6 Maanden zwanger!

Vlak voor de 20 weken echo, liet mijn gynaecoloog al weten dat wij in aanmerking komen voor een suikertest. Juist omdat wij in een verhoogd risico vallen, gezien onze vorige zwangerschap.

Na wat gelezen op internet te hebben, verwacht ik geen suiker. Namelijk; dan is doorgaans je kindje te groot, of aan de grote kant. Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen, is ons kleine mannetje juist te klein.

Donderdags had ik een consult met mijn eigen gynaecologe. We bespreken de GUO2, en ze laat mij een aantal follow up afspraken maken. Namelijk; wekelijkse controle. Iedere week een echo met dopplermeting en om de week een groeiecho. Tevens maak ik een afspraak voor mijn suikertest.

Maandag al! Prima. Dan hebben we dat in ieder geval al gehad.

Na op internet allerlei horrorverhalen te hebben gelezen en zelfs mijn gynaecoloog het al had over een erg vies drankje, zag ik er een beetje tegenop.

De suikertest moet nuchter afgenomen worden. Meaning; Zondag vanaf 22:00 mocht ik niets meer eten en drinken, op een slokje water na. Tijdens de test mag je niet eten, drinken, roken en inspannen.

Geen ontbijt! Jeetje, hoe overleef ik dat?

Ik meld mij om 8:45, en moet even wachten. Ik ben niet alleen, ons groepje betreft 4 vrouwen en 1 partner.

Ik word als laatste binnengeroepen (Was immers ook als laatste aangekomen, niet dat dat op volgorde zou gaan. Maar wel zo eerlijk). 2 buisjes bloed worden afgenomen. Een voor de suikertest en een voor ijzergehalte. Daarna mag ik mij bij de rest voegen op het geboortecentrum. Een uur wachten!

We leren elkaar een beetje kennen. De een is zwanger van een eerste kindje, de ander van haar derde. Ik vertel over mijn dochters, maar durf niet zo goed eerlijk te zijn over Storm. Ik geef aan dat ik zwanger ben van mijn derde kindje. Ik voel mij ineens schuldig. Ik ben zwanger van mijn vierde kindje, maar durf er hier niet zo goed vooruit te komen. Waarom? Een aantal meiden zijn zwanger van hen eerste kindje. Ik wil hen niet afschrikken. Hoop afnemen. Ik besluit dat dit de juist oplossing is.

Na een uur mogen wij ons terug melden bij de balie, en worden voor de tweede keer geprikt. Andere arm, wederom 2 buisjes. Ons laatste uur wachten gaat in. In de vorige groep meiden, voelt iemand zich niet goed. Lijkbleek, en reageert niet per direct. Ze word geholpen, en mag gaan liggen op een bedje. Dit geeft geen moed, haha. Hopelijk maakt ze het inmiddels goed!

Ik kijk Netflix, en de tijd gaat rap om. Laatste 2 buisjes bloed en ik mag naar huis! Mijn vader haalt mij op, en samen eten we een broodje in de cafetaria. Warme chocolademelk, wat doet dat goed!

Eenmaal thuis, wil ik het liefst slapen! Ik ben kapot!

Dinsdags, een paar minuten over half 5 belt de gynaecologe. Ik heb geen suiker! En geen tekorten aan ijzer!

6 maanden zwanger. Wat een mijlpaal. Iedere week is er mooi bijgenomen. 25 weken zwanger. Nog 12 weken en dan mag ons mannetje in principe al geboren worden! Zou hij op zich laten wachten net als zijn zussen? Of komt hij eerder. Krijgt hij een groeispurt, of. We zullen het zien. Maandag heb ik mijn groeiecho. Ik ga navragen wat zijn gewicht nu (geschat) zou zijn. Want, te klein? Ja maar wat te klein. P7. Maar wat is zijn gewicht?

Het getrappel wordt steeds meer en harder. Zelfs mijn partner gaf aan, nog niet zo harde trap te hebben gehad. Goed teken? I hope so.

De laatste week ontzettend last van;

- vermoeidheid. Veel slapen. Wellicht ook een beetje doordat de scholen weer zijn begonnen.

- Zuurbranden. Rusteloze benen, en kuitkramp! Auw!

- Last van harde buiken, vooral in rust; in de avond.

- Mijn rug en bekkenklachten beginnen langzaamaan eraan te komen. Grote afstanden wandelen kost nu meer moeite. Vaker even pauzeren en dan gaat het wel.

- Vreemde maar echt-aanvoelende dromen. Meestal vergeet ik het weer, haha.