2 kinderen?!

In de dagen en weken die volgden, in combinatie met slapeloze nachten als gevolg van misselijkheid, begon ik te piekeren en kwamen veel angsten naar boven. "Oscar is zo'n gemakkelijk kind, kan hij die aandacht wel delen?", "Kan ik de aandacht wel verdelen over twee kinderen?", "Kan ik de slapeloze nachten opnieuw aan?", "Kan ik een tweede kindje even graag zien als Oscar?"...

De slapeloze nachten, de misselijkheid en de stress duwden me steeds dieper in negatieve gedachten, tot het dieptepunt. Op een gegeven moment voerde ik het moeilijke gesprek dat al lang in mijn hoofd had plaatsgevonden, maar dat ik met niemand kon voeren, met mijn zus. "Ik wil dit kindje niet." Pff, het is eruit! Maar wat ben ik een ongelooflijk slecht mens. Hoor ik niet juist heel gelukkig te zijn omdat er zo'n klein wonder in me groeit? "Elke controle bij de gynaecoloog hoop ik dat het hartje is gestopt met kloppen", "Ik wil niet meer zwanger zijn", "Ik wil een miskraam." Het vertellen hielp, maar het deed de gedachten niet verdwijnen. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig, heel schuldig en heel slecht. Mijn gezicht toonde een lach, want niemand mocht weten wat voor een vreselijk mens, met nog vreselijkere gedachten ik ben! Maar na opnieuw zes maanden continu ziek zijn, vermoeid zijn en me slecht voelen, ben ik het beu om steeds een lach te moeten toveren.