal is, denk je dat dit er gewoon bij hoort. Ik zocht op Google naar alle bruikbare tips en ging hiermee aan de slag. Helaas met weinig resultaat, maar het idee dat ik zwanger was van ons wondertje en de liefde/zorg van mijn partner gaf voor mij elke dag opnieuw dat kleine beetje kracht en motivatie om te vechten. De automatische piloot ging aan en ik leefde in een overlevingsfase.

Na de eerste afspraak bij de verloskundige werd ik meteen doorverwezen naar de huisarts. Ik had een lieve arts in opleiding. Na wat lichamelijke onderzoeken was alles gelukkig uitstekend. Ik kreeg een lijst met tips mee naar huis voor de komende twee weken. Daarna zouden we evalueren hoe het was gegaan. Bij geen verbetering gingen we verder kijken. Vervolgens kreeg ik na twee weken reistabletjes mee naar huis, weer twee weken later een dubbele dosering tot dat ik met 16 weken weer andere medicatie kreeg. Helaas ook zonder resultaat. Ik gaf bloed over en belde gelijk geschrokken de huisarts op. Ik kon gelukkig met spoed komen. Helaas kreeg ik niet mijn vaste arts in opleiding. De huisarts keek me aan en ik weet nog goed dat het enige wat ze zei was: 'ik was ook net als jou een beetje misselijk tijdens mijn zwangerschap, mij hielp kleine beetjes eten'. En ik kon weer gaan. Ik voelde me niet serieus genomen en verbaast liep ik naar buiten. Hadden mensen dan toch gelijk dat ik mezelf niet moest aanstellen? Hoorde dit echt bij een zwangerschap? 

Met week 18 had ik weer een evaluatie en zou ik een doorverwijzing krijgen naar de gynaecoloog. Wegens lange wachttijden door corona kon het nog wel even duren voordat ik uiteindelijk echt langs kon komen. Een uurtje later werd ik al gebeld dat ik gelijk moest komen. Ik zat al zolang in de automatische piloot en overlevingsfase dat ik dacht dat ik meteen weer naar huis gestuurd werd. Het was immers toch maar overgeven. 

Nu ben ik bijna 39 weken zwanger en is Hyperemesis Gravidarum nog steeds aanwezig. Ik heb afgezien en dagen gehuild, omdat ik het niet aankon. Maar nu met de juiste begeleiding weet ik het te onderdrukken en heb ik ook weer wat goede dagen waarbij ik even kan opladen. Zowel lichamelijk als psychisch krijg je een hele klap en het is zwaar. Maar ik ben dankbaar voor mijn positieve (kracht) eigenschap om toch door te vechten voor dit mooiste geschenk. Ons kleine wondertje groeit uitstekend en doet het zo goed. Daar ben ik zo dankbaar voor. Hij is zo geliefd en welkom. Ik zou het voor hem zo weer doen.   

Weet dat je niet alleen bent. Elke ervaring en gedachte die je bij Hyperemesis Gravidarum ervaart is niet gek en heel normaal. Mensen beseffen niet wat voor lichamelijke, psychische en sociale impact het heeft. Praat erover met lotgenoten, voel je gehoord en vooral serieus genomen.