#9: het schiet er bij in...

Solliciteren, bijna fulltime werken, moederen en niet vergeten dat ik ook nog getrouwd ben. Het is behoorlijk druk geweest de laatste weken. Goed druk, dat wel. Maar toch, druk. Veel dingen worden vergeten. Op tijd boodschappen doen bijvoorbeeld. Of stofzuigen. Ons huis is een bende en voorlopig zal daar geen verandering in komen. We hebben er gewoon allebei de tijd niet voor. En de tijd die we wel hebben, willen we besteden aan ons kleine ventje. Hij lijkt te merken dat het druk is, want ook hij is erg onrustig. 

Maar er zijn wel wat kleine ontwikkelingen. Inmiddels is poging twee mislukt en zijn we gestart met nummertje drie. Opnieuw hebben we een ronde volgens het boekje. Bij de controle vorige week was mijn baarmoederslijmvlies perfect, en opnieuw was het eerste embryo dat ze ontdooiden een prachtige. 

Op Moederdag mochten we naar het ziekenhuis voor een terugplaatsing. Niet de allerleukste besteding van Moederdag, maar het moest haast wel een goed teken zijn toch? Eigenlijk vind ik dat iedereen die op Moederdag een stukje van zo'n behandeling moet ondergaan, gewoon zwanger moet worden. Dat zou toch fantastisch zijn? Want ook al hebben sommigen nog geen kinderen, in hun hart zijn ze al wel moeder. Maar helaas, zo werkt het niet. Hopen is het enige wat we kunnen doen. 

Kaarsjes worden weer gebrand, duimen worden weer gedraaid, de wijn blijft in de koelkast en de biefstukjes blijven bij de slager. De komende twee weken staan weer in het teken van wachten.