
2021 het jaar waarin ik werd verlaten in mijn zwangerschap - deel 2
Een paar weken zwanger en toen was daar het vertrek van mijn inmiddels ex-partner voor 3,5 maand. Maar samen konden wij dit aan en het zou ons sterker maken. Hij zou terug komen als ik ongeveer 24 weken zwanger zou zijn. We hadden dan nog tijd genoeg om alles klaar te maken voor de komst van de baby.
Het heeft even geduurd voor ik er aan toe was om de volgende blog te schrijven. Ik merk dat ik vorig jaar nu pas aan het verwerken ben en daar komt veel bij kijken. Er komen heel wat emoties op me af maar het op papier zetten helpt me in het proces.
De laatste weken in april voordat mijn ex zou vertrekken voor 3,5 maand naar Litouwen kon ik van de misselijkheid niet meer dan op bed liggen en naar het plafond staren. Hiervoor heb ik verschillende medicijnen geprobeerd maar niks leek te werken. In deze tijd heb ik conditioneel veel ingeleverd en douchen was al een hele opgave. Ook was ik erg onzeker over de zwangerschap en of dat alles wel goed zat. In het prille begin heb ik 2 keer een bloeding gehad maar bij elke echo was er een kloppend hartje te zien. Toch kon me dit niet echt geruststellen en heb ik meerdere echo’s ter bevestiging gehad. Maar de kleine frummel groeide gelukkig goed en was zelfs bovengemiddeld groot. Ondanks dit alles heb ik toch geprobeerd om het in de laatste weken voor vertrek nog gezellig te maken. Zo zijn we ook nog een weekendje weg geweest met vrienden.
En toen ineens was daar de datum van vertrek. Het was een kort afscheid op een parkeerplaats op de kazerne. Maar ik miste hem al voordat hij überhaupt vertrokken was.
Eenmaal daar was hij nog steeds wat stiller maar ik schonk hier niet veel aandacht aan. Wel gaf hij aan dat hij niet elke dag wou bellen want dat zou te confronterend zijn omdat hij niet thuis kon zijn en het dan erger zou gaan missen. We hebben wel via facetime samen de envelop opengemaakt met het geslacht erin van de kleine frummel en dit was een speciaal moment. We kregen een jongetje en waren zo blij.
En toen had hij het wel vaak over een bepaalde vrouwelijke collega waar hij goed mee kon praten. In de avond was hij met haar of met iemand erbij film aan het kijken. Op een gegeven moment kreeg ik toch argwaan dat ik het niet vertrouwde en heb ik mijn vermoedens besproken met mijn moeder, zus en vriendinnen. Maar die wuifde dit allemaal weg en vonden dat ik me aanstelde want onze relatie zat goed en hij zou dit nooit doen. Hierdoor ging ik er weer in geloven. Hij had het niet fijn daar, er was geen fijne sfeer in de groep en met haar kon hij goed praten. Hier mocht ik blij mee zijn voor hem. Ze zat er zelfs bij met een andere collega toen we online een kinderkamer uitzochten. Wat ik achteraf totaal niet prettig vond maar dat terzijde.
Het contact tussen ons was ondanks de situatie redelijk en er waren dagen bij dat ik er niks van merkte maar ik voelde me soms niet begrepen. Ik was nog zo ziek en had veel hulp nodig van mijn ouders, schoonouders en vrienden. En oh wat vond ik het moeilijk om dit toe te geven aan mezelf want ik doe liever alles alleen maar dat ging niet meer. Ik voelde me hier door mijn ex soms onbegrepen in. En ik had het gevoel dat hij niet altijd wist hoe hij met de situatie(zwangere vrouw) moest omgaan en dat ik het gevoel had dat er iets was. Dit heb ik meerdere keren gevraagd maar dit ontkende hij. Ik heb zelfs gevraagd of zijn gevoel naar mij toe was veranderd maar dit was niet zo en hij hield veel van mij zei hij. Wel had hij steeds minder tijd om te praten en te bellen.
Het einde van 3,5 maand zonder elkaar kwam in zicht en daar leefde ik erg naar toe. Ik kreeg zelfs nog een bos bloemen toegestuurd met dat hij trots op me was en van me hield. Dat was zo fijn. We zouden de tijd die we apart waren weer gaan inhalen en leuke dingen gaan doen. We hadden toch zomervakantie en zouden voor de baby alles gaan klaarmaken. En daar was eindelijk de dag van thuiskomt. In verband met corona mocht ik je alleen ophalen zonder de rest van je familie. Het vliegtuig was geland en ik stond buiten de poort te wachten. Ik ging op van de zenuwen en had inmiddels een flink buikje en was benieuwd hoe je hierop zou reageren. Je kwam samen met die vrouwelijke collega naar buiten en ik wist het gelijk. Al mijn radars gingen af, dit is niet oké…