32 weken en weeën!

In de vorige blog vertelde ik dat we er achter kwamen dat we een meisje kregen.

Inmiddels zijn we een aantal weken verder. Ik had enorme last van bekkeninstabiliteit maar voelde me voor de rest helemaal lekker. Ik vond het heerlijk die schopjes in mijn buik en kon daar zo van genieten! 

Kevin was mega druk met de verbouwing in het huis en daarom woonde we ook nog steeds bij m'n moeder. Nou, was het wel de bedoeling dat het huis af zou zijn voordat de baby kwam maar er moest gewoon te veel gebeuren dat we die deadline zeker niet gingen halen.

Het was een hele normale dag geweest. Kevin kwam terug van het huis en ik had lekker wat aangerommeld boven in de babykamer. We gingen naar bed, lekker knus tegen elkaar aan. Een aantal uur later werd ik wakker en ik voelde me heel ongemakkelijk. Kevin lag heel diep te slapen, hij snurkte. Ik kon het gevoel niet thuis brengen. Ik was tenslotte ook maar 32 weken. Wat zou er dan moeten gebeuren, zou je denken. Naar de WC dan maar en hopen dat het gevoel dan wel weg zou gaan. Maar nee, het werd alleen maar erger. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Zouden dit al WEEËN kunnen zijn? 

Na een half uur rond lopen en puffen, maakte ik heel voorzichtig Kevin wakker. Hij was meteen in paniek. We moeten NU naar het ZIEKENHUIS zei hij. Oké dan, dacht ik. Hup naar beneden in m'n pyjama mijn moeder wakker gemaakt dat ik me niet goed voelde en met Kevin naar het ziekenhuis ging. 

Daar kwamen we aan bij super lieve vroedvrouwen. Ze deden een aantal onderzoeken en belde met de gynaecoloog. Na een uur kwam hij bij me en vertelde me dat ik weeën had en dat ze inmiddels weeënremmers hadden gegeven maar dat ze niet het idee hadden dat het veel hielp en dat ze me liever naar een ander ziekenhuis lieten gaan waar ze gespecialiseerd waren in prematuurtjes. Als je 34 weken zwanger was geweest kon je hier bevallen maar aangezien je nog net geen 32 weken bent moet je naar een ander ziekenhuis. Ik slikte en wist niet goed wat ik hier nu van moest verwachte. Was ik nu al aan het BEVALLEN? Zijn dit echt weeën? Kunnen ze het niet rekken tot 40 weken of tenminste tot 37 weken? Ik was er voor m'n gevoel helemaal niet klaar voor. Ik had nog zoveel dingetjes niet in huis. Wat nu?

Kevin moest zelf rijden, achter de ambulance en ik lag er in (natuurlijk). De vroedvrouwen uit het andere ziekenhuis probeerde me gerust te stellen en stelde wat vragen. Aangekomen bij het andere ziekenhuis liet ik alles een beetje aan mij voorbij gaan. Ze waren van alles aan het doen. Ik mocht niet meer uit bed en moest in een bedpan plassen. Maar met al die artsen rond je die staan te wachten tot je plaste, lukte dat natuurlijk helemaal niet dus hielpen ze me een beetje. Er werden echo's gemaakt inwendig en uitwendig. Ze namen bloed af , deden nog wat onderzoekjes en ze waren allemaal druk in gesprek met elkaar en ik ja ik ik lag daar. 5 Minuten voordat Kevin kwam kreeg ik van die prachtige steunkousen. Ik mocht ze niet eens zelf aandoen. Ze waren zo bang. Dat ik er zelf heel onrustig van werd. Toen ik vroeg aan de vroedvrouw of ik mocht douchen, kwam ze heel lief met een teiltje en een washandje. Ze was helemaal in de veronderstelling dat ik het wel wist wat hier ging gebeuren maar ik was niet helemaal mee met de zaak. Ze wou me wassen, wassen dacht ik bij mezelf? Ik vroeg of ik niet mocht gaan douchen. Dat is niet helemaal hetzelfde. Ze vertelde me dat douchen te zwaar zou zijn en dat de weeën nu eindelijk een beetje stabiel zijn dus dat zij me wel even zou wassen. Ik snapte wat ze bedoelde maar bleef het toch een heel raar idee vinden. Ik kan het dan alsnog toch gewoon zelf maar nee, zelfs dat zou te zwaar zijn. 

De dag nadat ik aangekomen was heb ik een hele pijnlijke longrijping spuit gehad en 2 dagen later kreeg ik de tweede.

Ik heb twee weken daar gelegen. Elke dag meerdere onderzoeken gehad en elke dag kreeg ik weer opnieuw weeën. Na een week mocht ik mezelf wassen en een paar dagen voor ik mocht vertrekken mocht ik zelf douchen, jeej. Vlak voor ik het nieuws kreeg dat ik naar huis mocht kwam m'n eigen gynaecoloog van ons ziekenhuis langs om wat onderzoeken te doen en wat dingen te bespreken. Ik werd namelijk strikt in de gaten gehouden en als ik naar huis zou gaan, moest ik meerdere keren per week op controle en kreeg ik medicijnen mee om de weeën te doen remmen. Ik was zo blij en opgelucht. Als er dan iets zou gebeuren, kan ik tenminste bevallen in een ziekenhuis wel dicht bij huis en met m'n eigen gynaecoloog. Kevin moest nu elke dag een uur heen en een uur terug naar huis. Dat zou het allemaal al een stuk makkelijker maken.

Sommige dagen had ik het echt heel zwaar. Je bent veel alleen want iedereen werkt of gaat naar school maar het was ook een uur rijden van waar ik woonde. Je denkt dan aan het feit dat je het doet voor je kindje want hoe langer zij veilig in je buik zit hoe beter. Zelfs dan al doe je alles voor je kind en dat gaf me wel een heel fijn gevoel. Die kleine gesprekjes die je dan met je baby hebt. De lieve trapjes die ze dan voor je gevoel als reactie terug geven alsof ze het echt begrijpen. Zo fijn! 

Ik ben alleen maar ontzettend blij dat in die hele periode ons kindje gezond was en ik gezond was. Dat we het uiteindelijk door bedrust en medicijnen hebben kunnen rekken tot zelfs 38 weken!