3 jonge kinderen en 3 keer geopereerd worden in een korte tijd (DEEL 1)

Hier sta ik dan.. 

Mijn moeder pakt haar mobiel, ik zeg tegen haar "mam, maak eventjes een foto van me dan ga ik even gek staan" we lachen maar eigenlijk is het niet leuk. Ik lig opgenomen inmiddels een week of 3. Zwanger van een tweeling. Rond de 23 weken werd ik opgenomen. Ik had onwijze pijn mijn buik zo erg dat ik niks kon. Alleen maar ingekrompen zitten of liggen. Ik kreeg sondevoeding en het werd rustiger. Na meerdere onderzoeken kwam eruit dat ik een darmhernia zou hebben. Ze wilde het rekken aangezien ik nog maar 23 weken zwanger was en een eventuele operatie zou de bevalling op kunnen wekken.

Toen ik 25 weken zwanger was, was het niet meer te houden. Ik moest met spoed geopereerd worden en voor ik het wist lag ik op de operatie tafel smeekend of ze voorzichtig met onze meisjes zouden doen en er alles aan wilde doen om ze niet geboren te laten worden. Een lieve mevrouw zei me "Lieverd wij zullen er alles aan doen om jouw meisjes veilig in je buik te houden, denk maar aan je lieve meisjes dan ga je nu lekker slapen". Dit is het laatste wat ik me herinner van de hele operatie.

Ik werd wakker, heel verward greep ik naar mijn buik, mijn meisjes, ze zitten er nog. Tranen van geluk. Mijn moeder en partner zaten naast me en mijn moeder en ik barstte in tranen uit. Wat was ik dankbaar dat ze nog in mijn buik zaten en het zo goed deden. Ik tilde mijn shirt op en schrok, schrok van de hoeveelheid sneeen en gewoon het feit dat er zo onwijs dichtbij onze meisjes was gesneden. 

Er kwam een chirurg binnen gelopen en hij zei tegen me hoe sterk hij mij vond. "We hebben je succesvol kunnen opereren aan een dubbele darmhernia, aan beide kanten zat een hernia met een stuk darm die aan het afsterven was" we waren er net op tijd bij anders had het flinke schade kunnen aanrichten". Wauw, ik wist niet wat ik hoorde en schrok er best van. Ik voelde me nog super beroerd van alles en viel telkens in slaap maar opeens was ik klaar wakker. De dagen erna vielen me ontzettend tegen. 25 weken zwanger van een tweeling, net geopereerd, erg veel pijn en dan nog niet te spreken over de harde buiken die de operatie veroorzaakte, en dan de ctg die om mijn buik moest om alles te meten. Maar goed, het maakte me allemaal niet meer uit. Onze meisjes zaten nog veilig, ik kon de wereld aan!!

Uiteindelijk zijn onze meisjes geboren met 28 weken en amper 1kg & 34cm. Het was een onwijs heftige tijd en ze hebben uiteindelijk 10 weken in het ziekenhuis gelegen voordat ze naar huis mochten (hier komt nog een blog over). Gelukkig doen onze meiden het nu fantastisch, dat wilde ik nog even zeggen.

De ellende begon toen we thuis kwamen, eindelijk waren we een beetje gewend aan ons gezinnetje van 5 met onze 3 mooie meiden. Tot op een avond ik niet goed werd, ik dacht dat ik een hartaanval kreeg echt een vreselijk gevoel. Pijnscheuten continue, ik kon helemaal niks meer. Mijn partner belde in paniek 112, al vrij snel kwamen ze....  en wat er verder gebeurde vertel ik in een deel 2.

Bedankt voor het lezen van mijn blogs! Ik had nooit verwacht te gaan bloggen maar vind het erg fijn mijn ei hier kwijt te kunnen. Bedankt dat jullie mijn blogs lezen/liken.

Liefs, Mandy

Instagram: @twins.jaz