16 jaar en plots alleenstaande moeder worden

Ik deed nietsvermoedend een test met mijn vriendin, gewoon voor de zekerheid. Toen gelijk het tweede lijntje verscheen waren we in shock. Stiekem toen al in een blije shock. Toen ik na een aantal minuten iets helderder kon denken was het voor mij al duidelijk. Ik ga absoluut geen abortus plegen, dit kindje hoort bij mij! 

Gelijk daarna zijn we naar de vader, mijn toenmalige vriend gegaan om het hem te vertellen. Hij was hier alles behalve blij mee en meteen was het duidelijk dat hij geen rol ging spelen. Hij riep dingen zoals ‘als je dat kind houd ga ik er alles aan doen dat die bij je uit huis word gehaald.’ 

Gelukkig waren mijn ouders vanaf het eerste moment wél heel positief. Zij hebben me er echt doorheen gesleept, ik had het nooit gekund zonder ze. 

Toen mijn ouders en ik een aantal weken later een gesprek hadden met de ouders en de vader van mijn kindje was ook duidelijk te merken dat ook zij niks met hun kleinkind te maken wilden hebben. Ook door hun werden nare dingen naar me toe geslingerd. ‘Wij zijn nog niet klaar om opa en oma te worden, met alle respect het is geen kind het is maar een klompje cellen.’ Ook wilden ze dat ik abortus ging plegen. Gelukkig was ik zo stellig in mijn keuze dat ik me niet liet beïnvloeden, pijnlijk was het wel. 

De rest van mijn omgeving was gelukkig wel heel positief. Er werd veel aan me gedacht en ook zijn er zo veel lieve mensen geweest waarvan ik babyspullen heb gekregen. Mijn moeder is er voor elke stap in mijn zwangerschap geweest, van al mijn gezeur over de kleine kwaaltjes tot verloskundige afspraken. Ik ben haar eeuwig dankbaar. Mijn zwangerschap heeft onze band weer hersteld. 

Ondertussen bleef mijn hele omgeving zeggen ‘ach de vader komt wel terug, wacht maar tot de baby er is.’ Omdat ik wist dat dit gewoon echt niet ging gebeuren was dit niet leuk om steeds opnieuw en opnieuw aan te moeten horen. Hoewel ik hem allang niet meer miste voor mezelf bleef dit pijnlijk omdat ik mijn ongeboren baby natuurlijk gewoon zijn vader gunde.

Toch was het ook best oké om alleen te doen. Geen discussies over de naam, het kunnen doen op mijn manier en mijn kindje in de weekenden niet hoeven missen omdat hij naar zijn vader gaat. 

Mijn moeder was bij mijn bevalling. Dit was echt magisch om met haar mee te mogen maken, het was echt een prachtig moment. Na 4,5uur was mijn prachtige zoon geboren. 

Inmiddels is hij bijna een jaar en we hebben het heel goed samen. Ik heb inmiddels een nieuwe vriend die heel goed is voor mijn kindje en waar we heel gelukkig mee zijn. Ook al heb ik zijn biologische vader niet goed uit kunnen kiezen weet ik dat mijn vriend wel een hele goede vaderfiguur is. Ik ben blij en trots hoe het nu gaat met ons drietjes. 

Leestip: 1 jaar geleden de diagnose: "We zullen na moeten denken over aanpassingen in huis of zelfs verhuizen"