2105 Mijn eerste zwangerschap, ons eerste kindje en haar moeten verliezen...

2015 

Een jaar van heel hoge pieken en diepe dalen. Druk bezig met alles voorbereiden en regelen voor onze grote dag in Noorwegen. Eind 2014 hadden we al besloten dat we vanaf mijn vrijgezellenfeest niet meer op zouden letten met sexytime en ik dus zwanger zou kunnen raken.

Het was best bijzonder om na zoveel jaar altijd voorzichtig te zijn, opeens niet meer eraan te denken en een beetje te kijken wanneer “het gunstig” was. In april was de eerste maand dat we niet meer opgelet hebben, maar mijn vrijgezellenfeest was nog steeds niet. Het laatste weekend van mei zat rond mijn menstruatie en ik had gehoopt dan dus mijn feest te hebben. Helaas was dat niet zo. 2 dagen later werd ik ongesteld en daar was ik blij mee, want nu kon ik gewoon lekker aan de borrel met mijn feestje. Anders had het voor mij niet gehoeven ;)

Het weekend erop, het weekend voor we naar Noorwegen vertrokken was dan mijn feestje. Het was superleuk en gezellig. Toen brak de laatste week aan in Nederland, druk druk druk. Op vrijdag laatste werk uurtjes, snel naar huis en op naar Schiphol. Aan boord hebben we een glaasje champagne genomen. Tijdens de vlucht had ik wat last van mijn oren, iets dat ik nog nooit heb gehad, maar was de week ervoor wat verkouden. Eenmaal in Noorwegen, begon op zaterdag bij mij de ellende. Ik kreeg ontzettend pijn in mijn kaken en oren. Het werd steeds erger en ik moest echt een lading ibuprofen en paracetamol slikken om het vol te houden. Elke nacht werd ik wakker van de pijn. Ons huwelijk was fantastisch, precies zoals we het wilden. Heel bijzonder!

Op dinsdag zijn we teruggevlogen naar Nederland. Ik had vanuit Noorwegen al een afspraak gemaakt bij de dokter ivm die pijn. Woensdag middag moest ik erheen, had geprobeerd minder pijnstilling te nemen, maar ik lag echt huilend van de pijn op de bank. De dokter dacht aan of iets bij mijn schildklier, of een infectie aan mijn luchtpijp. Bloedprikken kon de dag erna pas, dus ik kon nog geen pijnstilling krijgen. Wel gaf ik aan dat ik zwanger ZOU KUNNEN zijn, ik moest de dag erna ongesteld worden. Dus ze raadde me aan dan wel een test te doen ivm evt medicijnen.

Die avond hebben we een test gedaan, zonder voorgevoel of iets. Na de 3 minuten ging ik kijken en ik schrok me een ongeluk! Ik zag daar een plusje…. Toch? Dat betekende dat ik zwanger was? Toch?? We hebben wel 3x de gebruiksaanwijzing weer uit de prullenbak gehaald omdat we het niet konden geloven. We waren wel echt flabbergasted. Zo snel! Bizar! Maar heel blij natuurlijk!

De dag erna zijn we op school nogmaals getrouwd wat geweldig was. Het voelde heel raar, om zwanger in mijn trouwjurk te lopen, maar zo gaaf! Op vrijdag kreeg ik te horen dat ik een schildklierontsteking had en ik antibiotica kreeg, die veilig was om te gebruiken omdat ik aangaf dat ik inderdaad zwanger was. Ook heb ik me versproken tegen een collega, naja versproken, ik kreeg het niet serieus mijn mond uit dat ik geen wijn nam ivm de antibiotica. Ze vond het natuurlijk superleuk!

