20-weken echo

Vandaag de 20-weken echo gehad. Zoals ik gisteren al schreef in een blog zag ik er eigenlijk alleen maar enorm tegen op. Gisteravond en vannacht dan ook uren wakker gelegen.

Piekeren, piekeren, piekeren... Mogen mijn moeder en broer mee naar binnen? Het is niet dat ik het als een pretecho zie waar ik de hele familie mee naartoe wilde slepen, maar juist

omdat ik zo'n speciale band met ze heb wilde ik ze erbij hebben, voor het geval dat... Bij de eerste zwangerschap vond ik het na de eerste echo's een soort van 'zekerheid' dat hoewel

het met mij steeds verder achteruit ging het met het kindje toch wel goed zou gaan. Dat sterke geloof dat het met het kindje toch wel goed komt is er bij deze zwangerschap echter

helemaal uit nadat ik een kindje verloor. Toen ik ging zoeken op hoeveel mensen er mee mogen naar een echo kwam ik totaal verschillende antwoorden tegen. Maar wat me nog meer zenuwachtig maakte: ik zag vaak

staan dat kinderen de toegang werd geweigerd. Het was te laat om nog naar het ziekenhuis te bellen om te vragen hoe dat zat. En dus weer iets erbij om over te piekeren want mijn

zoontje wilde graag mee en ik dacht dat het ook wel zou kunnen naar alleen de echo en vervolgens alleen naar de bespreking ervan. Wat als hij ter plekke te horen kreeg dat hij buiten

moest blijven? Dat zou ik echt verschrikkelijk vinden voor zo'n trots klein ventje.

Maar met al dat wakker liggen en gepieker kwam ik ook te weten wat me de afgelopen dagen echt dwars zat en waarom ik alleen maar meer tegen de 20-weken echo op ging kijken.

Ik had na de echo meteen mijn controleafspraak bij de gynaecoloog staan (waar ik elke week, soms om de twee weken terug moet omdat het niet goed gaat met mijn eigen

gezondheid door hyperemesis gravidarum, zwangerschapsbraken, en ja ook na de 16e week wat door velen als een heilige grens gezien wordt waarna het allemaal beter zal gaan). Die afspraak zou ook weer bekend worden of er een nieuwe ziekenhuisopname kwam. Eigenlijk was ik daardoor helemaal niet meer bezig met de 20-weken echo, maar vooral met

of ik erna wel of niet met m'n zoontje huiswaarts zou kunnen keren. En natuurlijk wilde ik wel graag weten of alles goed was met de kleine in mijn buik, maar de kleine die hier al

rondloopt en waar je er niet voor kunt zijn zoals je wilt stond toch voorop in mijn gedachten.

Verder was de 20-weken echo ook gepland op een rare dag, de verjaardag van mijn vader, als hij nog zou leven tenminste. Mijn vader is al een paar jaar dood en hoewel ik hem

uiteraard nog steeds heel erg mis en het jammer vind dat hij zo jong gestorven is ga je er na een paar ja ook 'aan wennen' dat hij er niet meer is. Maar op speciale momenten, zowel

positief als negatief, komt het gemis toch weer extra naar boven. Een zwangerschap is zeker een van die momenten, want je kent je vader als vader, maar hoe zou hij als opa zijn

geweest? En inmiddels zou hij zijn pensioenleeftijd hebben gehaald en dus heerlijk van de kleinkinderen hebben kunnen genieten en zij van hem. Dat de echo precies op zijn

verjaardag was gaf me een heel dubbel gevoel. Toen ik het uittelde gaf het me meteen een blij gevoel, toen ik te horen kreeg dat er daadwerkelijk die dag plaats was in het

ziekenhuis voor de echo was ik blij en tegelijkertijd emotioneel en had even tranen in mijn ogen. Maar de afgelopen dagen was het me allemaal net even wat teveel.

Uiteindelijk ging de echo zelf gelukkig goed. Er was geen enkele afwijking te ontdekken bij de kleine. Jammer was dat deze en de beentjes stevig bij elkaar hield en ook z'n gezichtje

niet wilde laten zien, dus de gebruikelijke en profile foto zat er helaas niet in. Maar alles goed, dat is natuurlijk de belangrijkste conclusie van zo'n echo.

Wat me wel een beetje stressig maakt is dat ik al een extra onderzoek krijg met 27 weken om te kijken of ik antistoffen aanmaak tegen de bloedgroep van m'n kindje en nu krijg ik

ook nog een extra echo met 30 weken. De placenta blijkt namelijk fout te liggen, voor de uitgang. Dat betekent een keizersnede. Op zich geen ramp natuurlijk, maar aangezien ik me

erop verheugd had om na een wederom niet fijne zwangerschap op z'n minst vertrouwd thuis te kunnen bevallen en dan ook nog op dezelfde plek waar ik zelf geboren ben toch wel

een flinke tegenvaller. Maar ja, de dingen gaan zoals ze gaan... Voor vandaag lekker vroeg het bed in om de schade van vannacht in te halen.