21 jaar en zwanger…

2020, een jaar dat ik niet snel meer zal vergeten.

In dat jaar kreeg ik een burn-out, ik dacht; ik ben nog zo jong, dat kan toch niet? Ik wist niet wat mij overkwam destijds. Ik zat slecht in mijn vel, had enorme moodswings. Elke nacht liep ik te piekeren over de meest kleine dingen, ik kreeg last van dwangmatige handelingen en ik putte mezelf enorm uit met mijn gepieker en angstige gedachten. Ik sliep bijna niet meer en het leven voelde als overleven op dat moment. Mijn vriend zag dat het ook niet goed ging en we hebben de familie verteld dat het niet goed ging met me. Ik heb toen een mindfulness coach ingeschakeld, wat even hielp voor mij maar nog niet voldoende. Via de huisarts kwam ik terecht bij mindfit, hier zagen ze al vrijwel direct dat ik niet op mijn plek zat bij hun omdat ze dachten aan een persoonlijkheidsstoornis. In hetzelfde gebouw waar mindfit zat zit ook dimence (GGZ instelling), ik heb 5 maanden moeten wachten tot dat ik daar aan de beurt was. Intussen ging de relatie tussen mijn partner Dirk en mij behoorlijk bergafwaarts, en met mijzelf ook. Intussen heb ik een persoonlijkheidstest moeten invullen bij dimence, uiteindelijk is daar uitgekomen dat ik lijd aan een borderline persoonlijkheidsstoornis. Ik schrok enorm van deze uitslag, dit zag ik niet aankomen. Bang wat mensen zouden denken over me, want over het algemeen hebben mensen vaak een bepaalde mening over borderliners. Ik ben mij gaan verdiepen in de symptomen van borderline en de oorzaken hiervan. Heel veel komt overheen en ik las en zag veel herkenning wat mij ook weer rust gaf, dat ik niet alleen ben en ik niet ‘gestoord’ ben, want zo voelde ik mij in die periode heel erg. Iemand die niet spoorde en er alleen voor stond.

Na 5 maanden kon ik terecht, en kwam er al vrij snel naar boven dat de combinatie met een getraumatiseerde jeugd en erfelijkheid een rol spelen in de diagnose die ik heb gekregen. Een mix van allerlei factoren waardoor ik de diagnose borderline heb gekregen. Ik ging het traject aan, ik wist dat het een lange weg zou worden omdat ik enorm worstelde met mijn gevoelens, met mijn onzekerheid, mijn angsten en trauma’s. Ik raakte enorme verstrikt in mijn hoofd, ervaarde paniekaanvallen en deed mezelf ook pijn in die periode. Ik probeerde mezelf erdoorheen te slepen, Dirk, mijn familie en vrienden/vriendinnen steunden mij hier gelukkig ook in zodat ik mij wat minder alleen voelde.

En toen, op 21 september 2020, toen ik met mijn ouders en hond Dana een dagje naar Bloemendaal ging om even te gaan ontspannen, voelde ik mij gek, niet mijzelf. Ik was al een paar dagen overtijd, wat ik toen best fijn vond want ik ging ook nog naar de sauna en dan was ik dan gelukkig niet ongesteld, niet wetende dat ik dus zwanger kon zijn. Na de mooie zonnige dag in Bloemendaal zette mijn ouders mij af bij mijn appartement ,waar ik toen nog alleen woonde met mijn kat Nikki. Ik zag eerder die dag een zwangere vrouw lopen en bedacht me geen moment; volgensmij ben ik zwanger! Ik heb toen ik weer thuis kwam direct en test gekocht en getest, en ja hoor… zwanger stond er! Ik was aan het trillen, de wereld werd wazig om mij heen en ik kon het niet geloven wat ik zag. Ik rende de badkamer in en begon keihard te huilen, de kinderwens was er altijd al erg sterk maar zo jong al? Dat had ik niet zo gepland, ik was in shock. Ik zat in een heel traject met mezelf, hoe kon ik nu ruimte hebben voor een kindje? Hoe dan ook, mijn gevoel was sterk want dit kindje is van mij, voor dit kindje ga ik zorgen, hoe het gaat lopen weet ik allemaal nog niet maar dit kindje hoort bij mij! 

In mijn volgende verhaal vertel ik de reactie van mijn vriend en hoe pittig die eerste periode was nadat ik ontdekt had dat ik zwanger was op mijn 21e, op dat moment was ik zeer kwetsbaar  en maakte ik mij zorgen over mijn geestelijke gezondheid.