Na het weekend moest ik weer bloedprikken en de dag erna zouden we resultaten krijgen. Ik was nog steeds niet in orde, had ontzettend veel pijn. Ook kon ik totaal niet tegen de hitte en laat het nou net die week een hittegolf zijn… Die woensdag zou het boven de 35 graden kunnen worden. Ruud en ik zijn even naar het strand gegaan, wat geen succes was. Ik kon alleen maar onder een parasol liggen en voelde me beroerd. De dokter weer gebeld voor uitslagen, maar de assistente mocht niets tegen me zeggen. Hierdoor raakte ik enigszins in paniek. Waarom niet? Om 17u had ik nog niets gehoord, dus ben ik weer gaan bellen. Per toeval was de arts in huis, dus die kreeg ik aan de telefoon. Mijn waardes waren verslechterd en mijn ontstekingswaardes waren behoorlijk hoog. Ze had me al aangemeld bij een internist in het ziekenhuis en ik zou gebeld worden voor een afspraak. Toen stelde ik mijn vraag, wat betekent dit voor de zwangerschap? Ja, eh, zegt ze. De ervaring is dat er miskramen ontstaan. Ik was gelijk in paniek. Waarom?? Word je zo makkelijk en snel zwanger, gaat het straks fout door zoiets. Ik was helemaal van de kaart. ’s Avonds ben ik langs mijn vader gegaan, of hij de dag erna mee wilde naar de dokter. Ik wilde meer weten erover en ik was bang dat ik veel niet zou onthouden of horen. Mijn huisarts heeft me iets gerust weten te stellen. Een paar weken later mocht ik naar de internist en die gaf aan dat mijn waardes juist gunstig waren voor het blijven zitten van het vruchtje. Heel bijzonder…. Van het ene uiterste naar het andere uiterste. Maar toch, je bent er niet helemaal gerust op, al probeerde ik het wel los te laten.

Bij de eerste echo kon ik alleen maar denken, als we maar een hartje zien. Als we maar een hartje zien…

Gelukkig was dat zo! Ik was ongeveer 8 weken zwanger op dat moment. We gaven aan dat we een combinatietest wilden laten doen, omdat wij zoveel mogelijk uit wilden sluiten. De zomervakantie was geen pretje, ik was echt zo ontzettend moe, lamlendig, kon totaal niet tegen de hitte of iets. Ik weet niet of het mijn schildklier of de zwangerschap was, maar leuk was het niet. Ergens kon ik het allemaal nog steeds niet geloven, maar ja, ik was nog steeds niet ongesteld en ik had al echt een bolletje. In de loop van de weken kon ik steeds minder aan qua kleding waarin je niets zag. Maar vond het wel echt zo gaaf!

In de laatste vakantieweek gingen we naar de Star voor de combinatietest. Door een eigen foutje had ik geen bloed laten prikken (was vergeten dat formulier in te leveren toen ik ging prikken, waardoor dit niet was onderzocht) De nekplooi was helemaal ok dus alles was zeer waarschijnlijk goed! Wel was ik wéér opgelucht een hartje te zien.

De dag erna op school aan alle collega’s verteld, zoooo leuk om te doen! Nu was het echt bekend en mocht iedereen het weten!

Op woensdag was ik even op school geweest en daarna zo moe dat ik naar bed was gegaan. Toen ik wakker werd zag ik dat ik een oproep van de verloskundige had gemist… huh? Ik zou toch gebeld worden door de star? Weer raakte ik soort van in paniek. Terugbellen lukte maar niet, mijn telefoon deed raar. Na een paar keer proberen en nadat Ruud mij gebeld had kreeg ik eindelijk verbinding…. Maar ze had geen goed nieuws. Mijn bloed was erg afwijkend en daardoor hadden we een heel erg grote kans van 25% dat ons kindje Down had….. Ik was een beetje in shock eerst en na een paar minuten brak ik. De dag erna hadden we een controle staan, dus die zouden Ruud en ik samen gaan. In tranen, paniek en stress belde ik Ruud. Weer deed mijn telefoon het niet, waardoor ik nog meer in paniek raakte. Helemaal over mijn toeren kreeg ik Ruud eindelijk aan de lijn. Die schrok en kwam gelijk naar huis.

De hele avond ben ik in tranen geweest, ik wist niet om te gaan hiermee. Wat nu? Waarom? Hoe? De dag erna ben ik wel op school geweest om te werken, maar ik heb het niet lang vol gehouden, ik kon alleen maar huilen. Ik was zo bang en verdrietig. We konden pas na het weekend terecht bij het Erasmus voor een gesprek aangezien wij verder onderzoek wilden. Het hele weekend in spanning, onzekerheid, zenuwen en alles. Maandag naar het ziekenhuis en een goed gesprek gehad. Alle opties besproken en overlegd. Ik wilde zsm zekerheid en dus evt zsm afbreken, dus gekozen voor een vlokkentest, omdat die nu al kon. Vruchtwaterpunctie kon pas 2,5 week later. We konden meteen door en binnen een kwartier lag ik op de tafel en werd er een heel pijnlijke naald in mijn buik gestoken. De tranen bleven maar stromen bij me, van angst, van pijn, van verdriet. Ik vond het zo verschrikkelijk.

