14 maanden vol vreugde en verdriet

10 december 2020. De dag dat ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Verbaasd, maar zo blij! Mitch en ik waren al 8,5 jaar samen, woonden al 6 jaar samen in een appartement en op deze dag waren we bíjna klaar om te gaan verhuizen naar ons huis na een verbouwing van 11 maanden. We waren verbaasd dat we zo snel zwanger waren, de eerste keer was het raak. Ons geluk kon niet op! 2021 zou ons jaar worden! Vol trots en vreugde vertelden we het mooie nieuws met onze families met kerstmis. Ik was samen met mijn schoonzus in verwachting. Ik was drie weken na haar uitgerekend. Wat bijzonder!

5 januari 2021. Een spannende dag! Deze dag, de dag vóór mijn verjaardag, hadden we onze eerste echo. We stelden ons een hele toekomst voor met ons kleintje. Wat als het er twee zijn? Dat zouden we helemaal niet aan kunnen! We maakten er grapjes over en droomden vooral verder over de toekomst. Totdat we bij de verloskundige waren en de eerste echo gemaakt werd. De verloskundige zocht stilletjes naar het kindje in de buik en gaf uiteindelijk aan bang te zijn dat ze geen goed nieuws had. Er was geen hartactiviteit te vinden. De wereld zakte onder onze voeten vandaan. We voelden alleen maar verdriet. Hier hadden we geen rekening mee gehouden. Uit de meting bleek dat het embryo met 6 weken en 6 dagen gestopt was met groeien. Teruggerekend was die de dag nadat we het fantastische nieuws met onze families hadden gedeeld. Verdrietig en verslagen gingen we naar huis. Missed abortion wordt dit genoemd. Een miskraam die nog niet op gang is gekomen. We kregen de keuze om te wachten tot het embryo vanzelf naar beneden kwam of dit op gang te brengen met behulp van medicatie. We hadden voor het laatste gekozen. Ons overleden kindje zat overigens al 2 weken in mijn buik. Ik moest me mentaal voorbereiden om de medicatie te nemen en op 10 januari heb ik de knoop doorgehakt. Een uur later was de miskraam op gang gekomen. Wat een ellende, wat een pijn. We hebben zo veel mogelijk van het embryo opgevangen en bewaard, zodat we het in een mooie pot konden begraven en een boompje erop planten. Dit hebben we gedaan. Met een mooi appelboompje. Maar onze toekomstbeeld viel compleet uit elkaar. 15 augustus was de uitgerekende datum, maar dit werd ons afgenomen. Ik heb de zwangerschap van mijn schoonzus heel moeilijk gevonden. Het voelde voor mij alsof we samen aan een marathon gestart waren, maar ik in het begin uitviel en mijn schoonzus kon doorrennen. En iedereen stond haar toe te juichen bij de finish. Een finish die ik nooit gehaald heb.

30 mei 2021. De dag dat ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Wat waren we weer blij! Maar vooral ook bang. Bang dat ik weer een miskraam zou krijgen. Diep van binnen hielden we hier gewoonweg rekening mee, want dan zouden we minder teleurgesteld zijn. We hebben een week mogen genieten van het idee weer een kindje op komst te hebben, waarna ik plots bloedingen kreeg en het vrij snel duidelijk was dat het ons ook deze keer niet gegund was. De tweede miskraam kwam op gang. De stappen erna waren voor ons niet nieuw. We wisten precies wat we moesten doen, hoe we het embryo moesten opvangen, welke bloempot we moesten bestellen en dat we opnieuw naar een boompje moesten kijken. Het voelde heel vreemd dat dit niet onbekend was. Het daar bewust van zijn maakte het nog pijnlijker. Opnieuw hebben we een mooi boompje geplant. Dit keer was het een kersenboompje.

5 jul 2021. Geheel onverwacht had ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Eén maand later dan de vorige miskraam. Wat was dit snel! En wat waren we blij! Drie keer moet wel scheepsrecht zijn! 2022 wordt ons jaar! We waren wederom ontzettend blij, maar tegelijkertijd heel erg bang. Bang dat het ons weer zou overkomen dat we dit kindje zouden verliezen. In spanning wachtten we de eerste echo af. Deze was op 5 augustus. Ons geluk kon niet op toen we op die echo een hartje zagen kloppen. Wat waren we blij! Tranen van vreugde!

