3 jaar geleden
9 maanden in en 9 maanden uit.
Tijdscapsule
Ik neem je even terug mee in de tijd...
Mijn vriend en ik probeerden al even een kindje te krijgen, ons eigen kleine mini-mensje...
We probeerden en probeerden, maand na maand een teleurstelling... Elke maand kocht ik 3 testen, want wat weet dat kleine toestelletje nu, wie weet is er een fabrieksfout... Maand na maand huilen om iets van ons wat ik zo graag wou, maar niet kwam...
De teleurstelling werd telkens groter en ik merkte mijn moraal zakken, ik kon precies niet meer gelukkig zijn om anderen hun geluk, want mij was het na een lange tijd nog steeds niet gegund...
Vrienden werden zwanger, kindjes werden geboren, kraambezoek en babyborrels de ene na de andere... Hoe gelukkig ik voor hen was, na elk bezoek voelde ik mezelf dieper wegkwijnen, waar bleef mijn geluk...
Uiteindelijk was ik overtijd, we waren over the top gelukkig, maar dit was van korte duur... Het vruchtje was niet sterk genoeg en ik verloor het al na enkele weken. Onbegrip alom en enkel maar dieper in die neerwaartse spiraal.
De gynaecoloog van toen was ook niet aangenaam en gaf aan dat het maar beter was zo, een biologisch miskraam...
Maar toch voelde ik mij slecht, alsof ik toch iets dat nooit had geleefd toch moest afgeven...
Maanden verstreken, de hoop kwam telkens maar minder... We gingen de hormonenkuur opstarten...
Ik zie mezelf nog met knikkende knieën na mijn laatste maandstonden op consultatie gaan...
Tot dat moment,.... De dokter was niet zeker maar zag toch een klein iets pinken, iets groeien...
De bloedtest gaf duidelijkheid, na tijden van verdriet was er daar eindelijk een zonneschijn...
Ik werd mama,... Nu sinds dat moment zijn we ondertussen 18 maanden samen, 9 in en 9uit! Wat groei je en bloei je tot een fantastisch klein meisje.
Mijn grootste geluk en mijn grootste bezorgdheid.
Ik hou van je