Hierna begon het wachten. Vrijdags zouden we het horen. We zouden gebeld worden met de uitslagen van de sneltest. Via via had ik gehoord dat het soms ook al een dag eerder bekend zou kunnen zijn. Ruud zou vrijdags thuisblijven en op donderdag hadden we afgesproken dat ik de telefoon niet op zou nemen, zodat ze hem zouden bellen. Donderdagmiddag ging mijn telefoon, een prive nummer. Maar Ruud werd niet gebeld, dus ok. Na 18u werd ik weer gebeld, weer prive. Naja, dat kon het ziekenhuis niet zijn, maar ik zat in de auto dus niet opgenomen. Thuis aangekomen, geen Ruud nog. Dus ik wist zeker dat het ziekenhuis niet het privenummer was.

Toen kwam Ruud binnen… Met een grote bos bloemen! Was hij om 1815 gebeld met goed nieuws!!

Wat heb ik staan huilen van opluchting! Van blijdschap! De dag erna heb ik teruggebeld, want ik kwam erachter dat ze nu wisten of het een meisje of jongetje was. Het was een meisje! Al was dat eigenlijk geen verrassing…. Ruud en ik waren ontzettend zeker van ons gevoel dat het een meisje zou zijn. Ik heb gelijk een leuk kledingpakje gekocht en ingepakt voor Ruud. Bij het toetje van ons “goede nieuws” etentje heb ik het gegeven en nu wist hij ook dat we een dochter gingen krijgen.

Dan krijg je natuurlijk van iedereen de opmerking, zo en nu kun je gaan genieten! Maar zo voelde het voor mij niet. Ik had een kennis gesproken, wiens zoontje gehandicapt is, die vroeg me nav de uitslag, hoe voelt het? Ik zei: goed! Want dat moet je zeggen, want het is in orde. Toen zei ze, gelukkig, want je voelt het. Zij had het gevoeld bij haar zoontje en was zeker dat er iets niet ok was, ondanks dat alle artsen zeiden dat alles goed was. En bij mijzelf dacht ik…. Shit, het voelt niet goed heb ik het idee. Maar ja, klopt dat gevoel? Daar kan ik toch niets mee? De komende weken stond in het teken van “genieten”. Pas toen ik een week of 16/17 zwanger was heb ik het op facebook gezet. Eerder durfde ik het niet. Ook had ik nog steeds niets gekocht aan speelgoed of kleertjes. Wat heel raar is voor mij, normaal koop ik alles wat los en vast zit. Maar ik stelde het steeds uit. Even wachten nog. Even wachten op de 20 weken echo. Waarom? Geen idee. Ik kon dat niet verklaren, nu achteraf natuurlijk wel.

Uiteindelijk moest ik de afspraak maken voor de 20 weken echo. Ik kon pas terecht op een woensdag, die dag was ik 20 weken en 5 dagen. Ik vond dat aan de late kant, want stel dat het niet goed was, dan was er nog maar heel weinig tijd over om evt iets te moeten beslissen. Waarom ik dat dacht weet ik niet. Ruud en ik hadden afgesproken bij de Mac in Hoogvliet, helaas reed ik verkeerd en moesten we op Charlois afspreken. Ruud was erg laat en ik stond in stand PANIEK te wachten. Te stressen, huilen, schelden en weet ik het. Ik was zoooo nerveus voor deze echo! Waarom, wederom geen idee, maar zo voelde het. Uiteindelijk onderweg met nog maar een paar minuten. Ik heb gebeld om aan te geven dat we onderweg waren. Tja, als je 10 minuten te laat bent gaat de afspraak over. Ik nog meer in paniek, huilen en angst. Goddank waren we nét op tijd. Naar binnen, aardige mevrouw. We hebben haar verteld wat onze geschiedenis was etc. Onze kleine wilde echter niet meewerken, ze bleef maar in 1 houding liggen (alweer) en dit voelde raar voor mij. Ik heb staan springen, dansen, huppelen, maar niets hielp. Uiteindelijk na dik een half uur gaf ze aan dat ze lang niet alles had kunnen meten en zien. Maar dat ze een bovenbeentje had gemeten wat duidelijk te kort was en dat alleen al was reden voor verder onderzoek. Ik schrok me gelijk helemaal dood. Weer was het niet goed, weer was mijn gevoel goed. Achteraf denk ik dat ze veel meer gezien heeft dan dat ze ons gezegd heeft, maar dat ze dat niet wilde/durfde te zeggen, aangezien we toch naar het EMC moesten. Wat een ellende, angst, spanning, weer! Weer tot maandag wachten, want eerder konden we niet terecht. Ik was volledig over mijn toeren.

