3 jonge kinderen en 3 keer geopereerd worden in een korte tijd (DEEL 2)

Let niet op mijn charmante hoofd, de foto hierboven is van na de operatie genomen nog helemaal koekoek van de narcose, ik stuurde hem naar de familie app om te laten weten dat alles was goed gegaan voor zover ik dat had vernomen. 

"Toen ik 25 weken zwanger was, was het niet meer te houden. Ik moest met spoed geopereerd worden en voor ik het wist lag ik op de operatie tafel smeekend of ze voorzichtig met onze meisjes zouden doen en er alles aan wilde doen om ze niet geboren te laten worden. Een lieve mevrouw zei me "Lieverd wij zullen er alles aan doen om jouw meisjes veilig in je buik te houden, denk maar aan je lieve meisjes dan ga je nu lekker slapen". Dit is het laatste wat ik me herinner van de hele operatie."

Dit was een stukje van mijn blog deel 1! Dus nu volgt het tweede deel, alvast bedankt voor het lezen!

"De ellende begon toen we thuis kwamen, eindelijk waren we een beetje gewend aan ons gezinnetje van 5 met onze 3 mooie meiden. Tot op een avond ik niet goed werd, ik dacht dat ik een hartaanval kreeg echt een vreselijk gevoel. Pijnscheuten continue, ik kon helemaal niks meer. Mijn partner belde in paniek 112, al vrij snel kwamen ze....  ik lag helemaal in elkaar en kon amper praten. Ik ben zeer moeilijk te prikken dus na 5 keer prikken (dit was al vrij netjes) zat het infuus erin, vraag me niet hoe. Ik kon amper mijn armen optillen. Ik kreeg een sterke pijnmedicatie toegediend en had even geen pijn meer of naja de scherpe randjes waren eraf gehaald. Eindelijk kon ik een beetje ontspannen. Ik was zo van de wereld door het medicijn dat ik zelfs nog de ambulance broeder ten huwelijk heb gevraagd. Ja echt waar, vertel het maar niet door xD.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik door de molen gehaald, de pijn kwam weer terug dus ik kreeg andere pijnstilling. Er werd met spoed een CT scan aangevraagd en zodoende lag ik rond 23:50 onder de CT! Ik werd terug gereden naar de spoed eisende hulp en al vrij snel kwam de uitslag: een ontstoken galblaas en galstenen. De galstenen kwamen niet als een mega verrassing aangezien ze in mijn zwangerschap van de tweeling die ook hadden gezien op een buikecho. Maar erg vreemd was het dus niet dat ik onwijs veel pijn had. Gelukkig was ik al die tijd nuchter gebleven. Ik belandde op de acute opname afdeling en miste mijn meisjes ontzettend. Eindelijk een beetje gesetteld met ons gezinnetje van 5 en dan gebeurt dit weer. Ik had het er erg zwaar mee. Mijn meisjes al zolang moeten missen en nu weer. Uiteindelijk ben ik vroeg in de ochtend geopereerd en hebben ze de ontstoken galblaas incl galstenen verwijderd. Ook kwamen ze weer een stuk darmhernia tegen waar een "poort" was ontstaan. Ook dit hebben ze kunnen corrigeren anders had ik daar binnen een korte tijd weer last van kunnen krijgen. Ik vond het herstel van deze operatie pittig. Gelukkig kon mijn partner zorgverlof krijgen. 2 weken, en ik mocht eigenlijk 6 weken niet tillen. Dit was onmogelijk, een meisje van net 2 en een tweeling van 6,5 maand.

Mijn partner is twee weken thuis geweest, heeft alle "zware" zorg van mij overgenomen zoals tillen, naar boven brengen etc zodat ik echt goed kon uitrusten. Na die twee weken begon ik me weer beter te voelen, wat fijn. Mijn partner moest weer aan het werk omdat zijn 2 weken zorgverlof erop zat. Ik heb hier en daar nog way hulp gekregen van verschillende mensen maar op een gegeven moment kwam ik toch weer op mijzelf aan. Het ging best goed, op wat moeheid na verliep mijn herstel voor mijn gevoel goed totdat..........

