4 kleine Meursjes?

Toen ik zwanger raakte van nummer drie waren de meest gehoorde uitspraken toch echt "van 2 naar 3 merk je nie!" of "met een derde gaat alles zoveel makkelijker!" Wist ik veel dat ik blijkbaar één van de moeders ben, die dit GIGANTISCHE LEUGENS vind.

Toen de oudste als baby krampjes, of een regeldag had, kroop ik met hem in bed. Met de nodige huid-op-huid uurtjes kwamen we de dagen prima door! Al mijn tijd en aandacht was voor hem en dat was heer-lijk! Bij baby 2 werd dit al iets ingewikkelder.. Wanneer ik net lekker met haar lag te knuffelen, of haar aan de borst had stond er ineens een "ik moet plassen" peuter naast me. En als ik haar in bad deed, hoorde ik hem zijn kasten leeg trekken op zijn kamer. Bij baby 3 was er eigenlijk gewoon geen sprake meer van uren huid-op-huid tijd, naast een "ik moet plassen" kleuter stond nu ook een "ik wil alles waar jij nu geen tijd voor hebt" dreumes. Het huishouden werd een steeds grotere opgave. En als koppel heb je maar twee paar handen, in tegenstelling tot de eerlijke verdeling die je hebt met twee kinderen (papa één en mama één), kwamen we nu ineens één paar handen te kort. Er moest altijd wel iemand wachten, zelfs als we beiden thuis waren.

Dus ging baby 3 in de draagdoek, urenlang sliep ze op mijn borst en kon ik tóch het huishouden doen, luiers van grote zus verschonen of grote broer helpen met iets heel ingewikkelds als bijvoorbeeld de dop van zijn beker draaien. Aan het einde van de dag, wanneer Roy thuis kwam, en de taken dus weer wat meer verdeeld konden worden werd ik overvallen door een gigantisch schuldgevoel tegenover de baby. Ik had haar de hele dag maar "weg gestopt" in de doek en nog geen moment bewust met haar geknuffeld. Vervolgens kroop ik dan weer hele avonden met haar in bed, om de gemiste momentjes goed te maken. Maar voelde ik me weer schuldig tegenover de kinderen die beneden waren, zonder mij. Hor.mo.nen.

Uiteindelijk begon alles wat meer op zijn plek te vallen, baby 3 kon even spelen zodat ik met de peuter kon knuffelen. En de peuter en grote broer trokken vaker samen op, speelden samen en hielpen elkaar. Het eerste jaar was heftig. Wennen, leren en aanpassen, voor ons alle 5. Maar inmiddels is onze "nieuwe" gezinssituatie normaal geworden. We zijn nu gewend, op elkaar ingespeeld en de chaos heeft plaats gemaakt voor ritme. De rust is wedergekeerd, een typische stilte voor de storm.. Baby 4 is onderweg!