Op maandag gingen we samen naar het ziekenhuis, de echo arts was dezelfde arts als bij de vlokkentest. Heel aardig en kundig. Ze was aan het kijken, meten, zoeken, kijken, noteren en weet ik het. Tussendoor ging ze een arts bellen en weer verder. Filmpjes maken, verder kijken etc. Na dik een uur ging ze ons vertellen wat ze had gezien en gemeten. Ik weet niet meer waar ze mee begon. Maar dat het niet goed was wisten we meteen. Ze had allerlei filmpjes gemaakt van het hartje, want ze constateerde een hartafwijking, maar omdat het iets visueels was, ZOU het kunnen dat ze het verkeerd zag. Ook kon ze maar 1 niertje vinden en ALLE ledematen waren te kort. Echt te kort. Ze had helaas geen contact kunnen krijgen net ervoor met de kinder cardioloog ivm het hartje om die mee te laten kijken, vandaar ook de filmpjes. We zijn uiteindelijk bijna 2 uur binnen geweest. We, in ieder geval ik, waren een beetje in shock. Wat betekent dit? Dat ging de genetisch arts ook bekijken. Horen deze dingen bij een syndroom, of zijn het 3 losse dingen van pech. Ik zou iig per direct overgedragen worden aan het ziekenhuis en niet meer bij de verloskundige. En toen gingen we naar huis. Geen idee wat ons te wachten stond.

Dinsdagochtend werden we gebeld dat we donderdag bij de genetisch arts terecht konden. En toen kwam het zwaard van Damocles naar beneden. En hard ook. Bij 1 afwijking is er reden tot lichte zorg en extra controle, bij 2 gingen ze zich al veel meer zorgen maken, maar bij 3, zoals bij ons? Dat was echt wel heel erg zorgelijk. De kans was enorm groot dat er een syndroom achter zou zitten en daarmee was de kans op een verstandelijke beperking ook enorm groot. Voor zover alles nog tot me doordrong dacht ik, beperking? Tja, ik heb ook kinderen in de klas die niet zo slim zijn, dat is niet zo erg toch? Dus ik vroeg ter verduidelijking wat het inhield. En terwijl zij vertelt wat het inhoudt hoor ik steeds minder. Alles gaat aan mij voorbij. Alleen maar tranen in mijn ogen, verdriet, shock, angst en ongeloof. We hebben de kans om gelijk met een psycholoog te spreken, om misschien wat tips te krijgen hoe we een keuze moeten gaan maken, wat we moeten gaan doen. Het is op zich een fijn gesprek, maar ik houd het niet lang vol. Ik ben er klaar mee. Het is teveel, te zwaar, te heftig. Hoe kan dit ons gebeuren, hoe? Waarom? WAAROM????

We gaan naar de auto, leeg, moe en vol ongeloof. We gaan op weg naar Schiphol, mijn tante ophalen. Hoe blij ben ik achteraf dat zij er toevallig was. Zij is voor mij momenteel de persoon die het dichtste in de buurt komt van mijn moeder. Hoe bizar weer dat net nu zij naar NL komt….

Op vrijdag ga ik aan de slag met de punten van de psycholoog. Een argumenten lijstje maken, de brochure (over afbreking, still geboorte en vroeggeboorte) lezen en inlezen over medische dagopvang. Ik begin met de brochure, de tranen stromen vanaf de eerste regel over mijn wangen. Dit wil ik niet. Dit kan ik niet…. Maar ik zet door en lees. Ik lees tot ik erdoorheen ben. Dan ga ik mijn lijstje maken. Ik weet nu niet meer precies wat ik erop gezet heb, maar ik weet nog wel dat ik maar 1 argument had om de zwangerschap door te zetten….. Namelijk dat ik dit niet wilde. En dat is nou net geen argument. Inlezen in medische dagopvang heb ik niet gedaan.

