1e zwangerschap miskraam

De eerste weken van mijn zwangerschap

Het voelt ontzettend vreemd om “mijn zwangerschap” te typen; het is immers alweer een tijd geleden, en mijn kindje is niet op deze wereld.

Destijds was het echter een wondertje dat mij zielsgelukkig maakte. Ik besef dat velen die mij niet kennen en/of dezelfde ervaring niet delen dit misschien niet geloven, maar ik wist vanaf dag één dat ’t zover was. En de volgende ochtend werd ik wakker met een jongens en meisjes naam in mijn hoofd  Alsof hij of zij zich aan mij had voorgesteld, leek het alsof dit zieltje in elk geval al gekoppeld was aan dit minuscule groepje cellen.

Zekerheid

Ik ben niet gelovig, dus ik kon (en kan) niet verklaren waar dit gevoel vandaan kwam. Sowieso wachtte ik tot ik een test kon doen voordat ik het 100% durfde te geloven. Deze tests (eentje op 12 augustus 2019 en 's avonds eentje een dag later) bevestigde echter inderdaad mijn gevoel; ik was zwanger. Ik volgde alle stappen; ik belde de verloskundige, Downloadden alle zwangerschap apps. Geduldig wachtte ik een tijdje tot ik mijn familie inlichtte; dit deed ik met speentjes en andere schattige baby kleertjes het nieuws werd erg positief ontvangen.

miskraam

Lichamelijke en geestelijke gevolgen

Al snel voelde ik van alles veranderen in mijn lichaam. Destijds was ik bijvoorbeeld totaal niet van ’t snoep, maar ineens kreeg ik een lichamelijke drang om allerlei snoep te gaan eten. Ook werd ik heel erg moe. Dat ging allemaal heel erg snel.

Op 5 september 2019 zou ik mijn eerste echo krijgen. Tijdens de echo leek het vruchtzakje in eerste instantie leeg te zijn, waar ik erg van schrok. De verloskundige zei mij toen dat het waarschijnlijk nog te vroeg was om het vruchtje te kunnen zien, met een dubbel gevoel ging ik werken maar voelde me hier toch niet goed bij. Ik had een afspraak gemaakt op 19 september voor de intake bij de verloskundige waar naar ik erg naar uit keek en hopelijk het vruchtje te zien de krijgen.

Maar helaas… het mocht niet zo zijn. Op 15 september kreeg ik een bloeding die gepaard ging met veel pijn. We belde naar de verloskundige die zei dat ik het moest aankijken en tegen de pijn een paracetamol moest nemen, na een paar uur op bed liggen ging ik wat drinken halen, maar zodra ik op stond voelde ik mij duizelig worden en ging weer zitten. Ik belde mijn beste vriendin, ik vertelde wat er haan de hand was,zei kwam er gelijk aan en wilde naar het ziekenhuis gaan, voordat we gingen moest ik naar het toilet en daar was het het vruchtje en vruchtzakje ik kon het niet geloven.

Mijn vriend werd gebeld en kwam gelijk naar huis, daar stonden we dan samen met het vruchtje op tafel vol verdriet stonden we daar.

Ik ben dankbaar voor mijn lieve familie en vrienden die mij zo goed gesteund hebben.

Ik heb nog heel erg dat ik die beelden weer voor mij zie als ik ongesteld ben, Hebben jullie dat ook?