2 jaar geleden
20 weken zwanger, 10 maanden mama.
Dit kun je zien aan die toeter waarmee ik weer loop te pronken, en die vette baby handjes op de spiegel.
Nog nooit ben ik zo blut en tegelijkertijd zo rijk geweest, want een verslaving aan babykleding is echt een ding, maar smoorverliefd zijn op je kind ook. Ik ben al 10 maanden moe en tegelijkertijd nog nooit zo wakker geweest, die 8 uur slaap haal ik vaker niet dan wel maar nog nooit was ik zo “bij” en leefde ik in het moment als nu. Nog nooit heb ik zo’n saai maar ook bewogen leven gehad. Het moederschap kan je wereld best klein maken, maar zo ben ik ook weer hele dagen in de weer en heb ik al een dansje op “Nijntje, lief klein konijntje”. (Nee, ik laat dit dansje NIET zien.)
Wat ik het zwaarst vind aan het moederschap is de kwetsbaarheid (en de volle wasmanden!!!!) die het met zich meebrengt. Ik ben nu absoluut op mijn aller gelukkigst, maar voordat ik moeder werd had ik voor mijn gevoel weinig te verliezen, voor alles was wel een oplossing en “tijd heelt alle wonden” was mijn lijfspreuk. Maar sinds ik moeder ben heb ik écht wat te verliezen, als er ooit iets met Nyree gebeurt kun je mij ook wegdragen, vind het al spannend om zoiets te typen en heb het ondertussen dus ook al afgeklopt op onbewerkt hout.
Sinds een week of 2 voel ik onze zoon (ohhh wat is dat leuk om te zeggen!) af en toe al trappelen. Morgen ben ik precies 20 weken en hebben we ook de 20 weken echo. Spannend, maar ik heb hier een goed gevoel over en daar houd ik me aan vast.
Ik vind stiekem dat ik in mijn situatie echt niet mag klagen over hoe ik me voel. Oké ik loop al als een pinguïn door bekkenklachten en er zijn dagen dat ik me graag nog een keer (of 5) om zou willen draaien maar ik zit al sinds februari 2020 vol met hormonen, en ik heb nog niemand mishandeld, vermoord of emotioneel beschadigd (denk ik?), voor mij genoeg redenen dus om te vinden dat het me nog behoorlijk goed af gaat.
Laatst kreeg ik de vraag of ik niet super zenuwachtig ben voor de bevalling weer, omdat deze bij Nyree opzich wel pittig was (zijn alle bevallingen dit niet?!). Maar hier heb ik eigenlijk totaal geen last van! Of dit komt door mijn zwangerschapsdementie, want ik ben af en toe echt te stom om te poepen, ik heb geen idee. Maar ik ben er maar al te blij mee. Rond week 39 krijg ik een geplande keizersnede en ik kan wel allemaal rampscenario’s bedenken over wat er fout zou kunnen gaan omdat ik zo snel weer zwanger ben na een keizersnede, maar ik heb een fijne vent, een gezonde dochter en er is ook nog eens een zoon op komst! Ik voel me oprecht gezegend en vertrouw er dan ook op dat dit zo hoort te zijn en we in februari een gezond jongetje mogen verwelkomen in ons gezin❤️
Als je tot hier bent gekomen met het lezen van dit onsamenhangend verhaal, wil ik je enorm bedanken!
Ik ga beginnen aan de Rambo saga en koekjes vreten en ondertussen janken dat ik weer zoveel koekjes loop te vreten. Joe! Kusjes!