#5: Here we go (again)...

Al twee weken zit ik aan de hormonen en sinds vrijdag neem ik drie tabletjes per dag. De verpleegkundige vroeg vanmorgen bij de controle of ik er veel last van heb. Gelukkig gaat deze ronde beter dan de vorige, minder last van hoofdpijn en stemmingswisselingen. Vertwijfeld kijk ik nog wel even naar manlief, om te checken of hij het verschil ook merkt. Ik vraag hem of hij last heeft van mijn hormonen. Hij zegt van niet, maar ik vraag me stiekem af of hij een politiek correct antwoord (onder het mom: don't wake the beast) geeft of dat het de waarheid is. 

De controle verloopt vlot. Stipt om kwart over acht worden we naar binnen geroepen, om 21 minuten over acht staan we weer buiten. Ze neemt de gebruikelijke punten even door: nog drie cryo's liggen er nog, dit wordt de tweede terugplaatsing na de zwangerschap, we zitten op de dertiende dag vandaag. Vandaag moet ik nog drie tabletjes nemen, vanaf morgen weer terug naar een per dag. Morgen mag ik ook beginnen met de (inmiddels door mij wel een beetje gehate) Utrogestan-capsules. Dan mag ik gaan liggen voor de controle. Nu al begint het weer routine te worden, mijn schoenen had ik al direct bij binnenkomst uitgetrokken. Bij de controle ziet alles er weer goed uit, eierstokken zijn mooi klein, baarmoederslijmvlies dat minimaal 6 mm moet zijn is al ruim 10 mm. Het bedje is dus weer gespreid.

Ik mag me weer aankleden en we spreken nog even over het vervolg. Ze maakt straks een afspraak voor de terugplaatsing, ook dit keer weer op zondag. Twee weken daarna op de zondag mag ik testen. Tot die tijd moet ik een keer per dag hormonen slikken en twee keer per dag Utrogestan inbrengen. Mocht de test positief zijn, moet ik nog twee weken doorgaan met de Utrogestan. Het receptje daarvoor krijg ik gelijk mee. Praktisch denkend kruist de verpleegkundige nog niets aan op het recept, dat kan ik zelf doen. Als we een negatieve test hebben kan ik met hetzelfde recept gelijk de medicatie voor de volgende ronde ophalen. Lang leve de meedenkende verpleegkundige!

Ik hoop zo dat deze ronde een beetje minder stressvol is dan de vorige. Nog steeds vind ik het traject op zich niet zo belastend meer, zeker nu ik nog niet met injecties in de weer hoef. Maar de vele factoren van de vorige ronde (dáááág werk) vielen me des te zwaarder. Dat nieuws is nu wel genoeg bezonken, daar heb ik zo'n last niet meer van. Solliciteren gaat gewoon door en wordt al bijna routine. Gelukkig heb ik nog negen maanden om een andere baan te zoeken, dus die stress heb ik niet meer. Als nu verder iedereen gezond blijft, zijn werk houdt en lief tegen elkaar blijft doen (knock on wood), moet het goedkomen!