Die avond gaan we toch mee naar de verjaardag van mijn andere tante, waar Ruud en ik tussendoor toch af en toe al praten. Ik maak een opmerking waarop Ruud zegt: Heb jij je keuze al gemaakt dan? Ik antwoord: Ja, ik geloof dat we geen keuze hebben. En zo voelde het. Op zondag zijn Ruud en ik samen gaan wandelen. We hebben nieteens meer gesproken over wat we moesten gaan doen, maar we hebben alleen maar praktische dingen besproken. Hoe gaat het in zijn werk, wat gaat er gebeuren. Willen we haar begraven of cremeren, willen we kaartjes sturen of niet, geven we haar een naam en zo ja, welke en hoe gaan we zorgen dat ik niet instort, dat ik niet wegzak in de diepte, waar ik ook gezeten heb na mijn moeder. Binnen 2 uur hebben we alles besproken en vanaf dat moment kreeg ik een soort rust. Ik was nog steeds kapot van verdriet, maar er kwam een soort rust over me. Later kon ik dit omschrijven als een opluchting. Zie je wel, het is niet goed, ik heb/had gelijk. Dit was iets heel raars om te ervaren en om uit te leggen. De week die volgde weet ik niet heel veel meer. Op donderdag hadden we een afspraak met de gynaecoloog, die ons de procedure uit ging leggen. Woensdag 11 november werd ik opgenomen en zou de bevalling ingeleid worden. Via een forum heb ik allerlei tips en steun gekregen waar ik heel veel aan gehad heb.

Het laatste weekend met ons 3en hebben we op zaterdag en zondag foto’s laten maken, door mijn extra broer en een vriendin. Wat zijn deze foto’s mooi en waardevol geworden. Zo fijn om te hebben. Toen braken de laatste dagen aan en op woensdag gingen we naar het ziekenhuis. Heel mijn hart en lijf schreeuwde IK WIL NIET! Maar ik wist ook dat we geen keuze hadden. Het is/was de moeilijkste keuze uit mijn/ons leven, maar ergens ook de makkelijkste. We hebben gekozen voor ons dochtertje, voor haar leven en voor onszelf. Houden van is ook loslaten. Als ouders is dat het enige dat je kunt doen. Je wilt het beste voor je kindje, altijd en overal, ook als ze nog niet geboren zijn.

De mensen in het ziekenhuis zijn echt stuk voor stuk lief, zorgzaam en meelevend. Ze leggen alles goed en geduldig uit. Na het eerste half uur gaat het met mij goed. Ik ben weer wat rustiger en niet meer zo in “paniek”. Op een gegeven moment komen mijn zus en mijn vader en hebben we het eigenlijk gewoon gezellig. Om de 3 uur krijg ik pillen ingebracht die mijn baarmoeder moeten doen samentrekken, maar de eerste uren voel ik weinig, op harde buiken na. De avond zuster geeft aan dat ze de po op de wc heeft gezet voor me. Ik snap niet goed waarom, tot ze uitlegt dat het KAN gebeuren dat je je kindje op de wc verliest… Vanaf dat moment durf ik amper te plassen en helemaal niet alleen te gaan. Rond middernacht heb ik af en toe een krampje en ga ik op advies de morfine gebruiken. Hier word ik in het begin goed stoned van… Van slapen komt natuurlijk helemaal niets en uiteindelijk is het ochtend geworden zonder dat er iets is gebeurd.

Rond 8u is mijn zus er al. Bij de controle rond 9/10 heb ik welgeteld 1 a 2 cm ontsluiting. Daar lig je dan, 15 uur lang al pillen die zouden moeten werken en dat voor 2 cm…. Niet lang na de pillen van 9/10 word ik heel erg misselijk en moet bijna overgeven. De zuster komt wat in mijn infuus spuiten en geeft aan dat het wel een teken is dat er iets bezig is in mijn lijf (ik denk eerder aan reactie op de morfine, heb ik eerder gehad dat ik zo misselijk werd)