Ik tilde mijn oudste meisje op, en liep de trap op. Ineens voelde ik een soort "knap" in mijn buik. Auwww, wat was dat? Door mijn adrenaline heb ik haar nog naar beneden weten te tillen. Ik voelde een enorme pijn rondom mijn navel. Wat is dit nu weer? Ik belde mijn partner op en legde het verhaal uit. Hij zei dat ik even de huisarts moest bellen, zo doende, ongeveer een uur later belandde ik al bij mijn huisarts. Hij voelde en voelde net zoals ik zelf een hele grote "bult" in mijn navel zitten. Dit is niet goed zei hij terwijl hij het ziekenhuis belde, we mochten gelukkig meteen langskomen. Heel snel oppas voor de meisjes kunnen regelen (met mijn in mijn hart, jeetje wat vond ik dit moeilijk ondanks ik wist dat ze verwend zouden worden) en op naar het ziekenhuis. We kwamen weer binnen op de o zo bekende eerste hulp en al vrij snel kwam er een arts bij ons. Weer werd er gevoeld, kreeg ik dit keer een buikecho en een CT scan. Na een tijdje wachten kwam er een chirurg bij mij langs en vertelde me dat ik een grote navelbreuk had en ze ook nog iets afwijkends hadden gezien bij mijn dunne darm. Het leek wel of het dit keer nog harder binnen kwam. Hij vertelde dat ik weer geopereerd moest worden en ik barstte in tranen uit. Waarom? Mag ik alsjeblieft vanavond bij mijn meisjes slapen? Dan kom ik mij morgenochtend wel melden voor de operatie? Dit vonden ze niet verantwoord en ik moest blijven. Wat een domper maar ik begreep het ook. Daar lag ik dan weer, net zoals de vorige keer, dit keer meteen op de afdeling chirurgie. Mijn partner mocht helaas niet blijven vanwege corona dus ik was weer helemaal alleen. En jeetje wat voelde ik me deze keer eenzaam.

De volgende dag ben ik rond 15:00 geopereerd en hebben ze alles kunnen "herstellen" voor zo ver. Ik vond het dit keer nog spannender dan de vorige operatie omdat je een beetje weet wat je te wachten staat kwa herstel en alles erom heen, weer niet mijn meisjes tillen etc. Gelukkig had ik dit keer 2 hele gezellige buurvrouwen op mijn kamer en heb ik oneindig over mijn mooie meisjes kunnen vertellen. Ze zeiden tegen me dat ik straalde en een goeie moeder was. Dit had ik echt even nodig! Door de vroeggeboorte heb ik mijn meisjes zolang moeten missen (ze hebben 10 weken in het ziekenhuis gelegen na hun vroeggeboorte met 28 weken zwangerschap). Hier heb ik het onwijs moeilijk mee gehad en dan nu weer deze ellende, steeds weg van mijn meisjes. (Over de 10 weken ziekenhuis periode van onze meisjes komt nog een blog) Ik vond het zeer heftig, gelukkig heb ik een geweldige achterban achter mij staan. Ik zit nu voor de 3e week bij mijn ouders en zusjes, ze helpen me met alles, en het tillen vooral. Ben er zo dankbaar voor. Hopelijk mag mijn herstel nu wel goed verlopen! Dit was deze blog in een notendop, heb hem kort proberen samen te vatten. Helaas zal ik binnenkort nog een keer onder het mes moeten maar nu voor mijn knieën. Ik heb al sinds kleins af aan knie problemen (ze hebben ze gebroken en weer geheeld). Nu zitten er nog schroeven etc in en die moeten eruit omdat deze is verschoven en ik nu meerdere keren per dag door mijn knieën zak. Ik kan met recht zeggen dat 2020 totaal mijn jaar niet is. Maar waar ik wel dankbaar voor ben is dat mijn meisjes het zo super doen, ook mijn kleinste mopje van 2, vind alles helemaal prima en past zich zo goed aan wat ben ik trots op haar! Mijn grote kleine meid. En mijn kleinste 2 moppies, zo onwijs makkelijk en zoet. Ik heb het maar getroffen.

Ik wil jullie bedanken voor het lezen van mijn blogs, ik vind dit echt super leuks ondanks de onderwerpen wel heftig zijn. Het voelt fijn om er over te kunnen "praten" dank daar voor!!

Liefs Mandy (ook wel mevrouw gatenkaas genoemd vanwege de hoeveelheid littekens) we moeten de humor er maar een beetje inhouden!

Instagram: @twins.jaz