20 weken echo. Alleen maar leuk? #1.1

Al een weekje maak ik me zorgen. Bang dat er iets niet goed is met de baby. Met mijn 'It' zoals ik mijn baby liefkozend noem. Niet dat ik daar echt een reden voor heb, maar toch. Ik deel mijn gevoelens met mijn moeder. Ik vertel haar dat ik zo'n onderbuik gevoel heb dat er iets niet goed zit daar. "Ik voel het aan mijn water".  Mijn moeder probeert me gerust te stellen en verteld me dat elke moeder zich zorgen maakt en dat dat er nou eenmaal bij hoort. Sterker nog, dit blijft de rest van je leven! Redelijk gerust gesteld kijk ik toch enorm uit naar de 20 weken echo. En dan vooral om te horen of mijn It een jongetje of een meisje is. De verloskundige dacht al eerder te zien wat het was maar ze durfde het niet met 100% zekerheid te zeggen. We wachten af.

EINDELIJK! D-day! Ik heb slecht geslapen. Puur van de zenuwen. Mijn afspraak ik vroeg in de middag. Dit omdat ik niet echt een ochtend mens ben (als dat maar goed komt later). Mijn man, moeder en schoonmoeder gaan mee. We wachten in de wachtkamer en zie de minuten voorbij kruipen. We maken nog grapjes en hebben het erover wat zij denken dat het geslacht is. Mijn man vertelt nog even dat hij echt heel graag een jongetje wil. Ik lach. De deur gaat open, een lachend stel komt naar buiten met in hun handen een foto van hun kleine spruit (of misschien wel spruiten). "Mevrouw Sanchez?" Ik spring op, zenuwachtig en met mijn 'gevolg' loop ik het kamertje in. De echoscopist stelt zich voor. "Nou", zegt ze lachend, "we gaan beginnen. Heb je er zin in?" Ik lach en vertel haar dat ik wel heel erg zenuwachtig ben hoor. De gel wordt op mijn buik aangebracht. Ik weet nog dat het  lekker warm aanvoelde. Ze zet het echoapparaat op mijn buik en gelijk zie ik daar mijn kleine It. We begonnen met het hartje. Die deed het heel goed. Perfect zelfs zei ze. Nu verder met de metingen. Buikomtrek, niertjes, blaas, hartkamers, bloedstroom en maag werden allemaal gemeten en bekeken. Nou dat zag er allemaal prachtig uit. Helemaal zoals het hoort en mooi op de lijn. Yes! Mijn kind is in ieder geval mooi gemiddeld! Nu het hoofdje. De hersenen, de hersenkamers en hoofdomtrek werden gemeten. Ook hier zat It mooi op de lijn! De echoscopist stelt voor nu te gaan kijken naar het geslacht. Het is een jongetje! Mijn man glundert helemaal! Ook ik ben blij. Een gezond gemiddeld manneke! Beter kan bijna niet. We maakte grapjes en de sfeer was goed. Nu alleen nog zijn beentjes en voetjes en dan konden we weer lekker naar huis en genieten. 

Ze meet zijn beentjes en ook dat ziet er goed uit. Dan wordt ze stil. Mijn hartslag schiet omhoog en ik knijp in mijn man zijn hand. Vol spanning staar ik naar het scherm. "Zijn voetjes zien er wel een beetje vreemd uit" zeg ik. Ze draait naar ons en verteld dat er inderdaad iets niet klopt aan zijn voetjes. Ze kon niet goed zien wat maar ze leken wel verkeerd om te staan. Ik begon te huilen en ook mijn man had moeite zijn tranen te bedwingen. Angst overvalt me. Wat kan er aan de hand zijn? De echoscopist kan daar helaas geen antwoord op geven. Ze belt een oudere echoscopist om even mee te kijken. Die maakt gelijk een afspraak voor ons bij een andere echostudio waar het apparatuur veel geavanceerder is dan dat ze daar hebben. Over een week kan ik daar terecht. Helaas kon het niet eerder.

Ik huil nog steeds. Wel krijg ik extra veel foto's mee. In de hoop dat dat me een klein beetje opfleurt. Al huilend loop ik het kamertje uit en op mijn weg naar buiten zie ik mensen heel blij en verwachtingsvol in de wachtruimte zitten. Wachtend om hun Itje te bewonderen. Om er wat van te maken neemt mijn moeder ons mee om ergens te gaan eten. Nu maar afwachten..