2. Een nieuwe tijd…
…. here we go on this rollercoaster life we know
We wilden nog een vierde kindje! Een soort verliefdheid raasde door mijn lijf. Wat spannend weer, zou het weer lukken? Hoe zou het nu gaan? Laten we gelijk Clomid aan de arts vragen. Maar die Clomid wordt niet meer ‘zomaar’ meegegeven. Het proces was niet meer zoals we gewend waren en daarbij mocht ik als ‘oudere’ vrouw eigenlijk ook meteen met IVF starten. IVF? Huh? Maar het is toch 2 keer gelukt met Clomid? We besloten toch eerst voor IUI te gaan. Dat zou in ons geval (oude moeder…) al meer kansen geven.
Het slikken van de Clomid was hetzelfde als vroeger, alleen nu werden de eicellen die ‘gekweekt’ werden ook nauwlettend in de gaten gehouden. Met echo’s werd gekeken of ze de goede grootte hadden en zodra het 18mm was, werd de afspraak voor de Pregnyl injectie om de eisprong op te wekken. Dan een afspraak maken voor de inseminatie. Die dag eerst naar het ziekenhuis in Nijmegen en dan door naar Boxmeer voor de inseminatie.. Het klinkt allemaal zo ‘simpel’, maar dat is het natuurlijk niet. Dat de spontaniteit verloren zou gaan, wisten we al van de tweede en derde zwangerschap. Maar dit was allemaal zo getimed en gepland. Daarnaast vielen de bijwerkingen van Clomid zwaarder dan vroeger en liep ik weer als een labiele heks door het huis, kwam wat kilos aan en zat mezelf ontzettend in de weg. Maar hey, als dit er voor nodig is, met liefde! En het was immers al 2 keer met Clomid gelukt, dus hopelijk nu ook weer.
Helaas, na 4 mislukte IUI pogingen, werd ons toch aangeraden om naar IVF te kijken. De volgende stap. Nooit gedacht dat we daar aan zouden hoeven denken. Na ons goed te hebben ingelezen, konden we een aantal weken later terecht bij een privé kliniek. Daar werd ons haarfijn uitgelegd hoe het zou verlopen.
Onderzoeken, hormonen, eicelpunctie, terugplaatsing… het kwam allemaal voorbij en we dachten ook echt dat we er voorbereid in zouden gaan. Little did we know.
We hadden alle medicaties in huis en begonnen vol goede moed aan dit nieuwe avontuur. Inmiddels hadden we onze drie oudere kinderen ook verteld dat we dit traject in zouden gaan. De IUI pogingen hadden we nog ‘zelf’ gedaan, maar doordat we nu thuis ook moesten gaan prikken en het waarschijnlijk meer merkbaar zou zijn, werden zij ook op de hoogte gebracht. Hun reacties? Tja, wisselend. Want de oudste twee zouden natuurlijk wel een behoorlijk leeftijdsverschil hebben met de kleine en waarom nog eentje? Onze toen nog jongste was over the moon, want ze wilde altijd al grote zus zijn. Het spuiten van de hormonen ging eigenlijk best goed. Omdat ik het zelf niet durfde, deed Jim dit bij mij. Heel lief en zo voorzichtig mogelijk. Ik werd echter weer een nog labielere heks en was echt niet te doen. Maar gelukkig kon ik het op veel momenten herkennen en dan zei ik ook: ‘Ik ga even met mijn hormonen naar boven…”
Nadat bleek dat de eicellen goed aan het groeien waren, werd de punctie ingepland. Strak van de pijnstillers en een spierverslapper, gingen we naar de kliniek. Ik voelde me zo stoned als een kanarie en dacht, nou dit komt vast wel goed. Poeh, die had ik even onderschat. Nooit gedacht dat ik mijn eierstokken echt zou kunnen voelen, maar dit voelde ik zeker tijdens de punctie. Gelukkig was het gelukt en zouden ze beginnen het bevruchten van de eicellen.
Een paar dagen later werd duidelijk dat we een aantal winnaars hadden! Wat bizar om te weten dat er dus als een kindje in de beginfase is, maar nog niet in je buik zit. Soort van zwanger op afstand. Maar goed, er moest nog een terugplaatsing komen en dan moest het embryo nog blijven plakken. De terugplaatsing was heel fijn, een rustige arts, een ontspannen ruimte met een loket naar het lab, want het was id corona periode en dus veel maatregelen. Ik maakte nog de grap dat het wel een bestelling leek bij de chinees; loketje open, embryo’s in een tube en komt u maar! Het ging goed en we gingen vol spanning naar huis. Er zat een bevruchte embryo in mijn buik! Blijf plakken, blijf plakken…
Een week later begon ik buikpijn te krijgen en voelde me niet zo lekker. Als het maar niet mis gaat, dacht ik nog. Een paar dagen later hadden we met vrienden afgesproken om uit eten te gaan. Mijn buik voelde nog steeds niet lekker en ik kon ook niet zo goed naar de wc, dus ik dacht, ik ga gewoon en dan gooi ik lekker veel olijfolie over het eten heen, dan komt het vast goed. Helaas kreeg ik maar een paar happen weg en de volgende dag voelde ik me nog slechter.
De kliniek gebeld en we konden langskomen. Bij de echo werd gekeken naar mijn baarmoeder, het zag er zwart uit…. Een overstimulatie (OHHS). In het kort komt het er op neer dat door de stimulatie van eierstokken, om de eicellen te 'kweken' de eierstokken na de punctie nog doorgaan met stimuleren. Ze gingen in overdrive. Dit komt wel vaker voor, alleen was het bij mij blijkbaar heftig. Zelfs bij de kliniek hadden ze het niet zo eerder gezien. Er moest even een bloedonderzoek gedaan worden en dan zou bepaald worden of ik opgenomen zou moeten worden in het ziekenhuis.
Een dag later belde de kliniek op… een zware overstimulatie en opname was wel nodig. Shit shit shit, ik wilde niet naar het ziekenhuis. Ik zou vocht toegediend krijgen, omdat al het vocht in mijn buikholte bleef hangen en niet naar mijn organen ging. Hopelijk na een paar dagen weer naar huis.
“Oh ja en een overstimulatie wordt ook vaak erger door het HcG hormoon en dat is in dit geval ook zo.” Wait, what??! “Zegt u nu dat we zwanger zijn??” “Jazeker, meneer en mevrouw Broeren, u bent zwanger en daardoor is de overstimulatie ook zo intens.”
We zijn zwanger!!! Maar er is dus ook iets niet in orde, een overstimulatie en opname in het ziekenhuis. Tas inpakken en naar Boxmeer…
Wordt vervolgd…