4 jaar geleden
35 weken zwanger: the struggles are real
Intussen ben ik 35 weken zwanger en kan ik al 1 weekje genieten van mijn zwangerschapsverlof. Wat ben ik blij dat we op ons werk de mogelijkheid krijgen om 6 weken voor de uitgerekende datum te stoppen. Keye gaat van maandag tot vrijdag naar school en de man gaat werken, dus ben ik veel alleen thuis. En veel thuis zijn betekend, veel tijd hebben om na te denken. En wanneer is het dan nog eens het leukste om na te denken? Ja hoor, 's nachts, dus daaaag nachtrust.
Eerst en vooral blijft het in mijn hoofd spoken als ik alles gedaan heb wat moet gebeuren voor de komst van de baby. Is alles qua papierwerk in orde? Geboortekaartjes? Verzekering? En ga zo maar verder. Ook blijf ik maar denken als we alles in huis hebben wat nodig is. Ik heb al lijstjes gemaakt en afgevinkt, maar ik blijf er maar over nadenken. Dan kan ik soms zitten scrollen en scrollen op websites naar de verschillende babyspulletjes en geloof mij, de verleiding is dan zeer groot om toch nog iets extra te kopen want je weet maar nooit hé? Extra dekentje kan altijd handig zijn... En hoewel ik weet dat je, als de baby geboren is en je toch iets vergeten bent, snel naar de winkel kan of online bestellen (volgende dag in huis) blijft ik het maar doen.
Dan zijn er ook nog mijn zorgen om Keye. Nu is hij 4 jaar en hij heeft eigenlijk nog nooit een nachtje ergens anders gelogeerd. Mijn ouders wonen een eindje hiervandaan en mijn vriend zijn ouders wonen nog altijd in Soedan, dus gaar hij nooit bij de grootouders logeren. We zijn het eigenlijk zodanig gewoon dat hij bij ons is, dat we ook nooit erover nadenken om hem bij iemand te laten logeren. Hier in België is het de gewoonte om in het ziekenhuis te bevallen en als ik 's nachts zal bevallen, zal Keye wel ergens anders moeten logeren. Hier kan ik ook wakker van liggen. Hoe zal dit verlopen?
Dan zijn er ook nog de zorgen voor na de bevalling. Toen Keye geboren was, waren de eerste weken echt niet makkelijk: (zogezegd) reflux, niet slapen, veel wenen, hij was nooit rustig,als hij sliep was dit met een grimas,... En ik weet het: met elke baby is het in het begin niet makkelijk, maar Keye had alles wel extreem. Ik wist dat hij pijn had, maar wist niet wat ik eraan kon doen. Ik heb de eerste weken eigenlijk niet kunnen genieten van hem. Zal dit nu ook zo zijn? Hopelijk niet, maar nu weet ik wel welke mogelijkheden er zijn om er iets aan te doen.
En dan zijn er ook nog de zorgen die elke moeder die een tweede kindje verwachten, heeft. Hoe zal Keye omgaan met zijn broertje? Zal hij het moeilijk vinden dat hij wat minder aandacht zal krijgen? Geduld staat niet in zijn woordenboek en dan zal hij wel wat meer geduld moeten hebben. Keye is een lieve jongen en praat altijd zeer lief over zijn broertje: ik zal spelen met hem, als hij melkje gemorst heeft zal ik het opkuisen, mijn buik krijgt zeer veel kusjes,.... Hopelijk blijft dit zo als zijn broertje geboren zal zijn. Maar als ik zie hoe hij omgaat met andere babies/kleine kindjes, komt dit helemaal in orde.
Nu ik dit nog allemaal eens terug lees, weet ik eigenlijk dat ik er, zo goed als mogelijk, klaar voor ben. Dus hopelijk krijg ik nu wat meer rust in mijn hoofd!