Na het tovermiddeltje word ik wat slaperig en ga een beetje liggen dutten. Tegen 11 uur word ik weer wat wakker. Ik heb al wel een aantal uur steeds krampen met regelmaat, ze zijn wel wat heftiger, maar nog niet heel erg. Niet meer dan een flinke menstruatiekramp (maar ja, ik zit wel flink aan de self service morfine :D ) Ik stuur nog wat appjes terug naar collega’s en vriendinnen die vragen hoe het gaat. Ik wil weer een morfine stootje geven en PIEP die was op! Dus ik bel de zuster en die gaat het meteen regelen. In de 2 minuten dat ze op de kamer is geweest na mijn belletje, het doorgeven van de morfine en terugkomen op de kamer begint het. Ik moet persen! Hoe ik het weet, geen idee, maar ik voel het. Dus de arts wordt gebeld. De zaalarts staat op de OK dus er komt een andere (mannelijke) arts. Hij gaat voelen en voelt dat ik 8 cm ontsluiting heb en dus genoeg voor deze bevalling. Hij geeft aan dat hij mijn vliezen gaat breken. Stokje wordt gepakt en hij wacht tot mijn wee weggezakt is (hij noemt het een wee, ik noem het kramp) Dan breekt hij mijn vliezen en wow wat heerlijk! Er valt zo’n enorme druk van mijn buik af. Wat een genot. Hij geeft aan dat het nu nog een paar uur kan duren, maar ook binnen no time gebeurd kan zijn. Zodra ik weer persdrang voel moet ik het laten weten. Hij gaat weg, maar binnen een kwartier voel ik het weer.

Nadat ik de zuster heb geroepen komen zij en de arts binnen. Ze willen graag dat ik nog even ga plassen, want op de echo (even ter controle, de arts dacht nl te voelen dat ze in stuit lag) leek mijn blaas vol te zitten. Ik durfde nu niet meer naar de wc, dus de po werd onder geschoven. Ja hoor, alsof ik liggend kan plassen! Kan nog eerder ten overstaan van 200 mensen gaan zitten plassen, maar liggend? Nope, gaat niet lukken. Dus op mijn verzoek komt er een po stoel. Ik word omhoog geholpen, richting de stoel. Terwijl ik me laat zakken voel ik weer persdrang, dus ik roep, nee! Dat gaat niet, ik moet persen! Dus hop, terug op bed…. En dan begint de angst, de paniek voor wat komen gaat. Wat moet ik doen? Hoe moet dit? Kan ik dit? De arts en verpleegkundige helpen me ontzettend goed (volgens mij, ik weet het niet goed meer) Ik moet gaan persen en doe maar wat. Ik voel niet echt dat mijn lijf wat doet, maar ik doe blijkbaar iets goed, want haar billetjes beginnen eruit te komen. Dat doet pijn! Het voelt of iets klem zit, of mijn velletje klem zit. Maar ik vind het ook doodeng, ik ziet iets uit me komen, iets roods (want zo zien kindjes met deze termijn er nog uit) iets engs, iets raars. Het duurt geloof ik niet heel lang en dan zijn haar beentjes en billetjes er. Mijn lijf denkt echter dat het klaar is en doet nu echt niets meer. Mijn buik is volledig zacht en geen kramp of wee meer te bekennen. Maar ja, ze is er nog niet helemaal uit…. De arts probeert zo goed en zo kwaad als het kan haar eruit te krijgen en ik moet meepersen. Maar het lukt niet. Dus ik moet op een kussen gaan liggen, zodat de hoek verandert en ze beter erbij kan, dat ze haar hand naar binnen kan doen, onder het hoofdje om haar zo eruit te begeleiden. Uiteindelijk lukt het en is onze dochter geboren. Ik geloof dat er een heel lichte hartslag te voelen is, maar dat weet ik niet zeker. Ruud en ik blijven bij ons standpunt en willen haar nu niet vasthouden, dus de verpleegster neemt haar mee om haar in het wikkeldoekje te doen en in een mandje te leggen.

Mijn vader en zus zijn er, net als Ruud, de hele tijd bijgeweest. Mijn vader heeft op mijn verzoek ook foto’s gemaakt. Ik wilde dat hebben. Niet per se om op terug te kijken, maar wel om te hebben als ik daar behoefte aan heb.

De placenta wil niet zomaar loskomen en de arts moet behoorlijk duwen op mijn buik, maar het doet gelukkig geen pijn. Uiteindelijk komt de placenta los. Er wordt met een echo gekeken of alles eruit is, maar ze twijfelen. De hoofdarts komt kijken, maar hij twijfelt ook een beetje. Teveel om me naar de ok te sturen. Gelukkig, want dat zag ik totaal niet zitten. Binnen no time na de bevalling loop ik zelf naar de wc en kan ik eindelijk weer normaal plassen. Er komen best wat stolsels mee, raar en beetje vies. Ikzelf voel me prima lichamelijk en verder zit ik in een soort roes volgens mij.

