39 weken zwanger en afscheid nemen van een dierbare

39 weken zwanger… En ineens krijg je te maken met het verlies van een dierbare.

Het is 5 februari en ik krijg een appje van mijn oma: Hoe is het met de dikke buik? En ik heb ineens heel sterk het gevoel dat ik naar mijn oma toe moet, maar ik kan het gevoel niet plaatsen. Mijn broer zou al gaan, en teveel mensen is te druk voor haar. Eigenlijk heeft hij weinig tijd, dus ik merk dat ik begin te pushen dat ik wel ga in zijn plaats. Maar, hij wil toch graag zelf even gaan. Het zit me niet helemaal lekker… Ik stap samen met mijn vriend in de auto en we gaan gewoon lekker een stukje rijden, en we zien wel waar we uit komen.. Dat doen we wel vaker als we niets te doen hebben.

Ik app mijn oma terug dat het goed gaat, dat mijn buik op ontploffen staat en dat ik graag even langs was gekomen vandaag. Ze stuurt terug dat haar andere bezoek van die middag afgezegd heeft. Ik grijp deze kans en zeg dat ik even snel binnen gelopen kom. Dat is goed.

Ik ben in totaal een kleine driekwartier geweest en heb nog wat fijne gesprekken met haar gehad over de zwangerschap en de kleine die op komst is. Mijn oma had kanker, en was uitbehandeld. Maar, we hadden niet verwacht dat ze 2 uur na ons bezoek ineens er niet meer zou zijn. Het was een onafhankelijke en sterke vrouw, met een eigen wil. Ze wilde zo graag die kleine meid ontmoeten, ze bleef er maar naar vragen en liet merken dat het belangrijk voor haar was. Zo ook die laatste middag.

Helaas heeft het niet zo mogen zijn, dat ze dit mee ging maken.

Buitenom het verdriet, is daar ook ineens de stress. Ik ben 39 weken zwanger, en kan elk moment bevallen. Met over een paar dagen de uitvaart op het programma, die ik graag mee wil maken en wat dus voor enige stress zorgt. Daarnaast voel je ook de blijdschap van je eigen kindje wat je bijna gaat ontmoeten. Al deze gemixte gevoelens zorgen voor een overvol hoofd.

Mijn ouders zijn druk met alles regelen rondom de uitvaart, maar worden ook voor het eerst opa en oma. En ondanks dat ik weet dat stress niet goed is, dat je niks kunt veranderen aan beide situaties… Is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Het leven komt en gaat wanneer het tijd is…. Het was oma’s tijd. En ons meisje komt wanneer het haar tijd is. Diep van binnen voel ik dat ik sterk genoeg ben om dit allebei in heel korte tijd te handelen. Dat geeft me wel houvast.

Ik laat het verdriet toe, ik laat de gevoelens van angst toe en ik laat ook de gevoelens van blijdschap toe. Deze gevoelens ‘communiceer’ ik ook met ons kindje in mijn buik. Ik geloof dat zij op deze manier weet dat het mijn gevoelens zijn en dat zij daar niets mee hoeft te doen, dat dit niet over haar gaat. Ik geloof erin dat ik hierdoor rust bij ons beiden kan creëren, waardoor we deze week samen goed door komen. Op welke manier deze week ook gaat lopen.

Ik hoop stiekem heel erg dat ze nog 5 dagen in mijn buik blijft zitten, zodat ik de uitvaart mee kan maken en alles beter een plekje kan geven.

Maar wanneer dit anders loopt… Dan heeft het zo moeten zijn!

Bizar hoe dicht leven en dood ineens bij elkaar kunnen liggen…