34weken zwanger: VERLOF!

Daar zit ik dan, in de auto onderweg naar Groningen voor een babycheck. Deze week ben ik alweer 33 weken zwanger, wat gaat de tijd snel. En dat bedenk ik me ook terwijl ik naar het ziekenhuis rijd. Dit is de tweede keer dat ik dit ritje deze week maak, want ik was zo slim om uit te glijden in de badkamer en heb dus eerder deze week 4 uur lang aan de CTG gelegen. Dan plots bedenk ik me dat ik volgende week al 34 weken zwanger ben. Ja, tellen kan ik gelukkig nog wel. Dan besef ik me ineens dat ik anders dus vandaag mijn laatste werkdag zou hebben gehad.

Maar daar was COVID 19

Ik weet nog goed dat ik net zwanger was. Wij hadden de eerste echo gehad (ik vertel hier meer over in mijn blog over mijn spannende eerste weken tijdens deze zwangerschap) en deze bleek niet helemaal goed. Tsjah, wat is goed en wat is fout?! Ze wisten niet of het een miskraam zou gaan worden of dat het goed zou gaan. Ik was toen erg verdrietig. Want ik wilde graag weten waar ik aan toe was. Dus besloot ik toen mijn leidinggevende op de hoogte te brengen. Zij wist dus dat ik zwanger was en ik hield haar op de hoogte van alles. Een week na deze echo zouden we op vakantie, dus we mochten voor de vakantie nog langskomen in het ziekenhuis. Dan wisten we waar we aan toe waren. Zo kon ik ook gewoon lekker op vakantie gaan en na de vakantie fijn aan het werk. Dan wist ik tenslotte waar ik aan toe was. Maar, zoals iedereen natuurlijk wel weet, was het daar ineens, corona! Wat was ik verschrikkelijk bang. Want met mijn chronische ziekte (nieuwe lever) behoorde ik tot de risicogroep. 

Ik mocht niet meer aan het werk.

Op mijn werk was 1,5M afstand houden niet altijd mogelijk en hierdoor mocht ik niet aan het werk. Zeker in het begin durfde ik het zelf ook niet. Mijn vriend werkte thuis en het enige wat hij buiten de deur deed, was boodschappen doen. Ik kwam bijna nergens meer. Enkel bij familie op afstand, dan stonden zij op het begin van de oprit en ik aan het einde. En dat was hoe ik mensen zag. Want stel je voor dat iemand het kreeg, we wilden het risico gewoon niet nemen. 

De besmettingen in deze regio vielen gelukkig mee! En ik ben inmiddels ook niet meer bang om het op te lopen. Misschien stom en naïef, want het is er natuurlijk nog steeds. Ik zie mijn familie weer en vriendinnen. En eigenlijk doe ik alles weer. Wel is er al die tijd besloten door het werk dat ik niet mocht werken. Dus heb ik mijn collega's via de app op de hoogte gebracht van mijn zwangerschap, want tsjah, wanneer zou ik ze anders zien!? Inmiddels ga ik er af en toe langs voor een bakje thee, wel zo gezellig! 

34 weken zwanger betekent verlof! 

Nu ben ik dus 34 weken zwanger (oké oké morgen pas, maar ik reken het goed). En anders had ik dus donderdag mijn laatste werkdag gehad. Het voelt voor mij nu echt als niet verdiend, want hallo ik heb de hele zwangerschap thuis gezeten! Dit is iets wat ik zelf best lastig vind, want ik heb meerdere malen gehoord van, je kunt toch gewoon werken?! JA ! Dit kon ik ook zeker, ik heb ook meerdere malen aangegeven dat ik weer wilde werken, maar helaas vonden ze dit op mijn werk geen goed idee omdat ik wel in de risicogroep val. Ik doe zelf al maanden alles gewoon weer wat ik altijd al deed en leef het leven weer zoals voor corona. Ja tuurlijk denk ik aan de afstand en hou ik me aan de andere regels. Maar mijn verlof voelt dus niet verdiend. Daarnaast vind ik het ook heel gek om nu verlof te hebben, want ja ik zit al zolang thuis. Ik heb besloten er toch maar het beste van te maken en te gaan genieten. Genieten met ons kleine ventje die straks ineens grote broer is! De babywasjes te draaien en mijn ziekenhuistas in te pakken. En me weinig aan te trekken van wat anderen vinden, want had iedereen niet gewoon gehoopt dat we nooit hadden geweten wat het coronavirus was?!

----- 

Een kijkje in mijn leven!? via instagram neem ik jullie mee www.instagram.com/thuisbyerica