In de volgende uren blijven we in het ziekenhuis, terwijl Noémi naast me ligt. Ruud zijn ouders komen ook even langs om bij haar/ons te kijken. Terwijl ze naast me ligt en ik naar haar kijk, voelt het heel raar. Ik zeg dan ook, dit is niet ons kindje. Het voelt heel onwerkelijk. En zo voelt het nog steeds. In de loop van de middag gaan mijn vader en zus ook naar huis en blijven we samen achter. De fotograaf van Make a Memory zou rond een uur of 7 komen, dus wij blijven nog even in onze kamer. Uiteindelijk val ik even in slaap. Ik word wakker van wat geluid, de genetisch arts komt Noémi ophalen om te bekijken. Net op het moment dat Ruud haar vast heeft. Ik vind het moeilijk om te zien dat hij het moeilijk heeft op dat moment. Als de genetisch arts terugkomt vertelt ze wat haar allemaal opgevallen is en dat is niet weinig. Er is wat aan haar ogen, neus, mond, lippen, oren, tepels en tenen te zien. Dat hadden wij niet verwacht… We hadden niet gedacht dat er iets aan de buitenkant te zien zou zijn.

Na het avondeten wil ik haar vasthouden. Ik moet mijzelf wel dwingen, want eigenlijk wil ik niet. Ik vind het gewoon wat eng. Maar ik wil niet achteraf spijt krijgen dat ik haar niet vastgehouden heb. Ik houd haar vast en de tranen lopen over mijn wangen. Ruud maakt wat foto’s van ons. Jeetje wat is dit moeilijk, raar en definitief. Dit is ons kindje, dit was ons kindje. Ons kindje dat niet zo heeft mogen zijn. Niet lang daarna leg ik haar weer weg. De fotograaf komt en helpt ons met de foto’s. Ze maakt er heel erg veel. Bijzonder dat dit kan.

Nadat de fotograaf weg is gegaan gaan wij langzaam ook weg. We laten haar in het ziekenhuis achter, zodat ze onderzocht kan worden. Heel raar en moeilijk om zonder haar weg te gaan. Al wilde ik haar ook niet mee naar huis nemen. Er is geen kamertje of iets, dus dat voelt niet fijn.

Thuis gekomen ga ik mijn bed in en val snel in slaap.

De volgende dag is vrij druk. De verloskundige en huisarts komen langs. Wel fijn om met ze te spreken. Ik voel me heel goed, lichamelijk en geestelijk. Ik vraag zelfs aan de huisarts of het normaal is dat ik me zo goed voel. Zij geeft aan dat het wellicht is dat we onbewust ons niet hebben gehecht aan haar. Omdat we onbewust steeds hebben geweten dat het niet goed was. Ik weet het niet, ik kan het niet uitleggen.

Op zaterdag komt de begrafenisondernemer. Een fijne vrouw, die met fijne ideeën komt. We hadden al eea bepaald hoe we het wilden hebben en zij vult aan. De dagen die volgen weet ik niet veel meer van. Ik voel me goed, geen lichamelijke klachten. Komen veel mensen langs, familie, vrienden, collega’s. Veel emoties komen er niet los bij me. Ruud en ik hebben samen een brief geschreven over wat er allemaal gebeurd is. Deze brief en het door Ruud geschreven gedicht delen we openbaar met iedereen. Op mijn facebook, nieuwsbrief van school en bij onze familie/vrienden. Zodat het voor mij makkelijker zou moeten zijn om mensen tegen te komen. Dan weet iedereen al wat er is gebeurd.

Op woensdag is de crematie. We zijn alleen met mijn vader, zijn vriendin, mijn zus, mijn nichtje en Ruud zijn ouders. We komen samen in de familiekamer. Daar ligt ze, in een heel mooi mandje, met een mooie bloemenslinger erop. Mooie roze ballonnen erbij. Heel simpel, maar toch heel mooi. Precies zoals wij het wilden. Teddy, mijn nichtje heeft ons gedicht voorgelezen. Heel knap van haar en heel fijn. Nadat we het mandje even open hebben gehad doen we het na een tijdje zelf weer dicht en gaan we naar buiten. Dat was het. Dat was het laatste wat we hebben kunnen doen. Buiten laten we de ballonnen op en ze vliegen ver weg. Een mooi gezicht om ze te zien wegvliegen.