De hele zwangerschap ben ik bang geweest. Elke echo vonden we spannend, bang voor slecht nieuws. Toen ik 15 weken zwanger was, kregen we te horen dat we een meisje kregen. Wat een mooi nieuws! Hierdoor kreeg ik nóg meer een beeld over de toekomst en werd het steeds realistischer. Ons meisje voelde aan dat we bang waren en gaf ons geruststelling door vanaf 16 weken al druk in de buik te bewegen. Ik kon haar elke dag voelen en was blij dat ze me deze signalen gaf. Na de 20 weken echo werd ons gezegd dat het tijd werd dat we er echt van gingen genieten, dat we vertrouwen moesten hebben dat het goed zou komen. Dus dat probeerden we ook.

1 februari 2022. Ik had een slechte nacht gehad. Ik besprak met Mitch dat ik had gedroomd dat ons meisje in de baarmoeder was overleden. Het maakte me wat ongerust, maar ik probeerde mezelf gerust te stellen dat het waarschijnlijk een nachtmerrie was doordat ik nog anderhalve week moest werken voor mijn verlof begon en ik het een stressvolle tijd vond op het werk.

2 februari 2022. Ik had een controle bij de verloskundige en besprak mijn nachtmerrie met haar. Ik benoemde geplaagd te worden door negatieve gedachten, waarschijnlijk door stress. Daarnaast linkte ik het aan de hormonen van de zwangerschap en probeerde er verder niet over na te denken. De verloskundige gaf aan dat het van belang was het in de gaten te houden en aan de bel te trekken wanneer ik me erg angstig voel, aangezien dit een negatief effect kon hebben op de bevalling.

3 februari 2022. Ons meisje was altijd al een druktemaker in de buik en deze dag was ze opnieuw erg aanwezig. Het ging soms door mijn hoofd dat het af en toe wat minder mocht van mij. Maar het voelde ook wel erg fijn dat het zo goed met haar ging. Er is ons al die tijd gezegd: “Een bewegende baby is een blije baby”.

4 februari 2022. Ik had slecht geslapen doordat ons meisje me veel wakker schopte. Het was een lange nacht en ik had om 3:00u nog op de klok gekeken, hopende dat de nacht snel voorbij zou gaan. Nog een keertje schopte ze me in mijn buik en probeerde ik verder te slapen. Wachtende dat de wekker ging…

Ik werd wakker en haastte me om me klaar te maken voor het werk. In de ochtend was ik altijd wat gespannen en gehaast en lette er nooit op of ik ons meisje in de ochtend voelde. Ik voelde haar eigenlijk altijd pas wanneer ik op het werk op de stoel zat. Maar deze dag was anders. Ik voelde opeens dat er iets niet klopte. Mitch was aan het wandelen met de hond en ik probeerde contact te maken met ons meisje. Ik drukte een beetje op mijn buik, ging uiteindelijk liggen op bed, maar ik voelde niets. Uiteindelijk ging ik met de doppler luisteren of ik een hartje hoorde kloppen. Ik hoorde niets. In tranen belde ik Mitch en hij gaf aan meteen naar huis te komen en dat ik de verloskundige moest bellen. Ik heb haar gebeld en ze is meteen gekomen. Ook zij kon geen hartslag horen. Ze gaf aan wel iets te horen, maar dat dit mogelijk mijn snelle hartslag was en we gingen meteen naar het ziekenhuis. Hier kregen we het meest vreselijke nieuws te horen. Er was geen hartactiviteit te zien. Ons meisje was overleden. Ik was 34 weken en 6 dagen zwanger. De wereld zakte wederom onder onze voeten vandaan. We waren in shock. Nog nooit heb ik me verlamd gevoeld. Maar dat moment voelde ik het wel. En ik zou willen dat ik het nooit had gevoeld. Wat. Een. Pijn. Ik mocht alweer de marathon niet finishen… Ook 2022 niet ons jaar...

Wordt vervolgd...