36 weken zwanger, overgeven is weer erger dan ooit

Nooit gedacht dat ik zo ziek zou zijn dit keer.
Nooit gedacht dat het zo lang zou duren.
Nooit gedacht dat het weer erger zou worden aan het einde.

Hyperemesis Gravidarum, je bent echt vreselijk! Mijn nachtmerrie. Niet genieten van een zwangerschap. Het is afzien. Ziek zijn. Geïsoleerd zijn. Maar ook doorzetten, volhouden. Alle moed bij elkaar rapen, en leven per dagdeel. Zodat er toch kleine fijne momenten zichtbaar zijn. Wanneer ik even niet zo misselijk ben. Wanneer ik iets kan eten of drinken en het binnen blijft, ook al is het enkel vet eten. Wanneer iemand iets liefs, leuks of grappigs zegt of doet. Mezelf elke keer weer vertellen dat zwanger zijn naar mag voelen, maar dat ik wel uit kijk naar mijn kleine wonder die groeit in mij.

Mijn baby is mijn geluk. Met haar gaat het goed. Ze heeft ons laten schrikken, toen met haar hartje en de dalingen daarin. Maar we hadden controle van een goede gynaecoloog/cardioloog. Later hoorde ik dat ik geen betere had kunnen treffen! Daar bleek dat het hartje er goed uit zag, en het mogelijk onrijpheid was. 1% kans dat er toch iets mis was. Maar intussen heeft haar hart zichzelf al hersteld. Het is elke keer goed. Geen dalingen meer, geen overslag meer te horen.
Ze is een sterk meisje. Ondanks dat ik amper wat binnen krijgt, pakt ze gewoon uit mijn reserve. Wat ben ik blij dat ik zo gezond leefde altijd en hele goede waardes had, aan het begin van de zwangerschap. Ze groeit ook helemaal goed! Ze is wat klein qua lengte en geschat gewicht, maar dat is niet vreemd. Grote zus was ook niet groot, en deze mama is zelf een mini. En de papa is niet klein, maar ook niet heel erg lang. (naast mij wel haha)

Ik heb veel geluk met mijn behandeling in het ziekenhuis. Ze weten wat HG inhoud, ze helpen mij echt. Intussen ben ik 10 opnames verder. 5 soorten medicatie, dagelijks. Te veel. Maar ook zo helpend. 
Nu ook, ze snappen mijn wens dat ik vertrouwen in mijn lijf nodig heb. Dat ik graag thuis wil bevallen en dat kan ook. Ze snappen eveneens, dat ik op ben en dat ik afspraken nodig heb voor inleiden. We hebben een moment wanneer ik sowieso ingeleid zal worden. We hebben ook de ruimte: Om mijn lijf en baby het eerst zelf de kans te geven. En de optie dat ik eerder mag aangeven dat ik hulp wil. Dat is fijn, want alles staat open op deze manier. En er is een eind in zicht.

Een opname:
Ik lig daar. Infuus word weer aangesloten. Ik voel me beroerd. De wereld draait. Ik heb negatieve gedachten. Die zijn er steeds als ik tegen uitdrogen aan zit, of uitgedroogd ben. Ik herken het. Relativeer het, dat het daardoor komt, door de HG. "Ik wil niet meer zwanger zijn" Ik ben boos, verdrietig. Ik kan dit niet. Mijn lichaam gaat kapot zo. Ik wacht, en ben heel duizelig. De zusters kennen mij, de artsen ook. Ik word gegroet, en er word gevraagd of ik het nog volhoud allemaal. Er word verteld dat ze bewondering voor mij hebben, dat ik zo doorzet. Ze zijn echt aardig. Dat wel. Ik word meegenomen, gelukkig.

Ik word geprikt, en het is moeilijk. Mijn aderen zijn bijna niet te prikken. Want door het uitdrogen elke keer, liggen ze dieper dan normaal zo zou zijn. Het doet pijn. Ik val elke keer bijna flauw. Maar het infuus gaat mij helpen. Het geeft vocht, iets wat ik zelf niet genoeg binnen kan houden. Het red ons leven eigenlijk! Gelukkig is het er. Het is naar, en eng. Ik ben zenuwachtig elke keer weer. Maar even doorzetten want het helpt me. Ik kijk weg, en klets wat door met de verpleging. Laat niets blijken van wat ik vanbinnen wel voel. Ik ben sterk, ik ben een moeder voor mijn baby en ik doe dit. Voor haar. Voor mezelf. Voor ons samen.

Daarna lig ik daar weer op de kamer. Het infuus druppelt. De vrouw van het eten kent me ook al. "appelsap? en geen avond eten toch?" klopt. Intussen kan ik de appelsap ook niet meer verdragen. Heb mijn eigen drinken mee. Ik kan nog maar een ding drinken, soya-chocomelk. En drie dingen eten: Aardappelkroketjes, een witte geroosterde boterham en een dropje om de smaak voor een minuutje te verdoezelen, al geef ik die ook gauw over. Maar het doet geen pijn, die dropjes. De rest lukt niet.

