30 weken zwanger • ik dacht dat mijn vliezen gebroken waren ...

Het was een dinsdagochtend, ik stond me net aan te kleden want ik zou die dag oppassen op de kleine van een vriendin en die moest ik om half 12 van de peuterspeelzaal gaan halen, toen mijn vriendinnetje belde of ik misschien haar hondje wilde gaan uitlaten want ze zou die dag later terug komen van haar vader dan gepland.

Ik vond het prima dus ik hees mijzelf in een makkelijk jurkje want het was bizar warm voor de tijd van het jaar schoot in m’n slippers en stapte bij Mark in de auto. Mark zou op de zaak nog even wat dingentjes gaan doen terwijl ik een rondje met de hond zou lopen. Mijn vriendin woont in de binnenstad dus dit alles is op loopafstand van elkaar dus dit kon makkelijk gecombineerd worden. We spraken af dat ik naar zijn werk zou komen als ik klaar was en dan door te rijden om de kleine op te halen! Zo gezegd zo gedaan, ik appte Mark dat ik die kant uit kwam en ik liep de trap af toen ik nattigheid voelde.

Ik kreeg een steek in mijn buik en er lag ineens (voor mijn gevoel) een gigantische plas water tussen m’n benen ... ik schrok en raakte in paniek. Voor het eerst was ik bang, ik was 30 weken zwanger, stond alleen midden in een winkelcentrum en voor mijn gevoel kon dit niet goed zijn. In paniek liep ik richting het werk van Mark, ik probeerde hem te bellen maar hij nam niet op. Ik belde een aantal keer aan maar er werd niet open gedaan. Ik bonkte op de ramen maar nog steeds geen gehoor. Ik raakte steeds verder in paniek en belde mama, ik zei wat er aan de hand was en ze kwam er direct aan zei ze. Toen belde ik Mark nog eens en die reed net de straat in. Hij was even naar de stort gereden, dit wist ik maar in de paniek was ik dit vergeten. Ik riep dat ik dacht dat m’n vliezen gebroken waren en dat we naar het ziekenhuis moesten. In de auto belde ik de verloskundige en die zei dat we meteen die kant uit mochten komen om te kijken wat er precies was. Ik belde mama terug en zei dat ze ook die kant uit moest komen. In de auto realiseerde ik me dat ik Keet al even niet gevoeld had, Keet was echt een enorme drukte maker in mijn buik normaal gesproken en nu had ik haar echt al een hele tijd niet gevoeld.

We kwamen aan bij de verloskundigenpraktijk en ook pap en mam kwamen net aanrijden. We mochten meteen naar binnen. Ze wilde meteen beginnen met onderzoek maar ik eiste dat ze eerst naar haar hartje zouden luisteren omdat Keet geen enkele reactie gaf als ik op mijn buik drukte of mijn hand erop legde. En ik wilde weten of dat oke was! Ik mocht gaan liggen en was echt nog nooit zo gespannen geweest voor een echo, ze zette hem erop en echt direct hoorde ik haar hartslag en toen kwamen de tranen, ik was zo bang geweest maar dit was zo’n geruststelling ...

Nadat ze tijdens de echo het een en ander al gecheckt had en eigenlijk al wel wist te vertellen dat het niet m’n vliezen waren wilde ze nog wel even verder onderzoek doen.

Ze bekeek mijn slipje ( tot op de dag van vandaag vind ik dat nog steeds het gênantste van alles tijdens mijn hele zwangerschap én bevalling. Maar het schijnt dus dat ze kunnen zien/ruiken of het vruchtwater is ja of nee ) toen ze hem gecontroleerd had keek ze me aan met een glimlach dus ik vroeg wat er precies grappig was aangezien ik nog steeds mezelf afvroeg wat er nu net een half uur geleden precies was gebeurt. Ze stelde me gerust en zei dat er niets aan de hand was, mijn vliezen waren absoluut niet gebroken en Keet zou nog lekker vrolijk in mijn buik blijven zitten. Ik was opgelucht! Maar wat ze toen zei, ik kan er nu nog steeds heel hard om lachen ...

Keet had mijn blaas leeg getrapt oftewel ik had in mijn broek geplast!

De steek die ik gevoeld had was waarschijnlijk de trap van Keet tegen mijn blaas geweest!

Wat hebben we hier later nog om gelachen en eigenlijk nog steeds als het ter sprake komt!

En zoals de verloskundige al zei; Keet zou nog lekker vrolijk in mijn buik blijven zitten .. de kleine madam vond het zo fijn dat ze besloot om zelfs wat langer te blijven zitten! Daar later meer over.