14 april 2020..

Hai lieve bloglezers,

In mijn vorige blog schreef ik over het moment dat ik mijn vader verloor, spontaan, op 56 jarige leeftijd. Ik zelf 22 jaar en nog vol in het leven, heerlijk te genieten van de verliefdheid en al het geluk wat niet meer stuk kon gaan, dacht ik..!

Wat heb ik een steun gehad, aan mijn vriend. Ik vond het vervelend dat hij in zo'n korte tijd, dit mee moest maken, mij ook zó verdrietig te moeten zien, maar dit is óók het leven, en daar sta je niet altijd bij stil.

Al snel probeerde ik het leven weer op te pakken, druk met de kinderen van mijn vriend waar ik, in de week als ze bij ons zijn veel voor zorg. Veel tijd om na te denken over pappa had ik niet meer, en alles ging gewoon door... soms denk ik dat dat mijn redding was, maar ik wist natuurlijk ook dat er uiteindelijk ook dagen zouden komen waarbij het emotioneel best zwaar zou zijn.

Zo ook, op dinsdag ochtend, 14 april.

Mijn vriend en ik waren nog niet zo heel lang samen, wel woonden we al snel samen, en de gebeurtenis met mijn vader heeft ons leven echt even een klap gegeven. Waardoor wij, steeds meer besefte dat het leven kort kan zijn en elke dag te genieten van elkaar en van de mensen die er nu nog zijn!

14 april, rond 06.00 uur dat ik ineens dacht, er klopt iets niet. Ik heb na het stoppen van mijn pil altijd een goede menstruatie cyclus gehad, en áltijd elke maand rond de 14de zou ik moeten menstrueren. Kon wel eens voorkomen dat het één dat scheelde maar vaak in de nacht/ochtend van de 14de begon het. Maar er was niks, helemaal niks.

Ik had toevallig wel een test gekocht, al eerder. You never know...

Mijn vriend was net op weg naar zijn werk en ik kon niet meer slapen dus ik besloot om de test maar te doen, gewoon ook heel random eigenlijk.

Zonder er van uit te gaan dat mijn leven nóg meer op zn kop zou kunnen gaan staan na deze test pakte ik hem op en keek naar twee streepjes.

Ineens kreeg ik het door, keek nog een keer.. "hé wat?! Nee dit kan niet!!"

Nog een keer goed kijken, het zou kunnen dat ik het me misschien verbeelden.

Maar nee, ook al was het een heel licht streepje, het was zéker een streepje. Gelijk mijn vriend gebeld in shock met tranen in mijn ogen, vol ongeloof..

Ik had altijd in mijn hoofd, mocht ik ooit zwanger raken dan ga ik dat niet via de telefoon doen, niet bellen, al helemaal niet appen.

Maar toch uit blinde paniek gebeld, hij wilden een foto zien, want ook voor hem was het een shock. Dus terwijl ik huilend aan de telefoon bleef, snel een foto gemaakt van de test met de twee streepjes, hoorde ik hem aan de andere kant helemaal blij reageren. Hij schreeuwde het nog nét niet van de daken.. maar zijn geluk kon niet meer op en hij was oprecht ontzettend blij!

Ik was écht zwanger, mijn droom komt nu uit, ik heb altijd al een super grote kinderwens gehad, en ik word nu gewoon mamma! Samen met een man waar ik super veel van houdt en waar ik oud mee hoop te worden! Die blije gedachtes schoten telkens door mijn hoofd terwijl ik continu naar de test bleef staren.

Op de vensterbank stond de kaart van mijn vader met zijn foto erop. Mijn blik valt op de kaart wanneer ik vanuit de keuken de woonkamer binnen kom lopen. Ik kijk naar hem en begin me ineens heel goed te realiseren dat mijn vader hier niet meer is, hij nooit opa zal worden genoemd, deze kleine frummel nooit zal weten wie haar lieve opa zal zijn, hij is er niet meer.. mijn vader is veel te vroeg weg gegaan bij ons..

En ik keek weer naar de test, en weer naar de foto, en toen besefte ik me: "Dat de dood, zó ongelooflijk dichtbij een nieuw leven staat".

Ik had op dat moment een anderhalve maand geleden mijn vader verloren, en er groeide nu een klein maar fijn wondertje in mijn buik...

Wat kan het gek lopen, en ik blijf het maar herhalen. Maar echt lieve mensen, geniet van alles en iedereen die je nog dichtbij je hebt...!!

"Verwacht het onverwachte."