Ik kan het pas proberen nadat ik de Zofran via het infuus heb gehad. Dat werkt wel. Ik doe me best, hoe misselijk ik ook ben. Zodra ik de medicijnen heb gehad, ga ik het weer proberen. Eten en drinken. Hoe weinig ook, ik kan het zelf. Ik doe het. Elke keer weer. Ondanks de angst voor overgeven. Het overgeven wat steeds weer komt. Mijn keel doet zeer, mijn lijf doet pijn. Mijn ribben willen maar niet genezen (gekneusd door het vele overgeven).
Want voor het infuus en de medicijnen was het weer mis. Alles kwam er uit. Vechten om het in elk geval eventjes erin te laten, wie weet dat je lijf dan toch iets opneemt. Moet het toch weer zelf doen. Weer, elke keer weer proberen. Ondanks dat het vies smaakt, want alles is vies in me mond en keel. Ondanks pijn. Ondanks angst. Elke dag. Toch doe ik het. Weer, en weer. En ben ik ook blij als het even lukt. Tot het weer niet lukt, en we weer opnieuw beginnen.
Je zou eten erom gaan haten. Maar tegelijk kan ik niet wachten tot ik weer gezond kan eten. Gezond, omdat ik er zin in heb. Omdat het smaakt. Omdat mijn lijf het verdraagt, en letterlijk gezond, gezond eten wat nu al de hele zwangerschap niet kan. En dat drinken, ik schreef het al eerder. Ik verlang zo naar geen dorst meer hebben. Water, thee. Wat mis ik het. 

Ik wil bezoek, ik voel me alleen. Ik wil geen bezoek want alles is me te veel. Er zijn maar weinig mensen die ik echt kan verdragen. Het is zo eenzaam, mijn wereld is zo klein. Het grootste gedeelte van 2016 is een zwart gat, vol overgeven en dorst. Zo een grote strijd.
Maar, kijk even, me meisje beweegt goed. De CTG laat zien dat ze druk beweegt, ze is eigenwijs want haar hartje is moeilijk te vangen. Maar uiteindelijk lukt het. Ze sluiten me elke keer aan, als ik opgenomen ben. De laatste weken is alles goed met haar. Het klinkt goed nu. Ze doet het goed. Ik ben trots op haar. Trots op mijn lijf ook. Ondanks dat ik zo erg ziek ben, zorgt het er wel voor dat mijn baby groeit. Dat is niet iets om boos op te zijn. Daar ben ik trots op. Uit die trots haal ik ook de hoop en wens, om te vertrouwen in mijn bevalling. Mijn lijf kan dat. Heeft het al eerder gedaan. Dat gaat wel goed. Daarna kan ik deze ziekte achter me gaan laten. Dat is iets wat ik wil. 

Mijn ijzer was veel te laag om te bevallen, bleek dat het ijzer zelf wel goed is maar er een vitamine tekort is. Uitgezocht word welke vitamine (of combinatie van vitamines) dat precies is, dan krijg ik het bij via infuus als ik er toch ben voor vocht. Want ben er vanaf nu, tot aan de bevalling elke week. Even een paar liter vocht, zodat ik goed de bevalling in kan gaan. En dus wat vitamine. Aan het begin, had ik heel goede vitamine waardes, sommige zelfs reserve. Nu is er tekort. Dat is dus wat de HG ook met me doet.

Ik dacht er laatst over na, dat mijn vriend ook echt geweldig is. Heb het vaker genoemd. Maar het blijft. Hij draagt al 8 maanden lang, alles. Hij werkt, zorgt voor mij, voor mijn dochter als ze er is, doet de huishoudelijke dingen en boodschappen. En is er emotioneel gezien volledig voor mij! Hij is gewoon geweldig. Soms heeft hij het idee dat hij niks kan doen, en alleen moet toezien hoe ziek ik ben. Maar dat is niet waar. Alles wat hij doet, sleept mij er doorheen. Ik kon geen betere man treffen. Wat hou ik van hem. Met alle liefde is hij er voor mij, met alle liefde heeft hij mijn grote dochter opgenomen in zijn hart en met de grootste liefde die nieuw voor hem is: wacht hij samen met mij, op onze dochter. En heeft hij alles voor haar klaar gemaakt. Hij is nu al een geweldige vader, en de beste man voor mij. 

Mensen om je heen snappen het vaak niet. Die zeggen je "geniet nou maar" "nog even volhouden hoor" "kan je niet toch dit, of dat proberen, bij mij..." Ja... lief bedoeld, ongetwijfeld maar ik geniet niet. Ik ben echt heel ziek, elke dag, al maanden lang. Ik kijk alleen maar uit, met alle liefde, naar mijn prachtige baby.
"Moeten genieten" van de zwangerschap, dus eigenlijk van zo ziek zijn, geeft alleen frustratie en heel veel onmacht. Dat doe ik dus ook niet. Ik gun mezelf dat ik helemaal niet hoef te genieten, dat ik genoegen mag nemen met gewoon trots zijn, dat ik dit volhoud en doorsta, en dat ik uit kijk naar mijn baby, mijn kindje. En dat is genoeg. Dat geeft rust.

Ik ga genieten, van haar. Als ze in mijn armen is. Zoals ik ook van haar grote zus geniet. Dat zeker.